Geplaatst Dat is hoe lang Goldy en ik samen hebben mogen zijn. Meer dan de helft van mijn leven! En nu moet ik het zonder haar doen...
Begin november heb ik haar, op 20 jarige leeftijd, helaas moeten inslapen.
Ze had sinds een jaar of 5 aan beide achterbenen chronische peesblessure. Helaas door verkeerde diagnoses door o.a DA én Kliniek niet de juiste behandeling gehad... Pas bij een second opinion bij een andere kliniek werd de juiste diagnose gesteld... toen was de schade al onomkeerbaar.
Helaas werd het steeds erger, met name de winters waren zwaar. Rondom de kogels werd het steeds dikker en ze zakte steeds verder door. Dus in overleg met de DA besloten om haar nog een zware winter te besparen.
____________________________________________
Wat hebben we veel meegemaakt! Goldy was mijn eerste eigen pony, ik ben met haar opgegroeid. Goede momenten, slechte momenten... Zij was overal bij.
Het begin was niet makkelijk. Ik vers van de manege, Goldy een jonge dominante alfamerrie.... Maar uiteindelijk is alles goed gekomen, kon met haar lezen en schrijven en de band die ik met haar had.. Geen idee of ik dat ooit nog met een ander paard zal hebben. Goldy was echt mijn pony en ik was echt haar mens.
1998 toen ik haar net een paar dagen had:
We hebben veel meegemaakt; van pennytijd, naar niet onverdienstelijk wedstrijden rijden, tussen de paarden! En tussendoor ettelijke kilometers buiten gereden.
Later via bokt kennis gemaakt met endurance, want buiten rijden deden we het liefst. Niks was ook te gek, bruggetjes, tunneltjes, groot landbouw verkeer wat vlak langs ons kwam. Goldy liep altijd onverstoorbaar door. Gas is alles! (uiteraard wel dingen moeten oefenen
Voor niks gaat de zon op. Maar met Goldy was niks onmogelijk. Niet voor niks dat haar bijnaam op een gegeven moment GoldyPowerrr werd. 
) Heeft ze nog een mooie 'redding' gedaan tijdens het ruiterbewijs-examen. We reden met een groepje, vooraf bepaald wie waar reed. Wij reden ergens in het midden, want... braafste paard voorop.
Tijdens het examen wilde dat paard opeens ergens niet langs, de rest van de paarden reageerden daar ook op (bijna allemaal manege paarden die elkaar kenden). Dus na even twijfelen Goldy naar voren gereden, die stapte zo door en de rest volgde! Wat was ik trots! Ik als jongste met mijn powerpoown voorop!
(En ruiterbewijs in de pocket natuurlijk ) Zelfde met het beleren voor de kar/sulky toen ze al 14 was. Nooit van haar leven gedaan.. Een paar keer lange lijnen, eens inspannen, wat gewicht er achter... Hoofdstel met oogkleppen weg gelegd, want daar moest ze niks van hebben
Maar toen voor de sulky, ze liep er gelijk de 1e keer mee weg alsof ze nooit anders had gedaan.
Prachtig vond ze het, lekker in dr eigen (vlotte) tempo draven met de sulky. En ook gezellig, want zo kon ik ook nog eens iemand meenemen. Maar Goldy zou Goldy niet zijn als er geen uitzonderingen waren. Dat ene beeldje van een hondje in het dorp... Die vond ze verschrikkelijk! Daar kwam ze niet bij in de buurt.
Alleen de periode dat het hondje oranje was gespoten ivm feestelijkheden, toen was ie ok.
Typisch Goldy.
Het 'verschrikkelijke' hondje.
Goldy was ook een super slimme pony, mensen pesten was hobby nr 1.
O.a mijn vader. Wij hadden een tijdje boxen met half hoge deuren, met een schuifdingetje erop om ze dicht te doen. Goldy kreeg die áltijd open. Kwam je 's ochtends in de stal, vond je een pony met dr hoofd in de bixbak, want die kreeg ze ook open.
