Geplaatst My eyes filled up with tears, as I heard the news..
It never occurrend to me, how much I could loose..
I find myself wishing that it wasn't real..
Every time I think about it, pain is all I can feel..
Tears fall from my eyes, I can barely see..
But my heart tells me, that he'll always be with me..
____________________________________________________________________________________________________
Mijn lieve maatje is niet meer... Nog steeds is het moeilijk dit te verwerken. En ik blijf me afvragen, had ik het anders kunnen doen..
De mooie momenten die we samen hadden zullen me altijd sterk bij blijven. Ik heb van je genoten..
Ik wil dit verhaal graag van me afschrijven, ik heb nog steeds veel moeite om dit te verwerken en de backspace is tijdens dit verhaal mijn grootste vriend geweest..
Nog steeds kan ik nauwelijks omschrijven hoe ik me voel, ik ben boos en verward om hoe dit alles is gelopen..
Neem de tijd om het verhaal te lezen..
____________________________________________________________________________________________________
Toen ik begon met rijden op Dolight was ik 15 jaar.
Ik reed meerdere paarden en Dolight van voor mij een ultiem leerpaard. Nog nooit was ik in aanraking geweest met hengsten en met Dolight was een moeilijke start.
Dolight was een zéér dominante hengst en stelde zich agressief op tegenover andere paarden. Wel was hij tegenover zijn ruiter goud-eerlijk. Eenmaal aan het lopen deed hij alles voor je.
Dolight stond op een patriculiere stal aan huis en de eigenaar is een gepensioneerde oude man, zijn zoon nam zo nu en dan zijn taken waar en ik zorgde voor de paarden.
Medische kosten waren niet gewenst en dat is iets waar ik na dit alles pas echt achter ben gekomen..
In het begin voelde het niet vertrouwd, Dolight was razend snel en had alles sneller gezien dan dat ik dat deed. Hij was voor mij nog te onvoorspelbaar.
Maar ik bleef proberen te rijden, dit met z'n ups en z'n downs.
Een echte band met hem krijgen had toen niet verwacht, en sterker nog.. Deze band kwam er toen ook niet.
Ik was niet mans genoeg om hem in toom te houden en het werd er niet makkelijker op wanneer de stalmedewerker en ook handelaar in de buurt was..
Hij gaf mij niet de ruimte die ik nodig had om met hem om te kunnen gaan..
http://i47.tinypic.com/34tcsn8.jpg
Ik herinner me nog de dag waarop het echt finaal fout ging. Ik stond Dolight op mijn gemak te poetsen op de poetsplaats en was net met zijn achterbenen bezig.
Het was een normale dag voor mij, lekker poetsen en tutten en vervolgens een ritje maken.. Net toen ik zijn achterbenen aan het poetsen was, trok de stalmedewerker zijn eigen hengst voor Dolight langs.. Dit zonder mij even te waarschuwen of een seintje te geven, zodat ik eventueel Dolight terug kon houden.
Dolight trok zich bijna door de elastieken heen en begon flik te trappen met zijn achterbenen. Op dat moment wist ik dat wat ik deed of wat de stalmedewerker deed niet veilig was.
Ik besloot hem niet eens meer te gaan rijden na het poetsen.
Ik heb daarna besloten niet meer met Dolight verder te gaan, ik ben daarna ook niet meer bij hem geweest.. En daar voelde ik me rot over.. Maar ik wilde niet samen met de stalmedewerker op dat terrein zijn. Het voelde niet veilig en ik wilde graag in rust met Dolight te werk gaan. Ik had aangegeven aan de eigenaar dat ik terug wilde komen, wanneer de stalmedewerker vertrokken zou zijn.
En raad eens.. Anderhalf jaar later kreeg ik een telefoontje dat de stalmedewerker niet langer meer werkzaam was bij hun op stal en ze me de kans wilde geven Dolight weer op te pakken.
Zonder erbij na te denken ben ik weer terug gegaan, dit keer met veel meer ervaring mede dankzij mijn werk op handelsstallen.
