Geplaatst Ze zeggen wel eens ‘uit het oog, uit het hart’
Maar dit lijkt voor jou niet te gelden
Het gemis druppelt nog steeds binnen
Zo veel spijt, zo veel smart
Ik mocht er rustig eentje uitzoeken, een jong paard
Dat zou wel even duren
Maar ik was verkocht toen ik je zag
Een hart van goud, zo veel meer waard
Je gaf me zo veel, zonder één woord
Altijd die warme neus, als een kussen
Voor troost, om in weg te kruipen
Ik sloot me op, jij opende de poort
Elke keer opnieuw, jij was er altijd
Pijn en verdriet smolten weg, mijn lieve vriend
Je wist het altijd zo goed, ik moest het enkel zeggen
Ik moest het enkel aan jou kwijt
En toen brak het licht in je ogen
Ik kon de pijn niet voor jou wegnemen
Je galoppeerde weg, mijn Meneertje Glitterschitter
Je kwetsbare zieltje was weggevlogen
Ik heb het bloed nog weggewassen
Dat was het laatste wat ik voor je kon doen
Je was altijd zo netjes, dus zo zou ik je laten gaan
En wie weet zou je me in mijn dromen komen verrassen
Die nacht heb ik je mogen weerzien
En alles was terug goed
Als sneeuw voor de zon was ik je dan weer kwijt
Maar de dankbaarheid kwam nadien
Soms kom je weer terug, weer heel even
Dierbare momenten, ik koester ze diep
Ik sluit ze op in mijn hart om nooit meer los te laten
En gebruik jouw liefde om ze weer door te geven
In Fin zie ik je terug, met je blik zo ondoorgrondelijk
Zo fragiel, maar zo voorzichtig
Glashelder, niet te overtroeven
Waardig, trouw, eeuwig, koninklijk
Ik mis je, je gehinnik, ’s ochtends vroeg, mijn schattebol
Het geluid van je hoeven, bij je galop naar me toe
Ik mis je zo hard, je gekke trekjes
Je zachte wintervacht, net lammetjeswol
Wil je waken over mij, over Fin en Adje?
Over de hele familie, met mama en mij erbij?
Hoe dan ook, je was mijn eerste paardje
Mijn lieveling, mijn beste vriend, mijn schatje…
Falco
°25-03-2004
+27-04-2014
Veel te jong...
Maar dit lijkt voor jou niet te gelden
Het gemis druppelt nog steeds binnen
Zo veel spijt, zo veel smart
Ik mocht er rustig eentje uitzoeken, een jong paard
Dat zou wel even duren
Maar ik was verkocht toen ik je zag
Een hart van goud, zo veel meer waard
Je gaf me zo veel, zonder één woord
Altijd die warme neus, als een kussen
Voor troost, om in weg te kruipen
Ik sloot me op, jij opende de poort
Elke keer opnieuw, jij was er altijd
Pijn en verdriet smolten weg, mijn lieve vriend
Je wist het altijd zo goed, ik moest het enkel zeggen
Ik moest het enkel aan jou kwijt
En toen brak het licht in je ogen
Ik kon de pijn niet voor jou wegnemen
Je galoppeerde weg, mijn Meneertje Glitterschitter
Je kwetsbare zieltje was weggevlogen
Ik heb het bloed nog weggewassen
Dat was het laatste wat ik voor je kon doen
Je was altijd zo netjes, dus zo zou ik je laten gaan
En wie weet zou je me in mijn dromen komen verrassen
Die nacht heb ik je mogen weerzien
En alles was terug goed
Als sneeuw voor de zon was ik je dan weer kwijt
Maar de dankbaarheid kwam nadien
Soms kom je weer terug, weer heel even
Dierbare momenten, ik koester ze diep
Ik sluit ze op in mijn hart om nooit meer los te laten
En gebruik jouw liefde om ze weer door te geven
In Fin zie ik je terug, met je blik zo ondoorgrondelijk
Zo fragiel, maar zo voorzichtig
Glashelder, niet te overtroeven
Waardig, trouw, eeuwig, koninklijk
Ik mis je, je gehinnik, ’s ochtends vroeg, mijn schattebol
Het geluid van je hoeven, bij je galop naar me toe
Ik mis je zo hard, je gekke trekjes
Je zachte wintervacht, net lammetjeswol
Wil je waken over mij, over Fin en Adje?
Over de hele familie, met mama en mij erbij?
Hoe dan ook, je was mijn eerste paardje
Mijn lieveling, mijn beste vriend, mijn schatje…
Falco
°25-03-2004
+27-04-2014
Veel te jong...
