
Vorige week dinsdag was het alweer 2 jaar terug,maar toch nog maar zo kort geleden...
Het verdriet nog altijd even intens als op dat moment,
dat moment dat de telefoon ging en ik zijn stem hoorde...
Zijn stem die steeds rond deze datum terug komt in mijn slaap en
ik hem weer die woorden hoor zeggen...
Die woorden waarbij ons leven in 1 klap leek te stoppen,die woorden...
Daardoor zijn er weer die slapeloze nachten,weer die tranen en nog steeds dat grote gemis.
Ik geniet van de paarden die we nu in ons leven mogen hebben,ik ben dankbaar,
ik koester hun liefde,hun gehinnik,hun eigen grapjes,hun....alles.
Maar het verdriet blijft.
Nog altijd komen jullie koosnaampjes bijna dagelijks in ons huis voorbij.
Nog altijd....zo dichtbij.