Toen ik op stal aan kwam had ik niet verwacht hem zo aan te treffen, de dreadlocks zaten in zijn manen en staart en hij gaf een ongelukkige indruk.
Ik heb hem meteen flink gepoetst en opgeknapt. Hij zag er weer fris uit en we konden met een nieuwe start beginnen.
Ik begon totaal anders en probeerde hem opnieuw op te leiden, van dominante hengst naar lief vertroetelpaardje..
Ik heb veel longeer- en handwerk gedaan voor ik opnieuw begon met rijden, dit deed ons beide erg goed.
Veel mensen hadden nog steeds schrik van hem, maar ik totaal niet. Hij begon echt om te toveren van wilde hengst naar mak paard. Hij brulde niet meer met het buiten zetten, hij stond eindelijk stil met opstappen. En hetgene waar ik het meest blij mee was, was dat hij mij ook zag als zijn "baas".
Het voelde heerlijk om op stal te komen en de naam van je paard te roepen, en een hinnik terug te krijgen.. Het voelde heerlijk om je paard buiten te zetten en te zien dat hij je volgde op het moment wanneer je langs liep..
http://i48.tinypic.com/35n25va.jpg
Enkele maanden later liet ik een aantal mensen de nieuwe Dolight zien. Zij waren verbaasd over hoe hij was. Hij was enorm aanhankelijk en reageerde goed op mijn stem.
Het voelde allemaal goed, en dit was ook goed te merken met het rijden, hij begon zich steeds beter te laten zien..
Ik had niet verwacht dat ik eindelijk met hem de combinatie kon worden waarop ik zo lang gehoopt had. Het voelde machtig om op hem te rijden.
http://i50.tinypic.com/2888kfs.jpg
Na een tijdje merkte ik dat er iets niet lekker zat met Dolight.. Ik merkte tijdens het rijden dat hij zich niet volledig kon ontspannen en regelmatig terugpakte op mijn hand.
Hierdoor ben ik gaan nadenken wat dit kon zijn, ik bleef telkens weer terug komen op het idee dat hij naar de tandarts moest..
Na dit te hebben aangekaart bij de eigenaar, die hierover niet erg enthousiast was, heb ik besloten Dolight niet meer te rijden tot hij naar de tandarts was geweest.
Ik heb hem in die tijd veel gepoetst, vertroeteld en lekker veel buiten gezet. Hierdoor begonnen we echt maatjes te worden..
Ik was elke avond nog tot 12 uur 's nachts op stal te vinden, ik vertelde hem alles.. Van hoeveel ik van hem hield tot wat ik gisteren gegeten had..
Zelfs wanneer ik niet lekker in me vel zat, of ik een rot-moment had gehad ging ik bij Dolight uithuilen. Het leek of hij begreep, dat hij wist dat ik niet goed in me vel zat.
Het voelde fijn om een plekje te hebben waar ik kon zijn op de momenten dat het even niet ging.
Ongeveer een 2 maanden na het vragen of Dolight naar de tandarts mocht, kwam ik op stal aan en schrok ik me rot. Dolight stond zo duf als een konijn op stal, zijn hoofd liet hij maar hangen zover dat hij kon, hij ademde zwaar..
In paniek belde ik de eigenaar op en riep ik dat het niet goed ging met hem, de eigenaar vertelde me lachend dat hij naar de tandarts was geweest en hij nu op stal stond na een hevige verdoving..
Dat verklaarde alles en ik was enorm opgelucht dat het en niks ernstigs was en hij eindelijk naar de tandarts was geweest.
http://i45.tinypic.com/206y81e.jpg
Ik was enorm blij en kon weer lekker aan de gang met mijn ventje. Zo gingen we intensief trainen met springen. Ik had nog nooit zo hoog gesprongen met een paard en dan ook nog eens dat het zo vertrouwd voelde, dat was geweldig.
Van in- uitjes tot oxers van 1.40m. Het was ge-wel-dig!
