Geplaatst 18-05-1988 - 28-11-2012
Alweer ruim een jaar geleden, maar nu pas toe aan een mooi afscheidstopic van mijn allerliefste kanjer Marcato. Tja, waar begin ik... er is zoveel moois te schrijven.
Via een briefje op de manege 12 jaar geleden, kwam ik als bijrijdster op je pad. Ik vond je niet meteen de knapste en de liefste, maar al gauw werd ik toch helemaal gek op je en liet je me langzaam toe in je hart. Na een half jaar werd ik voor de helft ook jouw eigenaar en weer een jaar later werd je volledig van mij. Wat een fantastisch gevoel!
We hebben dan ook ontzettend veel meegemaakt. Talloze dressuurlessen, wedstrijden (t/m M2), strand-, bos- en buitenritten, weekendjes weg, verkleedpartijen en ga zo maar door. We konden lezen en schrijven met elkaar en jouw afstandelijkheid was tussen ons compleet verdwenen.
Voor mijn zoontje Jesse was je vanaf dag 1 heel lief en voorzichtig. Mijn eerste wandeltocht achter de kinderwagen als kersverse mama ging naar stal. Ik liep gauw alle enthousiaste stalgenoten voorbij om mijn paar dagen oude mannetje voor het eerst aan jou te laten zien. Het was bijzonder hoe je jouw warme adem uitblies in kinderwagen. Het leek wel of je vanaf dat moment vriendschap met hem sloot. En de daarop 4 volgende jaren was de wandeltocht met Jesse naar stal een bijna dagelijkse bezigheid. Samen liepen we met de kinderwagen over het erf en door de buurt. Later liep Jesse zelf met jou aan een enkel touwtje over het terrein. Wortels, appels en brood werden in overvloed aan je gegeven en ook de poetsbeurten (die je toen ineens niet meer vervelend vond) waren een terugkerend ritueel.
Je was voor mij het allermooiste en vooral het liefste paard van de wereld. Ging altijd maar door. En dat laatste maakte het voor mij heel moeilijk om tot het besluit te komen van vorig jaar november. Wie Caatje zegt, zegt 'altijd maar doorgaan'. Ondanks de pijntjes die je had, bleef je maar zin houden in het aangepaste werk en de heerlijke bos- en strandritten. Ik moest je tegenhouden om niet over je eigen grenzen heen te gaan.
Onze laatste echte grote rit was het weekendje weg naar Otterlo op de Veluwe samen met een vriendin. Ik was op dat moment 12 weken zwanger van de 2e en paste nog maar net in m'n rijbroek. Diep van binnen wist ik dat dit onze laatste mooie buitenrit zou zijn. We hebben intens genoten. Tussen het wild gereden en nog 1x 'aangepast voluit' op de paden.
De laatste maanden van de zwangerschap heb ik helaas niet meer kunnen rijden, maar vanaf de grond zag ik dat het achteruit ging met je. Mijn bijrijdster stuurde steeds vaker berichtjes dat je niet helemaal zuiver liep en dat we weer gingen stappen. Na een paar dagen ging het dan wel weer. Ik wist dat ik een beslissing moest gaan maken. Maar ik kon het niet aan om dat in de laatste 2 maanden van mijn zwangerschap te doen. Je kan het 'kop in het zand steken' noemen, maar ik moest er ook naartoe groeien. Je kreeg wat lichte pijnstillers op de moeilijke dagen en kon heerlijk op de wei rond huppelen.
Maar 2 weken na mijn bevalling moest ik gewoon beslissen. Ik wilde nog 1x voelen of ik de juiste keuze maakte. Ik kroop op je rug en ben naar buiten gegaan. Daar heb ik een stukje van amper 15 meter gedraafd en ik wist, dit mag ik je niet meer aandoen met ook nog de winter in aantocht. Dezelfde dag de veearts gebeld. Hij kende je al veel langer dan ik en zag meteen al aan je dat het goed was zo. Ik hoefde je gelukkig niet te laten lopen. Ik heb je op de buut gezet zodat je de 2 weken daarna geheel pijnvrij was.
Ik heb Femke van HypoFocus gemaild voor een prachtige afscheidsfotoshoot. Het was heel emotioneel, maar ook fijn. Ze heeft voor mij heel ontroerende foto's gemaakt. Nu pas ben ik eraan toe om ze echt te bekijken en aan de muur te hangen.
Ik heb de avond voordat je weg zou gaan nog een korte staprit met je gemaakt. Ik wilde nog 1x alleen met jou zijn. Nog 1x jouw bewegingen onder mij voelen. Nog 1x mij één voelen met jou. Wat heb ik gehuild. Vooral de laatste meters, wetende dat het echt de aller aller laatste keer zou zijn.
Mijn dierbaarste foto:
Die dag heb ik 's middags het volgende op Facebook geplaatst:
Alle liefdevolle knuffels aan jou, zijn vanaf nu een eeuwige herinnering...
Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerliefste paard.
Lieve Caat, 11 jaar lang heb ik intens van je mogen genieten. Zoveel geweldige dingen met je beleefd. Met veel liefde voor je gezorgd. En wat was je toch altijd lief voor Jesse. Jullie hadden zo'n bijzondere band samen. Jij zo groot, Jesse zo klein. Bedankt dat je zijn vriend wilde zijn...
Helaas wilde je lijf niet meer en moest ik je laten gaan. Met ontzettend veel pijn in mijn hart. Je mocht 24 jaar worden... We zullen je zo vreselijk missen. Rust zacht lieve schat. Vaarwel Caatie, wordt maar een hele mooie ster...
Op 28 november 2012 rond 11.00 uur ben je heel rustig en op een waardige manier heen gegaan. Het was goed zo.
Ons afscheid. Je laatste appeltje.
Dag allerliefste Caatje, ik mis je...
http://i624.photobucket.com/albums/tt33 ... 527f54.jpg
knuffel 
Wat een prachtige foto's...
