Geplaatst Lieve Saboline, het laatste topic die ik mag maken voor je, nooit verwacht dat hij in deze categorie zou komen te staan alleen.
Rust zacht allerliefste, gekste, malste, knappe pony van me.
Dolblij was ik, toen ik hoorde dat we jou kregen. Die grote glimlach was niet meer van mijn gezicht te halen.
Alleen was er een nadeel, jij moest bij je eigen vertrouwde moeder weggehaald worden.
Je was bang, maar tegelijk dapper. Je was nieuwsgierig, maar tegelijk ook nerveus, nieuwsgierig maar bang voor nieuwe dingen. Je was een pony apart, en tegelijk ook mijn beste vriendin.
Na een tijdje kwam de trailer aanrijden waar ik me op verheugde, weken waren verstreken.
Een luide hinnik vulde de stilte die er op dat moment heerste, jij was 'thuis'.
Vol enthousiasme laadden we je uit, je kende nog niks, geen halster, geen touw.
Je kende hooguit mensen.
Gespannen maar nieuwsgierig was je, je kreeg voor het eerst een halster om je hoofd, het was even wennen.
Alles ging met geduld, ondanks dat pikte je alles heel snel op. Ik was zó trots op je.
Lief, dapper, klein meisje, dit was de eerste keer dat jij jezelf bewezen hebt.
En weer een tijd ging voorbij, je kreeg vertrouwen in mij, en ik in jou.
Onze band werd steeds sterker.
Het ging in die periode niet zo lekker op school.
Na een rotdag ging ik altijd naar je toe, ik ging op de grote, brede waterput zitten midden in de wei, en daar kwam jij dan aanlopen, hinnikend.
Jij maakte me altijd weer aan het lachen, malle pony die je was..
Een tijdje begon je vervelend te doen, amper ervaring had ik, ik vond dit eng, ik was het niet gewend van je.
Dat deed pijn, je was altijd zo braaf geweest, ik had altijd zoveel vertrouwen in je gehad..
Toch ging ik met je door, mijn vertrouwen in jou was nog lang niet verdwenen.
Ik hield zoveel van je.
Je begon het af te leren na een tijd, ik was er zo ongelooflijk blij om.
Het ging weer beter tussen ons, de band groeide weer en mijn vertrouwen was weer helemaal compleet.
En weer, lief, dapper, klein meisje, heb jij je bewezen, bewezen dat je het wel degelijk kunt.
Het ging zó goed tussen ons, dat ik begonnen ben met vrijheidsdressuur.
Elke dag ging ik trouw naar je toe om te oefenen.
In de winter, stampte ik je water open, zodat je weer vers water had.
In de zomer, vulde ik je water bij, en speelde ik met je, oefende ik met je.
In de herfst, speelden we spelletjes, renden we door bladeren, oefende ik met je, was alles nog goed.
In de lente, genoten we van de lekkere lentegeur, deden we leuke dingen, en weer oefenden we.
Het was altijd zo leuk met je.
Je begon het vrijheidsdressuur onderhand zo goed onder de knie te krijgen, je had er zoveel plezier in. Het ging steeds een stuk beter tussen ons.
En voor de derde keer, lief, dapper, klein meisje, heb jij mij laten zien hoeveel je kan, je hebt jezelf weér bewezen.
Na weer een tijdje, was het zomervakantie.
In die vakantie kwam Elsefien, je weidemaatje ongelukkig in het draad terecht, we wisten niet hoe, waarom en wanneer.
Toen we aankwamen stond jij, dapper te wachten, terwijl wij de schade bekeken aan Elsefien,
je wou maar niet weg bij een bepaalde plek, we vonden het maar raar.
Ik riep je, maar je wou niet komen, ik riep je nogmaals toen de dierenarts ondertussen aankwam.
Toen kwam je eindelijk, ik gooide een schep brokken in je voerton en ging naast je zitten.
Ondertussen hoorde af en toe toch woorden zoals 'inslapen', 'veel pijn', 'moeite met lopen', uit het toch wel degelijk onverstaanbare gesprek, tranen gleden over mijn wangen.
Je drukte met je neus tegen mijn schouder, met andere woorden: 'alles komt goed.' en een glimlach verscheen op mijn gezicht. Blij, dat jij er voor me was.
Na een heel gedoe kwamen we aan het denken, wat deed jij daar nou echt op die plek?
Ik reed snel naar de weide toe, en liep nerveus naar de plek waar jij destijds stond.
En jeetje, ja, dát was de plek waar het gebeurd was, er zat bloed aan het draad, plukken haar, er was geworsteld en gevochten.
En alweer, lief, dapper, klein meisje, heb jij je voor de zoveelste keer bewezen, bewezen dat je ons kunt helpen, bewezen dat je bijzonder bent.
Ondertussen was de zomervakantie afgelopen, school begon weer, het ging weer slechter.
Desondanks had ik nog alle steun aan jou, jij was mijn alles.
Maar dat mocht niet baten, 29 mei 2013 heb je jezelf voor het laatst kunnen bewijzen, en ben je aan je eind gekomen.
Het was oneerlijk, zo oneerlijk. Je was mijn allerbeste vriendin, mijn alles!
Je was zo lief, zo gek, qua gedrag vulde jij mij aan tot de 100e procent.
Alles was leuk aan je, alles. En poef, ineens was jij van de aardbodem verdwenen!
2 jaar nog maar, je had nog zoveel jaren verdiend, je had nog een heel leven verdiend.
Tranen, pijn, zoveel pijn.
Het is zo moeilijk zonder je.
Als mensen vragen, wat is er met die datum? Antwoord ik:
'Mijn beste vriendin is gestorven 29 mei.' Ze kijken me fronsend aan, om er vervolgens achter te komen dat het 'maar' een pony is.
'Och kop op, dat valt toch wel mee, een pony ha ha. Je beste vriendin kan geen pony zijn?!'
Ze moesten eens weten..
Liefste Sabje, ik mis je zo erg meisje. Je was zo ongelooflijk speciaal voor me. Eindelijk kan ik het aan om dan toch het topic te maken.
Het ga je goed meid, vaarwel lief, dapper klein meisje.
17'05'11 ~ 29'05'13. Rest in peace. ~
Edit:
Waarschijnlijk heeft ze een hartaanval gehad, of er is iets gescheurd vanbinnen of iets dergelijks. Ze heeft 99% zeker geen pijn gehad en is meteen aan haar einde gekomen, maar tot het echt zeker is zal ik het niet uitsluiten.
