Geplaatst veulentje van amper 2 maanden baldadig ronddartelen. Ik stapte af en ging bij het hek staan
kijken hoe jij je moeder aan het vervelen was. Toen kreeg je mij in het oog en kwam naar het
hek toe gedarteld. Een flink stroomdraad scheidde ons en ik wist dat als ik je wilde aaien dat
ik over het stroomdraad heen moest leunen. Maar ik moest en zou je aaien dus ik beet mijn
tanden op elkaar, leunde met uitgestrekte hand over het stroomdraad en liet de schrokken
over mij heen komen. En het was het waard, want ik had je neusje aangeraakt! Het was
liefde op het eerste gezicht. 2 jaar later ging ik rijden op de kleine manege waar jij stond
en daar stond ik ineens weer oog in oog met jou. Mijn hart smolt wederom en je begroete
me hinnikend. Toen kwam het moment dat je ingereden werd en terwijl je amper de basis
onder de knie had zou ik, een snotneus van 9 jaar, wel even op jou, een groen en wild paard
klimmen. En dat heb ik geweten. Wat heb jij mij een rodeo gegeven! Als nog onervaren
ruiter vloog ik van je rug af en klapte met volle vaart met mijn rug tegen de bakrand waarna
ik 2 minuten buiten westen ben geweest. Naar horen zeggen ben jij in volle galop terug op
mijn afgerend en toen ik bij kwam had je jou zachte neusje tegen mijn wang gedrukt.
In plaats van dat ik bang was geworden voor jou, zag ik een uitdaging die ik met beide
handen greep en klom eigenwijs weer bovenop je. Een half jaar later kreeg ik het nieuws
te horen dat je verkocht was en mijn wereld stortte in. Ik was ontroostbaar en haatte de
wereld en alles en iedereen. Een paar dagen later, kwam mijn moeder mij vertellen dat zij
degene was die jou had gekocht. (Mam, je bent een kanjer!
) Ik gilde, ik brulde, ik jankte van blijdschap. Je was van mij! 30 november 1999 was je echt, maar dan ook echt van mij!
We genoten samen met volle teugen en haalde de meest gevaarlijke dingen uit, dat niet
altijd goed af liep! Zo klapten we samen een keer door een hindernis heen en kwam je met
je hele gewicht bovenop mij terecht. Je moet hebben geweten dat je mij zou verbrijzelen
als je op zou staan, want je richtte jezelf heel lichtjes op waardoor ik mijzelf onder jou uit
kon trekken. Pas toen ik stond, kwam jij overeind. Ook kwam daar een keer het moment dat
we voor het eerst gingen buiten rijden. Je was nog nooit op de weg geweest. Maar in plaats
van dat ik een zadel en hoofdstel omdeed en er iemand naast liet lopen, klom ik zonder
zadel en hoofdstel op je rug en liep zo de weg met je op. Wij hadden schijt aan de wereld. Ik
vertrouwde je. De wereld van het buitenrijden ging open voor ons en elke dag trokken we de
wijde wereld in en verkenden de hele omgeving.
Ook hadden we veel momenten waarop we vochten met elkaar. Hoe vaak heb ik niet
jankend en stampvoetend geschreeuwd dat ik je naar de slacht ging brengen. Maar ik was
net als jij eigenwijs en volhardend en zou je nooit opgeven.
Toen kwam het geweldige moment waarop de betuwelijn aangelegd ging worden en het
nog 1 grote lange zandbak was tot aan Geldermalsen! Oh wat hebben wij veel kilometers
afgecrosst op volle snelheid daar op het zand. Weet je nog die keer dat je zelfs een volbloed
arabier eruit racete die 3 jaar lang met succes op de racebaan had gelopen? Zelfs dat paard
liet je in een stofwolk achter. Je was een winnaar, een paard dat niet van verliezen hield al
zou je er dood bij neervallen.
Jarenlang genoten we van elkaar en hebben we zelfs nog 5 onderlinge wedstrijdjes gereden
die je alle 5 hebt gewonnen. Wij waren een team, een team waarbij verliezen geen optie
was. In de zomer samen heerlijk zwemmen, het zoelense bos onveilig maken en zelfs nog
een keer door de binnenstad van Tiel gereden. Gewoon omdat het kan. En omdat we overal
schijt aan hadden. Ook was je er voor me als ik eens ruzie had met een vreemde. Zo heb
je eens flink uitgehaald naar een scooterrijder die expres steeds vlak langs ons crosste. Zo
jammer dat je miste. Of die ene keer dat je iemand in zijn arm greep toen hij schreeuwde
naar me. Ik was jou vrouwtje, dat pikte je niet. Helaas begonnen op den duur de klachten
bij jou en werd je voor het eerst hoefbevangen. Gelukkig waren we er op tijd bij en had het
geen schade aangericht. Maar helaas werd je 2 jaar later weer bevangen en hoorde ik ook
dat je artrose had. In een lichte vorm wel eens waar, maar het was een klap in mijn gezicht.
Helaas werden je klachten met de jaren steeds erger waardoor we op den duur eigenlijk
niet meer reden, alleen nog lekker wandelden en speelden. Tot vorige maand mijn intuitie
steeds sterker op me in begon te werken dat het einde eraan kwam. Ik liet de dierenarts
komen en deze bevestigde mijn gevoel. Je was op. Je had pijn en zou niet meer pijnloos
kunnen leven. Altijd was je een winnaar, maar de artrose heeft het helaas van je gewonnen.
15 jaar lang hebben we genoten, goede tijden gehad, tijden waarin we vochten met elkaar,
maar altijd bij elkaars zijde gebleven. Geen paard is als jij, geen band zoals wij.
Je bent het allermooiste dat mij ooit is overkomen.
Nu is het genoeg en mag je na al die jaren trouwe vriendschap naar de eeuwige weides, en ik
weet zeker dat je op mij zult wachten daar. Want zo trouw ben je. Het is genoeg, ik wil niet
meer dat je pijn lijd en je laatste jaren af moet sluiten in helse omstandigheden.
Ik heb je beloofd dat ik degene ben die erbij is als je je laatste adem uitblaast en die belofte
ben ik je nagekomen. Want dat verdien je. Je bent een winnaar, een vechter, een kanjer en
mijn beste vriendin. Rust nu zacht lieve meid, je hebt het verdient.
May Angels lead you in. Because that’s what you are, my Angel.
18-05-1996 - 09-04-2014
