Geplaatst 
12 jaar lang... was echt niet lang genoeg...
En we waren niet steeds de beste maatjes...integendeel, maar toch was ze van onschatbare waarde voor me en heeft ze me zo ontzettend veel gegeven en nog veel meer geleerd!
Ik prijs me gelukkig en ongelukkig tegelijk dat ik zoveel maanden lang de tijd heb gehad om afscheid te nemen en aan het idee van definitief afscheid te wennen.
Ik was vorig jaar in de herfst al begonnen met afstand en afscheid van haar nemen, beetje bij beetje. Wetende dat ik de onvermijdelijke beslissing deze herfst zou nemen.
Al had ik het anders gepland en heeft het lot me ertoe gedwongen toch weer heel close met haar te zijn in de laatste maanden van haar leven.
Ik probeer hier op de één of andere manier gelukkig om te zijn.
Toen mijn haflinger van 1m38 wat te klein werd voor een dame van mijn formaat en mede doordat hij stilaan op leeftijd kwam, ging ik op zoek naar een nieuw paard. Eén voorwaarde had ik: ik moest kunnen opvallen zoals ik dat ook steeds met mijn haffie had gedaan. Of beter gezegd: ik wou een paard dat opviel, dat anders was als al de anderen.
Een kennis raadde ons het ras "tinker" aan. Nog nooit van gehoord...
Op aanraden van diezelfde kennis zijn we toen in Kluisbergen langsgegaan waar net een nieuwe lading van 28 irish cobs toekwam. Na wat wikken en wegen namen we Tinkerbell, of kortweg Tinky, mee naar huis. Dat was op 7 augustus 2001.
Ik noemde haar Tinkerbell. Erg origineel
naar het elfje van Peter Pan (Disney) omdat ik de Disney-films geweldig vind en omdat er een verwijzing inzat naar de toendertijd meest bekende benaming van het ras.
In het begin was mijn zwartbonte merrie van 1m51 nogal op zichzelf. Ze hield gewoon niet van de nabijheid van mensen. Ze bleef ten allen tijde braaf en rustig, maar ze wou zo min mogelijk aandacht trekken. De eerste twee weken is ze ernstig ziek geweest: verkoudheid, schimmels,... daarna ging het weer wat beter. Maar dat was niet echt een succes voor onze relatie-opbouw. Ze werd panisch als ik haar hoofd en vooral haar oren wou aanraken en is dat jàrenlang gebleven.
In de daaropvolgende winter bleek algauw dat we dubbele waar voor ons geld kregen: Tinkerbell was drachtig!!! Op 31 mei 2002 beviel ze van een volledig zwart hengstveulen met rechts twee witte voetjes en een G-vormige kol. Ik noemde hem Argon. Dat was mijn eerste eigen veulen. Zijn naam begon met de eerste letter van het alfabet en het zou de trend zetten naar de daaropvolgende veulens.
http://imageshack.us/a/img6/7775/argonmetnaam.jpg
Het was goed dat ze in de zomer van 2002 Argon aan de voet had, anders was ons verhaal wellicht toen al ten einde geschreven geweest. Ze liep een hitteslag op en kreeg het heel benauwd, haar spieren waren helemaal verstijf en ze kon niet meer op de been. Met veel koelen en de drang om er voor haar veulen te zijn is ze er weer bovenop gekomen.
In het voorjaar 2004 besloot ik dat het tijd werd voor een volgend veulen. Inmiddels was Tinkerbell goed aan me gewend geraakt en begon ze me steeds meer te vertrouwen. Ze ging ook al goed onder het zadel en in enkelspan voor de koets. Ook al hadden we soms last van fikse meningsverschillen.
Doordat ik een stamboekhengst had gekozen, leek het me maar wat logisch als ik Tinkerbell ook liet inschrijven. Op 13 juni 2004 werd er door de Irish Cob Society een rastoelatingskeuring te Aalter georganiseerd, waar we heen gingen. Algauw werd duidelijk dat Tinkerbell niet zomaar een cobmerrie is...
