Geplaatst Ik kreeg je op mijn 12e, wat was ik trots! Op het begin hebben we nog heel wat gevechten gehad, jij als 3 jarig puppy, ik als 12 jarige penny.. Door de tijd heen hebben we een onwijze band opgebouwd samen. Ik rij nu wel op een ander paard, maar dat zal nooit worden net als de sterke band die je hebt met je eigen paard. Stiekem verbiedt je het je zelf, voel ik mij schuldig om een band op te bouwen met een ander paard dan jij. Nu ik opeens besef dat je ook nooit meer terug zal komen, komt de klap hard binnen. Dit is het moment dat ik breek, kapot ga. Ik mis je zo onwijs en wou dat ik iets kon doen om je terug te halen. Iedere keer als ik naar foto's van jou en ons samen kijk breek ik weer van binnen.. Wat hebben we veel mooie momenten meegemaakt samen! Ik heb onwijs veel geleerd van je, als 12 jarige kreeg ik zelf de verantwoordelijkheid je iedere dag te verzorgen, daar heb ik onwijs veel van geleerd! De momenten dat ik er even door heen zat gingen we met z'n tweetjes naar het strand op een zwoele avond, alleen jij en ik. Dat kon me zo goed doen, je kon me zo makkelijk weer opvrolijken! Nu kan dat niet meer.. Ik kan mij bijna geen leven meer herrineren waar jij niet in voor komt, het is moeilijk om nu verder te gaan zonder jou na die 8 mooie jaren.. Ik mis je!
Na 8 jaar plezier samen ben je op 11 jarige leeftijd gestorven.. Bedankt meisje, voor de 8 mooie jaren samen, wat je mij geleerd heb en mijn klunzige acties allemaal vergeven hebt. Het gaat je goed.
13-03-02 † 01-11-13
Het vreselijke moment van afscheid, weten dat het de laatste keer is dat ik je neusje kan kussen, knuffelen, kriebelen op je schoft wat je zo lekker vond..
Het is moeilijk hè zo'n groot gemis... 
Prachtig dier was het.