Geplaatst heb ik de behoefte het van me af te schrijven. Het gemis, is ongelovelijk sterk.
De band die je met je pony kan hebben, de liefde die je voor hem voelt, onbeschrijvelijk..
Carlo was een pony die eigenlijk nooit iets mankeerde, gezond in zijn velletje zat, en de
vrolijkheid zelve was. Sinds Carlo in mijn bezit was (13/06/'11) , hebben we eigenlijk
nooit lichamelijke problemen met hem gehad.
In de winter van 2013 merkte ik dat Carlo behoorlijk afviel, niet gek, dacht ik. Het is winter en
er is natuurlijk minder gras op het land. Extra bijvoeren dan maar.. Dit leek iets te helpen,
maar na een paar weken waren we terug bij af. Ik dacht dat hij misschien worden had, zijn mest nagekeken, wormenspuiten gegeven en klaar. Carlo kwam langzamerhand weer bij en ging steeds
meer richting zijn oude gewicht.
Op 1 februari zijn we verhuisd naar een andere stal, omdat ik ook ben verhuisd naar een
andere stad. Op deze stal merkte ik dat Carlo het veel meer naar zijn zin had, hij kwam nog meer
aan en werd weer prachtig. Hij was weer bijna terug op het niveau hoe hij eigenlijk altijd
is geweest.
In Maart 2014 ontdekte ik een schurftinfectie op zijn hoofd, wat binnen een week eigenlijk
zijn hele hoofd heeft kaalgevreten. We hebben dit behandeld met Hydrocortiderm en het was ook weer binnen een week over.
Op 1 mei gingen de paarden op het land, dus ook Carlo. Na een dag of 3 zagen we dat hij zijn neus en onderlip had verbrand, ook hierbij dacht ik, dit komt vaker voor, het is een Haflinger met een witte bles.. Combineer dit met vochtig gras waar
ook nog eens de zon op staat en de kans is groot dat neusjes verbranden.
Ook dit hebben we weer behandeld met Hydrocortiderm en hij heeft een kapje opgekregen zodat
dit niet verder kon uitbreiden.
Rond 8 mei kwamen we erachter dat Carlo ook mok had gekregen, natte mok wel te verstaan.
We hebben zijn sokken en de kootholte uitgeschoren, en op advies van de DA ook dit behandeld
met Hydro. Omdat het natte mok was, hebben we Carlo ook een paar dagen op stal gehouden en alleen
overdag even een paar uurtjes naar buiten.
Het leek te herstellen en het vooruitzicht werd wat beter.. Carlo werd 2 keer per dag extra bij gevoerd
en het leek weer beter te gaan..
Tot 18/05/'14.. s'Morgens vroeg werden we gebeld door de staleigenaar dat het niet goed ging met
Carlo. Hij stond te wankelen in de stal, leunde meerendeels tegen de stalwand aan om zich overeind te houden en als hij al liep, liep hij ''dronken''. We moesten meteen komen. Toen we om half 9 aankwamen
op stal kon ik het niet verdragen Carlo zo te zien, wat was er sinds eergisteren, de dag dat ik er het laatst was gebeurd? Op 17/05/'14 was zijn bijrijder nog geweest..?
Ik vroeg de staleigenaar waar hij aan dacht, en in eerste instantie, vanwege zijn lichamelijke
toestand dacht hij aan een aantasting van de zenuwen door iets.. Het beste was meteen de DA te bellen, ik heb gevraagd of de staleigenaar dit wilde doen omdat ik zelf zo overstuur was dat ik het niet kon.
Na een kwartiertje was de DA aangekomen, en na kort onderzoek kwam de DA uit op leverbot.
Leverbot is een sluipmoordenaar, iets wat je niet merkt, en wat normaal gesproken eigenlijk alleen
voorkomt bij landbouwdieren zoals koeien en schapen.. Je kunt er niets tegen doen.
Ik vroeg de DA wat er nu aan kon worden gedaan, en hij vroeg mij wat ik wilde. Het enige wat ik uit
kon brengen was dat ik niet wilde dat Carlo pijn had, hij had mij immers ook nooit pijn gedaan.
De enige oplossing was Carlo uit zijn leiden te verlossen.. Ik keek Carlo in zijn ogen, en het was of hij
aan me vroeg of ik hem alsjeblieft wilde helpen..
Pff. ik typ dit met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen..
Tot kwart over 11 heb ik de tijd gehad afscheid te nemen van mijn grote liefde, en wat was het emotioneel.. Tot het laatste moment ben ik bij hem gebleven, hij kreeg de spuitjes in het weiland, en na
2 spuitjes bleef hij staan, hij bleef me aankijken. Op het moment dat de DA eigenlijk een derde spuit
wilde geven, fluisterde ik in Carlo zn oor, Ga maar, rust maar vriendje.. Het was of hij op mijn woorden
wachtte en hij liet zich vallen.. Ik ben onder hem gaan zitten en heb zn hoofd op mn schoot gelegd..
Het was klaar, mn vriendje was op. Zelfs toen hij zijn laatste adem uitblies, hij lag met zijn hoofd
op mijn schoot, hij bleef me aankijken..
Een geest, zo sterk als een beer.
Een lichaam uiteindelijk toch zo teer.
Een wijsheid, haast niet te bedaren.
Een wilskracht, niet te evenaren.
Maar het vuur in je ogen is geblust,
Ik heb je voor het laatst gekust.
Nu ik weet dat je er nooit meer zult zijn,
doet dat ongelovelijk veel pijn.
Goodbye my lover, goodbye my friend.
You have been the one for me!
Ik mis je, ik zal je nooit vergeten, en ik hou van je.
01/01/'97 - 18/05/'14