Op vrijdag 9 november werd ik gebeld door de zoon van de eigenaar, het ging niet goed met Dolight en ik kon beter langs komen en misschien ook afscheid nemen van hem..
Zo snel als ik kon reed ik erheen en wist niet wat ik aan zou treffen..
Toen ik binnenliep hoorde ik al gehoest en geproest, eenmaal bij zijn stal zag ik hem staan en geloofde mijn ogen niet..
Prut liep uit zijn neus en hij bleef maar hoesten. Hij spande zijn nek aan en kreunde van pijn.. Het was een slokdarmverstopping.. Hij had van de veearts al pijnstillers gekregen en dan zou het vanzelf over gaan met behulp van masseren.
Zijn slokdarm voelde knoerhard aan.. Het enige wat er aan kon helpen was de slokdarm masseren.. Tot de kramp in mijn handen bleef ik maar masseren en probeerde ik hem te helpen.
Totdat hij ineens zo hard hoestte en het eten uit zijn neus kwam met bloed erbij. Op dat moment was het voor mij klaar, ik wilde de veearts er weer bij hebben.
Ik belde de veearts op en vertelde wat ik zag, ook vertelde ik dat ik het niet vertrouwde en liever wilde dat ze weer langs zou komen.. Zonder dat ik mijn zin af kon maken trok de eigenaar de telefoon uit mijn handen en zei doodleuk tegen de veearts dat het allemaal wel meeviel en hij wilde anders nog wel een half uurtje wachten..
Het werd me duidelijk dat dit niet teveel werk mocht kosten voor ze. Gelukkig was de zoon van de eigenaar ook ter plaatsen en hij zag wat ik ook zag. Vervolgens heeft hij de veearts gebeld en gezegd dat ze onmiddelijk hierheen moesten komen.
Toen de veearts Dolight zag staan was het ook meteen duidelijk, hij moest mee naar de kliniek. Dit was geen normale slokdarmverstopping en het zou niet vanzelf over gaan. Er zat meer achter.
's Avonds laat hebben we Dolight nog naar de kliniek gebracht, telkens weer keek ik achterom de trailer in om te kijken of hij nog stond.. Of ik nog een oortje zag bewegen zodat ik wist dat hij niet was gaan liggen.
Nadat we Dolight in de stal hadden gezet bij de kliniek werd ons verteld dat ze op dit moment niets konden doen voor ons. Het was afwachten.. Afwachten of Dolight de volgende dag zou halen. Dan konden ze verder kijken..
De volgende dag was ik al vroeg uit de veren, ik wilde weten of Dolight er nog was. Meteen belde ik op en kreeg het nieuws dat hij nog leefde! Ik was opgelucht maar het was nog niet voorbij.. Het begon nu pas..
Dolight moest elke dag een aantal keer gespoelt worden, hij kreeg infuus om zijn vochtgehalte op peil te houden. Hij mocht niet losstaan in de stal, dit zodat hij een lege maag zou krijgen waardoor hij honger zou krijgen en zijn slokdarm zelf het voedsel zou verplaatsen.
Het was zo akelig om te zien dat hij bleef proberen het eten op te hoesten..
http://i48.tinypic.com/2mxfiwj.jpg
Het was moeilijk om hem weer achter te moeten laten, wetend dat het nog niet goed ging.. Het was hopen, hopen, hopen..
Elke avond na mijn werk ging ik bij hem kijken.. Ik praatte veel tegen hem, en vertelde hem dat het goed zou komen. Zodra hij weer thuis was zou ik hem zoveel poetsen tot hij zou blinken als een spiegel.. Ik bleef een positieve instelling houden, in tegenstelling tot de zoon van de eigenaar.. Hierdoor werd ik ook steeds onzekerder en wist ik niet wat ik moest denken.. Hij belde me regelmatig op en vertelde me als eerste dat het niet goed ging..
