Geplaatst Met immens verdriet heb ik afscheid genomen van mijn beste vriendje, mijn mannetje, mijn maatje... Lieve Umoyax... Veel te jong...
''Als de dierenarts zegt: dit komt nooit meer goed en hij krijgt steeds meer pijn. Mag je dan, omdat je hem niet kunt missen, egoïstisch zijn?''. Ik vind van niet. Mijn vriendje heeft mogen gaan met slobber op zijn neus, de laatste glans nog in zijn vacht. Voordat de pijn hem echt zou verslaan. Maar zijn ribben waren al zichtbaar...
"Do you give the horse his strength or clothe his neck with a flowing mane? Do you make him leap like a locust, striking terror with his proud snorting?
He paws fiercely, rejoicing in his strength, and charges into the fray. He laughs at fear, afraid of nothing; he does not shy away from the sword.
The quiver rattles against his side, along with the flashing spear and lance. In frenzied excitement he eats up the ground; he cannot stand still when the trumpet sounds.
At the blast of the trumpet he snorts, 'Aha!' He catches the scent of battle from afar, the shout of commanders and the battle cry.’’
Hij heeft keihard gevochten, voor iedere stap. Nooit iets laten merken, behalve die hele kleine dingetjes die ik al een tijdje niet meer kon plaatsen. Maar altijd 100% gegeven. Nooit minder. Wat een held...
''God must have realized he made a mistake when he sent his grandest battle horse down to earth''
Niks zal ooit nog hetzelfde zijn.
Dag lief vriendje....tot ooit.
