Geplaatst Omdat ik dit morgen niet meer kan.
Jij bent een groots kampioen, toen jij rende trilde de aarde.
De hemel ging open en stervelingen maakte plaats,
De weg naar de zegen.
Wij samen in de winnaars cirkel en ik legde een bloemendeken op je rug.
Nooit gedacht dat ik zo snel een topic hier zou openen.
Wat moet ik nou zeggen... Hoe moet ik 5,5 jaar lang samen beschrijven in een stukje tekst met maximaal 15 foto's?
Olivier, jongen...
Toen ik je leerde kennen vonden we elkaar maar niets aan. Ik was lomp en jij extreem gevoelig.
Maar door de jaren heen liet jij mij mezelf kennen en waren we altijd samen.
Je ging altijd met mij mee, waar ik ook naar toe ging.
Uren lang reden we buiten, sprongen we over hindernissen en liepen we wat dressuur wedstrijdjes.
Het is ongelooflijk hoe het is gelopen, ik kan het niet bevatten.
Ons boek gaat dicht...
Ik lig op mijn rug in het gras en aanschouw de maan,
Ik vraag haar of zij misschien weet, waarom wij bestaan.
Waarom we worden geboren en straks weer gaan.
Maar ze zwijgt en kijkt me lachend aan.
Vorig jaar rond deze tijd werd je ziek. Je been deed zeer en ik wist niet wat je had.
We hebben maanden lang gedokterd en de conclusie is niet belangrijk. Het gaat er om dat je niet meer beter werd en die winter hebben we je met pijnstillers op de been gehouden.
Dat voorjaar en die zomer, ging zo goed. Je galloppeerde door de wei, je been was niet meer dik en we hebben zelfs nog geprobeerd te rijden. Maar het noodlot sloeg toe en je zakte door alle vier je benen, plat op je snuit. Ik wist dat dat het einde was.
Weer op pijnstillers, en weer ben je nu pijn vrij.
Maar de belofte naar jou was gemaakt, je zou nooit 18 lente's jong mogen worden.
Een paar dagen geleden, toen het zo hard regende... Ik zag je stijver lopen en ik kon niets anders dan huilen. Ik wist dat het toen tijd was en toen heb ik gebeld...
I'm forever keeping my angel.
Het spijt me zo, het spijt me voor alle momenten dat ik er niet was.
Het spijt me dat ik soms te lomp was en dat ik je jaren geleden in gevaar bracht. Maar dat je me steeds weer weerhield van domme fouten.
Bedankt lieve Olle, bedankt voor alles.
In geen woorden te omschrijven hoeveel pijn dit me doet. Maar als 2 bruine ogen vragen...
Bedankt voor al je wijze raad. Voor die enorme spiegel die je me voor hield.
Bedankt voor papa zijn voor Luna en bedankt voor het zorgen van de kudde. Ze zullen onrustig zijn zonder jou, want hun leider is weg. Maar ik weet zeker dat Ramona het over neemt en dat ze het goed gaat doen.
Bedankt voor al het plezier, de gekke momenten en dat ik zo om je kon lachen.
Je zat vol met humor, maar je was heel serieus. Naar mij, maar ook naar anderen.
Je zou nooit iemand opzettelijk pijn doen, en daarom doe ik dat ook niet bij jou.
Ik ga je missen, kameraad.
Mijn rode draad door het leven, mijn waterbron. Jij was de grond onder mijn voeten, mijn rots in de branding.
Voor sommige mensen was je 1 paard in de hele wereld, maar voor mij was je de hele wereld.
Een keer in je leven, ontmoet je je "once in a lifetime horse"
Dat was jij jongen. Dat was jij lieve Ol.
En verdomme wat is dit zuur, maar dat zul je altijd blijven.
In hun gezamenlijke streven naar verbondenheid ontdekken mens en paard dat ware vrijheid onaantastbaar diep van binnen zit.
De regenboog is een kleur armer, de zon een vlam gedoofd.
Mijn boek heeft nu een hoofdstuk minder, ik heb in sprookjes nooit geloofd.
Maar "er was eens" kreeg ineens zijn ware betekenis.
Dus dit is de stilte na de storm,
Geen regen geen wind geen zon.
Alleen een oorverdovende stilte,
Waarin alles schreeuwt waarom..
Het was de allerlaatste storm,
De laatste strijd is gestreden.
Je hebt gevochten m'n liefste,
verloren, en oneerlijk veel geleden.
De storm is voorgoed gaan liggen,
Nooit meer strijd en nooit meer pijn.
Met je ogen voor altijd gesloten,
Zal het vanaf nu rustig zijn.
Ik sluit m'n ogen en glimlach, omdat missen ook herinneren is.
2 grote donkere ogen
ik kijk ze nog één keer aan
een kusje op je neus
en dan moet je echt gaan.