Maar elke keer nadat ik was geweest om te kijken bij Dolight leek het reuze mee te vallen.
http://i48.tinypic.com/2gsqzjs.jpg
De veearts had een kijk-operatie gedaan en kwam tot de conclusie dat dit een grote klus zou worden.. Dolight had een enorme prop pulp in zijn keel zitten, dit was volgens de veearts al de grootste troep die je je paard kunt voeren..
De pulp was niet goed geweekt en is gaan uitzetten in zijn slokdarm.. Door het continu spoelen moest het los komen, maar de veearts zou hem tot woensdag geven. Hij stond al vanaf vrijdag op de kliniek en begon steeds meer uit te mergeren..
Als woensdag de prop nog niet weg was, zou de veearts voor een alles-of-niets poging gaan, deze poging hield in dat ze met luchtdruk de prop naar de maag wilde schieten, maar dit was niet zonder risico's..
Wanneer de prop niet door zou schieten, zouden ze Dolight laten inslapen.. Deze behandeling zou zoveel van hem vragen dan verder behandelen dan niet eerlijk zou zijn..
Eindelijk was ik klaar op me werk, ik reed zo snel als ik kon die woensdag naar de kliniek. Ik had nog niks gehoord van niemand, en ik wilde gelijk naar hem toe.
Eenmaal op de kliniek zag ik hem te staan en de veearts stond met een emmer voer in zijn stal. Het eerste wat hij me zei was dat het was gelukt. Ik kon het niet geloven, de prop was eindelijk weg!
De veearts vond hem een echte vechter, al 5 dagen geen voedsel en alleen vocht via een infuus.. En zelfs deze behandeling had hij overleefd. Dat gaf ze hoop om door te gaan.
Het enige wat Dolight had opgelopen tijdens de behandeling was dat hij zijn achterbeen had verrekt. Het bleek een heftige ingreep te zijn.. Maar het was een kleine blessure, hij probeerde er zijn achterbeen wel te gebruiken en dat was een goed teken.
Daarna ging het snel. Dolight mocht weer los op stal staan, hij at weer en het leek goed te gaan. Hij had zelfs nog even op een klein afgezet stukje weide gestaan en zelfs dat ging prima.
Wel bleef hij af en toe nog trekken met zijn achterbeen of ging hij middels rust er op "staan".
Vrijdagmiddag, inmiddels een week op de kliniek, leek het even niet goed te gaan. Dolight was gevallen in de stal en kon zelf niet opstaan door de blessure aan zijn achterbeen. Met de hulp van assistentes heeft de veearts hem weer overeind gekregen.
Meteen na me werk ben ik weer in de auto gestapt en erheen gereden, het zag er allemaal goed uit. De veearts zei zelfs dat hij morgen weer naar huis mocht. Wat was ik blij en opgelucht! Eindelijk, na een week stress en hopen was het over. Dolight kon weer lekker terug naar stal en zou een strak eetpatroon meekrijgen.
Ik heb die avond wel 10 keer tegen hem gezegd dat het eindelijk over was en hij weer naar huis mocht.
http://i48.tinypic.com/2lvzprn.jpg
Maar toen op zaterdag 17 november, ik weet het nog als de dag van gisteren, werd ik om 7.15u gebeld. Voor ik op kon nemen was mijn voicemail al ingesproken. Maar na het luisteren van dat bericht barstte ik in tranen uit..
Ik kon niet meer normaal denken, ik was even helemaal leeg.. Het voicemailbericht was van de eigenaren, zij hadden van de veearts te horen gekregen dat Dolight was overleden. Ze hadden hem vannochtend dood aangetroffen in zijn stal.
Ik begon me af te vragen wat als ik nou langer was gebleven, had ik hem dan kunnen redden.. Wat als de veearts eerder op stal was.. Wat als, wat als..
Dolight was waarschijnlijk 's nachts gevallen in de stal en kon door zijn blessure zelf niet opstaan. Hierdoor is hij bezweken onder zijn eigen gewicht.
