Geplaatst "Nothing loved is ever lost.."
Ondertussen al iets meer dan een maand geleden, en de pijn verzacht niet.. Mijn lieve Lianne is niet meer, en komt ook niet meer terug. Mijn steun tijdens moeilijke periodes, mijn hoop na een donkere periode is plots weg..
Het begon in 2001 met mijn passie voor paarden en paardrijden, ik deed niets liever. Altijd een eigen paard gewild maar mijn ouders zagen dit niet zitten. In 2006 kreeg ik op mijn 11 jarige leeftijd jammer genoeg het harde verdict dat ik botkanker had. Resultaat: 13 maanden chemo, 2 operaties en (voorlopig) gedaan met paardrijden. Ik mocht niet in contact komen met dieren i.v.m. infectiegevaar. Man, wat was dat een hel..
In 2008 toen ik net gedaan had met mijn behandeling beslisten mijn ouders dat ik moest genieten van het leven en moest doen wat ik graag doe nu het nog kan. Zo besloten we een paard te kopen. Eerst 2 paarden op proef gehad waarmee de klik ver te zoeken was, ik had namelijk in een dik jaar tijd geen paard van kortbij gezien dus moest terug wennen.
Tot in mei 2008 Lianne op mijn pad kwam, zo verwaarloosd als maar kon..
Ik weet nog dat ik dacht "wat moet ik hier in godsnaam mee aanvangen?"
Verdict van de DA was bloedwormen, zwaar ondervoed en rotstraal aan 4 hoeven. Volgens hem was het erop of eronder.
We zijn vol goeie moed aan de behandeling begonnen en al snel merkten we verbetering in haar conditie. In haar gedrag echter absoluut niet. Doordat ze met 6 paarden in 1 relatief kleine stal stonden en ze geslagen werd door mensen, was ze extreem angstig en heel agressief. Ik was zo bang van haar dat ik met cap, bodyprotector en zweep de stal in ging. Ze sloeg of beet me regelmatig de stal uit. Maar iets diep in mij zei me dat ik niet mocht opgeven, en dat heeft geloond.. Lianne werd een prachtige merrie en onze band was sterker en intenser dan ik ooit kon dromen. We konden elkaar lezen en waren 2 handen op 1 buik..
Tot ik begin 2015 een raar gevoel kreeg.. Lianne was niet meer de opgewekte, blije merrie met lichtjes in haar ogen die ik kende.. Ze was ellendig en zat slecht in haar vacht. Ik dacht dat het door de ouderdom kwam, omdat ze inmiddels al 22 werd. Op 2 maart kwam ik op stal aan. Ze stond heel hard te zweten, te hijgen en te rillen. Direct DA gebeld maar die kon pas later komen. Die uren leken wel dagen te zijn.. Verdict was hoefbevangen aan alle 4 haar hoeven, waarschijnlijk veroorzaakt door PPID.
Hij nam bloed af om zeker te zijn, en ja hoor, niets was minder waar: haar waardes waren veel te hoog.
Hierna heb ik zware pijnmedicatie opgestart in combinatie met ontstekingsremmers en prascend. Het beterde echter absoluut niet, mijn kleine meid had pijn. Het was zo ver gekomen dat ze niet meer kon stappen en in de welde constant neerlag en terwijl ze lag mestte.
Dit was voor mij de druppel. Na lang medicatie en pijnstilling geven nog geen verbetering zien maar enkel een verslechtering van de situatie vond ik het niet meer eerlijk tegenover haar, en kon ik mijn meisje niet langer zo zien lijden. Ik heb haar dan ook met pijn in het hart en veel tranen uit haar lijden verlost.
Op 1 april is ze vredig ingeslapen. Ze heeft haar laatste adem uitgeblazen terwijl ik een zoen gaf op haar neus, want daar werd ze altijd zo rustig van.. Ik zal nooit vergeten hoe dankbaar ze me aankeek toen ze eindelijk uit haar lijden verlost werd..
Ik mis je lieve meid, geniet van de vele grasjes daarboven en maak iedereen daar zo gelukkig als je mij maakte. Slaapzacht spookje, het ga je goed..
veel sterkte met het verlies van je meisje! Jullie hadden elkaar zo te lezen echt "gevonden". Je hebt haar nog een mooi leven gegeven en de juiste beslissing genomen om haar niet te laten lijden. De mooie herinneringen neemt niemand jullie nog af. 