Ook de stalnaam die ik zou gebruiken tot in het jaar van haar overlijden ontstond toen.
Van thuis uit had ik al de stalnaam “van Germania”, ontstaan omwille van de Duitse afkomst van mijn moeder. En iedereen in de ruitervereniging waar ik reed kon met met geen mogelijkheid Tinkerbells naam onthouden, maar ze waren wel allemaal geshockeerd van haar snor en zo kreeg ze de bijnaam “Snorremans”.
Zodoende kreeg Tinkerbell de volledige naam Tinkerbell Snorremans van Germania toen haar paspoort aangemaakt werd.
Van iedereen hoorde ik lovende woorden en zo trok het ons op 31 oktober opnieuw daarheen: ditmaal voor een premiekeuring. Tinkerbell behaalde daar een eerste premie met 147 punten en werd tweede in sectie B.
In 2005 kreeg ze haar eerste veulen bij mij, waar ik zelf de hengst voor had uitgezocht. Baileys.
http://imageshack.us/a/img189/9342/baileysmetnaam.jpg
Tinkerbell behaalde opnieuw een eerste premie met 147 punten waardoor ze STER werd het in 2005.
Ook Baileys deed het heel goed op de keuring!
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-AJQBXSBU.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-ZY8VPBAH.jpg
In 2006 nam ik met haar deel aan de werkproef, een nieuwe mogelijkheid die het stamboek bood. Tinkerbell slaagde voor de werkproef met een gemiddelde van 8,7.
Ze deed ook opnieuw mee aan de premiekeuring met weer een 1ste premie!
Ze werd ook beste in haar sectie.
Ze had toen haar hengstveulen Chenoa aan de voet.
http://imageshack.us/a/img198/9094/chenoametnaam.jpg
Ook in 2007 ging ik met haar naar de keuring. Opnieuw haalde ze een eerste premie binnen, haar beste ooit met 148 punten. Ze werd opnieuw beste in haar sectie én 3des bij het Dagkampioenschap.
Haar merrieveulen Emaris Snorremans van Germania ging dat jaar met de eer van Kampioen lopen.
http://imageshack.us/a/img689/3743/emarismetnaam.jpg
In het voorjaar van 2008 heb ik eens een enorm twijfel moment gehad.
Ik had zo met haar in ruzie gelegen dat ik haar wou verkopen. Ik zag het niet meer zitten nog te vechten voor onze band.
[TI] Hoofdstuk afsluiten?
Ik heb pas later begrepen dat Tinkerbell altijd heel gevoelig was voor het karakter van het veulen in haar buik. Op dat moment was ze hoogdrachtig van Galadriël, een veulen dat karakterieel gewoon absoluut niet bij me paste en naar mij toe een kreng was...en dus was Tink dat gedurende haar dracht ook
http://img853.imageshack.us/img853/1112/obuw.jpg
In 2008 legde Tinkerbell opnieuw een werkproef af, ditmaal aan de lange lijnen. Opnieuw met succes!
Ze ging dat jaar ook voor de laatste keer naar de keuring en dat zelfs 2x waarbij ze tot twee keer toe een eerste premie behaalde.
In de herfst van 2008 liep ze voor het eerst in al die jaren plotseling kreupel tijdens een buitenrit. Ze had nog nooit een pas onregelmatig gezet en nu liep ze plots op drie benen.
Bij nader onderzoek werd een hoefbeenbarst vastgesteld en helaas ook acute artritis op haar linker achterbeen ter hoogte van haar koot/kogel.
Na wekenlange boxrust genas de hoefbeenbarst, maar sinds die dag liep ze niet meer rad door de artrose. Ik nam gelijk de beslissing haar niet meer te berijden.
In 2009 kreeg ze een merrieveulentje waar ik van begin af aan erg gek op was.