Mijn vader heeft een heel bouwerk op die deur gecreëerd om hem Goldy-proof proberen te maken. Mislukte iedere keer. Zij zag een paar keer hoe wij die deur open deden en vervolgens kon zij het ook.
Tot het moment dat het niet meer lukte, toen drukte ze gewoon dr kont tegen de deur. Hele deur eruit. Ook effectief.
Of die keer na een boktrit, wilde ze de wasplaats niet op. Aantal bokkers wilden wel even helpen. Met man en macht tegen die pony staan duwen
Niet dat ze er op ging... Komt mn vader aan, heel droog; "Ja, laat mij maar even." Pakt Goldy draait een rondje en hop! op de wasplaats. Ons nog even eigenwijs aankijkend.
Daar hebben ooit mooie actie-foto's van op bokt gestaan, helaas kan ik ze niet meer vinden.
Maar ook hele bijzondere en speciale momenten waren die met haar veulens;
Goldy was echt een supermoeder. Bij het eerste veulen, Justy, week ze er geen stap vanaf. De rest was ze al iets losser bij, maar bleef een attente en beschermende moeder voor de veulens.
Toen de fries van mijn zus haar veulen niet meteen accepteerde, was Goldy er als de kippen bij om dat veulen 'te jatten'.
Ze was duidelijk dol op het moederschap. De veulens:
De eerste, Justy, was voor mij ook de meest bijzondere. Zo heb je 1 pony en opeens heb je er twee. Kom je thuis van school en ligt er zo'n klein geel hummeltje in het stro.
Eerlijk bekennen, toen heb ik wel even een paar 'vreugde/zeer onder de indruk'-traantjes gelaten.
Haar tweede veulen, Devilish Donja.
Prachtige koffievos merrie.
Het 3e veulentje was eentje van Goldy en mijn toen eigen hengst Kharamel:
Khastiyel, een prachtig palomino hengstveulentje.
Goldy haar laatste veulen, Golden Nina.
Een droom van een merrieveulen. Vader is wederom Kharamel.
Nina blijft hier, ze heeft veel van haar moeder en hopelijk zal ik net zo'n goede band met haar krijgen als met haar moeder.
In de tussentijd waren ook de volgende generatie veulentjes alweer geboren. Goldy haar eerste dochter Justy bracht ons een prachtig cremello merrieveulen. Bailey.
En toen was Goldy ineens oma, of Beppe op z'n fries. 
En een aantal jaar later... kreeg Bailey ook weer een veulen... Sem. Was Goldy ineens overgroot oma
Ach ja... Over die 17 jaar kan ik nog wel pagina's lang doorgaan...
Maar ik wil vooral nog even een paar foto'tjes delen.
Haar laatste zomer, heerlijk op het weiland doorgebracht oa samen met Nina. Zo was ze nog op haar best. Na een zware winter is ze hier nog weer een heel eind bijgekomen.
Altijd chill, nieuwe vriendinnen maken
Gelukkig had ik ook nog de tijd om een afscheidsshoot te regelen. Helaas geen bewegingsfoto's met die blessure van haar... wel jammer.. Gelukkig heb ik nog wel wat wedstrijd en lesfilmpjes waar het op staat hoe goed ze eigenlijk kon bewegen.
Maar deze foto's zijn er niks minder om en zijn me erg dierbaar. Hier zou je niet zeggen dat ze alweer 20 was:
Is het al met al toch een heel verhaal geworden..
Zag er ook lang tegenop om het topic te maken, want wat zet je er in? Er is zoveel. En al die herinneringen en foto's weer opzoeken...
Maar toch wel fijn om het zo (enigszins) af te sluiten.
Maar je hebt wel wolken van nakomelingen van haar zeg! Sterkte nog met het verlies 
Veel sterkte met het verlies van Goldy.... 