Ik kon het niet bevatten maar wilde wel afscheid van hem nemen. Toen we op de kliniek aankwamen wist ik niet wat ik moest verwachten.. De veearts had hem zo achtergelaten zoals zij hem hadden aangetroffen..
Toen ik zijn stal in keek schrok ik en begon het me pas echt door te dringen. Ik ging bij hem zitten aaide hem zoveel als ik kon, maar hij voelde al ijskoud aan.. Zij deken was helemaal verdraaid en om zijn been heen gewikkeld.
Het was duidelijk te zien dat hij er alles aan had gedaan om op te staan, maar hij was op.. 5 dagen lang niet kunnen eten, enorm zware behandelingen gehad en moeten vechten om op te staan met een beenblessure.. Hij was op..
http://i50.tinypic.com/35256bk.jpg
Ik wilde niet gaan, ik wilde hem daar niet achterlaten en weten dat ik hem hierna nooit meer zou zien.. Het was zo moeilijk om hem achter te laten..
Toen ik mijn spullen ging halen voelde het zo rot om naar die lege stal te kijken. Ik wist dat hij niet meer terug zou komen, 5 minuten lang heb ik gehuild bij zijn stal en mezelf afgevraagd waarom het zo moest lopen..
Ik wilde dit verwerken en er over praten met de eigenaren, maar zij gaven maar weinig respons. Ze kwamen zelfs met al met een nieuw trainingspaard aan, maar hier had ik totaal geen behoefte aan.
Dolight was niet meer dan een geld-object.
Ik wilde graag verder in de paarden maar ik wilde eerst dit proces verwerken.
_________________________________________________________________________________________________________________
Omdat Dolight ook dekhengst was, heeft hij nog enkele nakomelingen rond lopen. Waaronder ook Abby, een merrie veulen van mei 2012. Ze leek in alle opzichten zoveel op Dolight. De uitstraling, het karakter maar dan in een ander jasje.
Ik wilde Abby graag onder mijn hoede nemen, maar dan niet zomaar. Ik wilde haar voor mijzelf hebben, haar kopen.
Ze was nog jong en ik kon het mezelf nog niet realiseren om haar te kopen, maar ze was van dezelfde eigenaar als dat Dolight was, dus daar viel wel mee te onderhandelen. Althans dat dacht ik. Ik wilde Abby pas kopen op het moment dat ze 2,5 jaar zou zijn.
Wel zou ik haar in die tijd al alle aandacht geven, haar alle kleine dingen aanleren zoals een voetje geven, stilstaan op de poetsplaats en noem het maar op.
In het begin wilde ik hier nog niet teveel over vertellen tegen iedereen het leek me te snel. Ik wilde eerst alles met Dolight verwerken. Maar toen begon de eigenaar over een pannenkoekzadel op Abby op het moment dat ze pas 7 maanden was. Hierdoor sloegen mijn gedachtes van het niet zeggen snel om.
Meteen zei ik dat ik haar wilde kopen, en ik wilde haar tot op de dag dat ze werkelijk van mij zou zijn al zo behandelen als dat ze al van mij was. Dit was een prima idee, aldus de eigenaar maar hij wilde wel € 2.000,- euro voor Abby hebben. Hoe langer ik zou wachten hoe duurder ze zou worden, want alle onkosten werden er dan nog eens bij opgeteld.
Ik geloofde mijn oren niet.. 6 jaar lang heb ik voor ze klaargestaan, heb alles voor ze gedaan waaronder ook het opknappen van hun accomodatie en dan nog durfde ze me kaal te plukken..
Vanaf die dag tot op de dag van vandaag heb ik het contact met deze mensen verbroken. Ze hebben me laten zien dat ze paarden alleen zien als een geld-object en er geen liefde aan geven. En zelfs tegenover mij zijn ze gewoon niet eerlijk.
Het is gewoon op zo'n rot manier gegaan.. Ik kan het nog steeds geen plekje geven en ik mis hem nog steeds..
Lieve Dolight rust zacht..
wat een verhaal 
Sterkte en een dikke knuffel! 
. 