Illian.
Ze was tijdens de dracht van Illian ook heel erg aangenaam naar mij toe.
Illian liep een besmetting op met Rhodococcus equi en was een zorgenkindje.
Ze was het eerste veulen dat bleef, om haar moeder te gaan opvolgen.
Tot ik haar als jaarling verkocht omwille van mijn zwangerschap onder andere.
http://imageshack.us/a/img405/7503/illianmetnaam.jpg
In 2009 werd ze gedekt door een goedgekeurde zoon van mijn andere merrie Angel.
Helaas verwierp ze het veulen ergens in de winter.
In 2010 werd ze opnieuw gedekt, ditmaal door een andere goedgekeurde zoon van mijn merrie Angel.
Het mocht niet baten, het was me niet gegund die twee bloedlijnen te combineren, ook dit veulen verwierp ze in de loop van de winter.
In 2010 was er echter ander groot nieuws!
Via de Gypsy Horse DNA Databank werd er een oudere dochter van Tinkerbell gevonden!
Rose van de Sannewei. Een eerste premie-merrie én zeer verdienstelijk in de dressuursport!
http://imageshack.us/a/img837/2621/rosemetnaam.jpg
De artrose hield Tinky in de greep en ze takelde af. Ze treurde ook overduidelijk om het feit dat ze geen veulen had en haar moederrol niet kon spelen. Ze mocht wel de baas spelen over twee jaarlingen (waaronder haar eigen dochter Illian) en toen zag ik haar weer opbloeien.
In 2011 werd ze dan toch nog eens opnieuw gedekt. Een laatste poging, zonder dicht te zetten of andere troep, gewoon puur natuur, zelfs in vrijheid gedekt, door de jaarlinghengst waar ze eerder nanny voor gespeeld had.
En wonder boven wonder: het lukte gelijk! En terug was daar de vrolijke Tinkerbell, die blonk en van het leven genoot!
Zo werd dan in 2012 haar voorlaatste veulen geboren.
Ofenna.
Ook weer een schat van een veulen, en dus was Tinkerbell ook lief tijdens de dracht.
Ik twijfelde, herdekken of niet? Maar de bevalling was zo vlot gegaan en Tinkerbell herlèèfde helemaal met een veulentje om voor te zorgen en over te moederen!
Dus werd ze nog voor 1 laatste keer herdekt.
http://img163.imageshack.us/img163/9761 ... nanaam.jpg
Na het afspenen van Ofenna kwam echter de klap. Tinkerbell viel in, werd mager en suf.
De levenslust leek uit haar weg te sijpelen. Ik bekloeg me de beslissing haar gedekt te hebben. Het werd steeds duidelijker dat het afscheid onvermijdelijk naderbij rukte.
De hele winter heb ik gevochten om de fut er weer in te krijgen, de kilo’s er weer aan, niet mocht baten. Ik begon me ernstig vragen te stellen over of en hoe ze de bevalling zou doorstaan.
En toen kwam het voorjaar en opeens als uit het niet leefde Tinkerbell op. De kilo’s vlogen er weer aan, ze glom als een spiegel en zat goed in haar vel.
De bevalling op 28 mei 2013 verliep alsof het geen inspanning vergde. In no time was het veulen geboren en Tinkerbell zat vol energie en levenslust. Ze liep zoals ze in geen jaren gelopen had, van de artrose niks te merken behalve de dikke harde bol op die plaats, maar ze liep rond als een dartel veulen.
Ik wist gelijk dat haar merrieveulen zou blijven, Rheanna.
Want ik wist ook dat met het afspenen van Rheanna het afscheid van Tinkerbell definitief zou zijn, want dan zou ze worden ingeslapen... Die beslissing had ik in de vorige herfst al genomen.
Rheanna draagt de stalnaam niet meer. Heel symbolisch is voor mij ook daar een eind aan gekomen in dit jaar, vlak voor de geboorte van Rheanna door de breuk met mijn vriend. Rheanna staat symbool voor een einde en een nieuw begin. Ze zal mettertijd mijn nieuwe stalnaam dragen.
