Geplaatst Ik maak dit topic als laatste eerbetoon voor mijn meisje, mijn alles... Nooit gedacht dat ik zo vroeg afscheid van je moest nemen, het ging ook allemaal zo snel. Gisteren was ik je aan het longeren, zoals altijd was je wat gek en dan sta je plots op drie benen. De veearts laten komen, naar de kliniek gereden voor foto's en daar bleek dat je hoefbeentje volledig verbrijzeld was. Opereren was geen optie meer, de lijdensweg zou veel te lang zijn en je zou sowieso artrose op die plek krijgen. Je mocht geen pijn meer hebben dus heb ik je laten gaan...
Mijn kleine Deugeniet, mijn lieveling, voor altijd in mijn hart. Je had hier oud moeten worden, nog minstens 10 jaar bij mij. Ik ga je missen, kleintje.. Ik mis je nu al.
Always on my mind, forever in my heart.
Wat doet het pijn om achter die lege stal te zien...
Als twee bruine ogen vragen,
Help mij, want ik voel me niet fijn,
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
Dit komt nooit meer goed,
En ze krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je haar niet kan missen,
Egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
En je zonder haar naar huis toe moet,
Met een halster in je hand,
En je hart vol pijn,
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
Elke dag samen was een feest,
En in al die tijd,
Is zij zelf niet een keer,
Egoïstisch geweest.
Ik kan het nog altijd niet geloven...
och wat erg!!!!
al doet je dat heel veel verdriet! 
