Geplaatst 01-12-14
12 oktober 2009 ging ik bij je kijken. Zou jij mijn eerste eigen paard worden?
15 jaar was je al, maar als manegemeisje leek mij dat alleen maar goed, een rustig ouder paard.
Wat was je mooi! Ik was meteen verliefd op je en besloot jou te kopen.
17 oktober 2009 kwam je dan bij ons op de boerderij wonen! Wat was ik gelukkig en blij met jou! Jij moest nog wel even wennen bij ons met de koeien en kalfjes om je heen. En ik moest wennen aan een eigen paard. Maar wat was het gaaf!
Één van de eerste keren rijden met jou. We moesten 15 minuten stappen langs een drukke landweg naar de bak, maar wat deed jij dat braaf! In de bak bleek dat jij echt nog wel wat pit had! Af en toe een flinke bok was je niet vies van en de eerste keer dat ik van je afviel liet dan ook niet lang op zich wachten. Ik was zo dom geweest de rijbaan niet af te sluiten en jij nam de benen, over het landweggetje, in volle galop terug naar huis. Gelukkig kon mijn vriend je opvangen voordat er ongelukken gebeurden!
In mei 2010 verhuisde ik je naar Almere. Naar een manege- en pensionstal. Ik vond het stappen over de weg toch wel eng en wilde meer begeleiding bij het rijden van jou. De eerste keer dat we gingen rijden daar in de bak, liet je mij al zand happen. Je liet me af en toe echt merken dat ik een onervaren manegemeisje was. Maar wat leerde ik van jou!
Op een mooie zaterdagochtend ging ik met jou mee met de manegeles het bos in. Wat deed je dat goed en wat vond je dat heerlijk!
Die maandag daarop ging ik opnieuw met jou het bos in. Dit keer alleen. Gewoon wij saampjes. Ik genoot van elke stap die je zette. Heerlijk om met je eigen paard in het bos te rijden! Maar helaas ging het vreselijk mis. We kwamen een reetje tegen en die vond jij ontzettend eng! Op het moment dat ik me bedacht dat het beter was om af te stappen, draaide jij je vliegensvlug om en galoppeerde zo hard als je kon weg. Ik verloor mijn evenwicht en wist dat ik ging vallen. Het enige wat ik dacht was: ‘niet de teugels loslaten!’ Dit deed ik dan ook niet en je sleurde me meters mee voordat ik besloot toch maar los te laten. En daar lag ik dan en jij rende in eerste instantie nog steeds verder. Ik probeerde op te staan, maar het lukte niet. Ik had ontzettend pijn in mijn buik en in m’n rug. Ik had de kracht niet om te gaan staan en het enige wat ik kon doen was 112 bellen. Ik schaamde me rot om hiervoor te bellen, maar wist niet wat ik anders moest doen. Ondertussen kwam jij aangewandeld, maar toen je me zag liggen ben je opnieuw weggerend. Volgens mij schrok je je wezenloos dat ik daar zo lag.
De ambulance en de politie kwamen er gelukkig aan en het eerste waar ik naar vroeg, was naar jou. Jij maakte het goed. Ik daarentegen niet. In het ziekenhuis bleek dat mijn nier geëxplodeerd was en mijn milt gescheurd. Ik moest 6 weken in het ziekenhuis blijven.
Jij was gelukkig opgehaald door een stalmedewerker en in die weken dat ik in het ziekenhuis lag ben jij goed verzorgd.
Toen het moment kwam dat ik weer mocht gaan rijden, na 4 maanden, bleek jij kreupel. Dierenarts geweest en echo’s en foto’s gemaakt. Daar kwam niets bijzonders uit. Dus gingen we op naar Utrecht. Ook zij konden niets vinden en mijn opties waren; inslapen (want de kreupelheid duurde toen al 3 maanden en de prognose was niet best) of jou op de wei zetten. Ik koos voor het laatste.
Na een jaar bleek dat jij toch weer goed liep! Tegen alle verwachtingen in! Het begon na een paar weken ook weer te kriebelen om weer te gaan rijden. Inmiddels had ik een eigen bak aan huis. Ik durfde eigenlijk niet goed op te stappen, want ik was bang dat jij toch weer kreupel zou worden. Dus liet ik de dierenarts komen en hij gaf ons groen licht. Wel had ik jou op speciaal beslag laten zetten. Het ging zo goed dat ik zelfs onze startkaart weer activeerde. En de eerste wedstrijd na jouw blessure was zo mooi! Wat was ik gelukkig. Je was er weer! Ook jij genoot van het rijden.
Op 12 oktober 2012 trouwde ik met mijn vriend en natuurlijk mocht jij niet ontbreken op mijn mooie dag! We hebben prachtige foto’s gemaakt.
Ondertussen reden we lekker door en waren we bij de M1 aangekomen. Ik merkte dat het moeilijker werd voor je. Je had langer nodig om op te warmen en je was gewoon niet meer zo soepel. In januari 2013 werd ik zwanger en besloot ik ons uit de wedstrijdsport te halen. Ik vond het genoeg geweest. Jij had je uiterste best gedaan en ik vond dat je van een actief pensioen mocht gaan genieten. Tijdens mijn zwangerschap was je zo lief voor me! Ik heb tot en met 25 weken doorgereden, daarna lukte het niet meer door mijn bekken. Je werd gereden door mijn instructie en dat ging eigenlijk prima.
Tot die ene dag… 14 september 2013. Samen met je maatje peerde je ‘m het koeienweiland in. Jullie gingen allebei compleet uit jullie bol en ik kreeg jullie, met mijn 38 weken zwangere buik, niet te pakken. Ik heb jullie uit laten razen en kon jullie toen eindelijk weer pakken. En toen zag ik het al: je was weer kreupel…
Na je 2 weken op rust te hebben gehad (en ik ondertussen bevallen was) is de dierenarts bij je geweest. Een peesblessure. Geen ramp, maar het ging wel lang duren ivm jouw leeftijd (19).
Maar na 4 maanden was het nog niet beter. Jouw pees was genezen was op de echo te zien. Maar waarom was je nog kreupel? De dierenarts dacht aan HKO. Ik liet je inspuiten en wat knapte je op! Ik kreeg weer hoop. Het kwam toch nog goed. Het mocht niet zo zijn, na 5 weken begon je weer erg te kreupelen. De dierenarts zag er geen heil meer in, maar ik wilde je nog niet kwijt en zette je op de buut. Je knapte natuurlijk op, maar ik snapte ook wel dat het aan de buut lag. Ik probeerde het nog op de alternatieve manier, maar ook dat mocht niet baten. Afgelopen zomer ging het best goed met je. In stap ging het prima met je en ik besloot je lekker te laten lopen, als maatje van Mabel. Maar 1,5 week geleden werd je ook in de stap weer heel kreupel. Toen ik je vorige week woensdag uit je stal zag lopen, zo slecht, wist ik dat ik je moest laten gaan.
Lieverd, bedankt voor alles. Ik zal je nooit vergeten. Voor altijd in mijn hart…
Heel veel sterkte meis 