Heel opvallend ook hoe haar volle zusje Ofenna zo op de vader lijkt en dan Rheanna, die in haar moeders voetsporen moet gaan treden, lijkt als twee druppels water op Tinkerbell en dat zowel in alle goede als in alle slechte punten, zowel uiterlijk als karakterieel.
Ik ben dankbaar dat Tinkerbell me dit merrieveulen nog geschonken heeft, als een laatste geschenk om mee verder te gaan.
Het zal geen makkelijke opdracht worden, want ik heb gewoon een nieuwe Tinkerbell in jonge versie cadeau gekregen met alle struikelblokken en discussiepunten die daarmee gepaard gaan.
http://i1148.photobucket.com/albums/o57 ... -klein.jpg
http://i1148.photobucket.com/albums/o57 ... -klein.jpg
http://i1148.photobucket.com/albums/o57 ... -klein.jpg
http://i1148.photobucket.com/albums/o57 ... -klein.jpg
Toen Rheanna net geen maand oud was, eind juni dus, werd Tinkerbell plots onverklaarbaar en ongeneeslijk ziek. Het begon met extreme diarree. Daarna volgde een oedematische zwelling van haar hoofd en andere delen van haar lichaam.
Ik stond op het punt haar te laten inslapen en Rheanna met de hand groot te brengen, toen het plots weer wat beter ging met Tinkerbell en zo stelselmatig steeds beter.
Pas toen Rheanna bijna 3 maand oud was, heb ik weer foto’s gemaakt van hen, omdat Tinkerbell er toen eindelijk weer een beetje als zichzelf uitzag.
Ik begon weer hoop te krijgen dat Rheanna toch misschien 5 maand bij haar moeder kon blijven! Korte tijd daarna ging het weer mis, begin september. Opnieuw diarree en ditmaal onophoudelijk. De kilo’s vliegen eraf.
Ik heb opnieuw vanalles geprobeerd. Soms is er een beter dagje, maar die zijn schaars.
En zo heb ik dan toch de definitieve beslissing genomen.
Goed is goed en genoeg is genoeg. Tink weet van geen opgeven, dus moet ik die beslissing voor haar nemen. Om tot dat besef te komen heb ik even nodig gehad, want ik dacht dat ze zou aangeven als ze niet meer kon, als ze op was. Maar zolang ik hier ben en zolang Rheanna hier is, zal Tink nooit opgeven. Ze zal er altijd nog dat laatste extra beetje uitpersen om te blijven vechten en te tonen dat je alles kan desnoods op pure wilskracht.
Ze is ingeslapen op 22 september 2013 om 16u30, met het halster waarmee ze ook bij mij gekomen is. Het ding was toen al versleten en gaat nu ook alweer 12 jaar mee.
Het is al die jaren haar halster geweest. Onverwoestbaar. Net zoals zij zelf.
Ik ben dankbaar.
Ik heb helaas te vaak gezegd dat ik geen band had met Tinky.
We hadden echter wel een innige band. Niet zoals met mijn zielsmaatje Angel, maar ik heb dit laatste jaar nodig gehad om te beseffen dat niet elke band hetzelfde kan en moet zijn, maar elke band er wel één is om te koesteren.
Ik ben gaandeweg gaan inzien hoeveel Tinky me gegeven heeft en vooral hoeveel ze me geleerd heeft. Ze zal voor altijd een heel bijzondere plaats in mijn hart innemen.
Ze heeft een vechtlust en kracht bewezen die geen enkel ander haar nadoet.
Ze heeft van een oerinstinct en moederschap getuigd waar ik een voorbeeld aan wil nemen.
Ze was niet zomaar een paard. Ze was uniek.
Ze is één van de mooiste dingen die me ooit zijn overkomen.
