Geplaatst 
Vanaf het begin ben ik gestart met Parelli, dit was moeilijk voor ons beide. Green on green makes black and blue is dan ook de gezegde. We hebben veel ups en downs gehad.
Ook hebben we echt veel van elkaar geleerd, wij waren wel snel 2 handen op 1 buik met her en der onze miscommunicaties. Ik heb haar helaas wat ‘vaak’ verhuisd maar altijd uit de beste bedoelingen, vooral omdat ik haar zo graag 24/7 buiten wilde laten lopen zonder de gevolgen van het enorm zwaar worden. Het laatste huisje is dat gelukt, Wonder woont sinds vorig jaar bij Dyonne en haar pony’s waar ze echt tot rust is gekomen.
Wonder was vanaf dag 1 al vriendjes met Carwyn en Max, de pony’s van Dyonne.
Wonder is 4 jaar bij mij geweest, maar het voelt veel langer. Al vrij vroeg heb ik twijfels gehad over haar fysieke gesteldheid maar ook mentaal was er veel te behalen, hier ben ik dan ook 1000% voor gaan werken.
Helaas begon ik begin dit jaar aan Wonder te merken dat het niet altijd even soepel verliep, soepel op fysiek vlak.
In het voorjaar leek ze steeds vaker bewegingskreupel wat ik achteraf ook terug zie op filmpjes van veel eerder. Wonder reageerde meer heftig op zadel en had vrij regelmatig vluchtreacties onder het zadel.
Ik besloot haar mee te nemen naar de kliniek, ik vermoede kissing spines. Wegens bepaalde redenen besloot ik pas over 2 maanden naar de kliniek te gaan en tot die tijd goed te observeren. Zo besloot ik een maand vooraf haar niet meer te rijden, het was te stressvol en dit was het niet waard.
Op de kliniek was Wonder kreupel op alle buigproeven en struikelde ze veel op de harde volte, arts vermoede gevoelige voeten en adviseerde ijzers. Ook zijn er foto’s gemaakt van haar rug waarop inderdaad Kissing Spines is geconstateerd. Op basis van mijn verhaal, het klinische en dus ook röntgenologische onderzoek was het antwoord ‘In de weide zal ze waarschijnlijk weinig pijn hebben’ behandelen leek niet zinvol.
Dat was een klap in mijn gezicht, tegen al mijn principes in heb ik haar eind van die week op ijzers gezet, wat direct resultaat gaf, we hadden weer een blij paard. Na 2 weken leek de pijn in de rug weg en kon ze prima bewegen. Toen heb ik haar beleerd voor de wagen en vooral veel gelongeerd om haar recht en sterk te maken. Dit was wel moeilijk, Wonder was van nature een vlug paard maar ik moest haar steeds vaker achter de broek aan zitten.
Ze heeft een tijd een opleving gehad waardoor we leuke dingen hebben kunnen doen en van het leven hebben kunnen genieten. Helaas is nu toch Wonder haar tijd gekomen. Ik wil haar niet laten lijden, naast de KS zijn er zeer waarschijnlijk meer problemen wat pijnlijk is. Voor wie ga je dan nog door? Hoe meer ik op haar lette hoe meer ik haar niet meer herkende, ze was niet meer wie ze was. Steeds bozer, stiller, afgesloten. Niet zoals Wonder was. De laatste 1,5 week van haar leven heeft ze op pijnstillers geleefd, dankbaar dat dit kon. Het bevestigde dat Wonder in dagelijks leven pijn had.
Daarom de aller moeilijkste keuze ever. Wonder mag nu voor altijd grazen, op de eeuwige groene weides.
Nog een mooie foto van Carwyn, Wonder en Scarlet
Lieve lieve Wonder, wat hield ik van jou. Ons leven samen was mooi, ik heb zoo veel van jou geleerd en ik geloof andersom ook.
Jij mag geen pijn hebben, het is niet eerlijk. Het is over, het is klaar.
Slaap zacht meisje. Ik zal je ontzettend missen.
Hier een filmpje met foto’s van ons van de afgelopen 4 jaar, de foto’s staan niet op volgorde.
Bedankt voor het lezen.
Heel veel sterkte met het verlies van je mooie witte Wonder. Dikke knuf! 
