Geplaatst Bijna 7 Jaar geleden verzorgde ik een oud menneke, een hyperintelligente manisch depressieve alchoholist en paradijsvogeltje met de meest zwarte heerlijke galgenhumor die er maar te krijgen is. W. Wat mis ik die nog elke dag, hij woonde in het huis dwars op t onze, en ik zag m elke dag wel voorbij fietsen en altijd had ie tijd voor een praatje. Toen ik m al een week niet had gezien belde ik eens aan hoe het ging, en dat was t begin van een geweldige vriendschap. Wat heb ik van hem geleerd!! Ik ben voor hem boodschappen gaan doen, zodat ze in t dorp weer wat te roddelen hadden want tsja, voor een alcoholist van 63 koop je ... sherry!!! Elke week 12-18 flessen, ik vergeet t nooit meer.
Omdat hij op mijn gezelschap gesteld raakte, mocht ik dan wel wat vloeibaar voedsel regelen, want hij at dus echt niets buiten zijn sherry. Hij was oud, zijn lever naar de mieter maar ik ging toch proberen om hem “gezonder” te krijgen. Dus sapjes, drinkontbijtjes ed. Hij wilde me altijd maar betalen voor hetgeen ik voor hem deed, maar ik vindt dat zulke onzin, ik moet toch om boodschappen dus boeien. Bleek dat ie miljonair was.... En hij wilde me gelukkig maken voor ie stierf, want daar ging het naar uitzien ondanks mijn pogingen tot gezonder maken. Sta je daar met je bek vol tanden en een enorme brok in je keel. Heb hem bijna plat geknuffeld, ik was al blij met zijn vriendschap maar dat ie via via had uitgezocht dat een paard voor mij het mooiste kado zou zijn.. Afijn ik kreeg geld van hem en mocht een paard uit gaan zoeken.
Op Mp gekeken, overal en nergens rond gevraagd maar er stond niet echt iets leuks te koop, ik wilde een Belg, Tinker oid. Op een gegeven moment toch maar voor Friezen gaan kijken, want het geld was er. Na een paar bekeken te hebben wo een hengst, en een paar merries kwam ik bij Bregh uit. De fokker gaf aan dat ie een stermerrie had en een merrie die nét geen ster was geworden, en dat was dan Bregh. Staan daar 2 paarden, eentje waar ik al straal voorbij liep want dat zal haar wel niet zijn gezien haar uitstraling. Jawel dus, die merrie met dat mooie koppie en die arrogante houding dat wás ze. En aangezien de fokker alleen met stermerries wilde fokken kon ik haar kopen. Proefgereden en dat was geen klik, dat was een blikseminslag! Laten keuren, strikje erom, trailer in en hoppa ik had een paard!!!! Mijn droom was uitgekomen november 2006. Ik had een Friese stamboekmerrie gekocht van 6 jaartjes jong. Niet verkloot, eigen fok, en een uitstraling waar je u tegen zei. Ik had haar net een paar maanden en toen overleed W, zonder haar ooit gezien te hebben.
Ophalen bij de fokker, mijn eigen paard, mijn meisje!
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/18-02-07PICT0017.jpg
3 Maanden bij mij, nog niet in training.. dat is te zien.
Op de eerste stal waar we stonden kreeg ze een.... cultuurshock te verwerken. Van weitje-verwarmd stalletje met muziek, ging ze naar lekkere lap wei- gewone stal-niks verwarming-niks muziekje en met meer paarden dan ze gewend was. Was dus flink wennen voor de diva. Ik kocht haar compleet met voer-singel-achterbenen-zadel nijd, maar met tlc en een zeer consequente aanpak lukte het om dat te managen en na nog geen half jaar kon ik onder haar zitten en zo haar achterbenen behandelen als ze mok had. Na een poosje lekker gaan rijden, rustig aan opgepakt en alles op t gemakkie. Met longeren ging t fout, ze vloog me aan met open mond en oren plat toen ik haar op de rechterhand longeerde, die dag heeft ze kennisgemaakt met Mr. Longeerzweep, overal waar ik haar maar raken kon. Mijn man stond erbij en die dacht dat ze me ter plekke zou doodbijten. Bleek dat ze vast zat in haar rug, dus een fysio laten komen. Daarna snapte ze dat ze ook met iets subtielere seintjes toen kon, óf ik ving ze eerder op, kan ook uiteraard.
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/IMG_0001.jpg
Lekker los aan de sjouw.
Helaas was ons geluk van korte duur, want een paar maanden nadat ik haar had kreeg ze een peesblessure. Tussenpees rechtsvoor, en na eerst door een sukkel van een da de diagnose op het verkeerde been te hebben gesteld (goed dat ik stronteigenwijs ben) met een echo bij een andere da de goede diagnose te hebben gehad, mocht ze een half jaar de wei op. Gelukkig, gezien de boxrust die ze van de 1e da moet hebben niet bepaald een succes was. Lees: zij peerde ervandoor en ik wapperde erachteraan aan het touwtje/hoofdstel/hengstenketting. En stappen uiteraard op het harde, toch makkelijk met een nog niet verkeersmak paard. Na een klein poosje was ze echter al verkeersmak want nieuwsgieriger dan ze bang is is dat makkelijk sturen. Na dat half jaar mochten we op gaan bouwen en gelukkig ging het verder goed en waren de controle’s dusdanig dat het klaar was. Echter... we moesten op zoek naar een stal met een heel goede bakbodem, omdat de gemiddelde bak te zwaar was voor haar pezen. Zo gezegd zo gedaan, en kwamen we na wat omzwervingen terecht op de stal waar ze tot het laatst heeft gestaan. Binnenbak met goede bodem, weidegang elke dag, fijne grote dichte stallen want muts had nog steeds voernijd, en dan met name wbt hooi. De dichte stallen waren een verademing voor haar, gemetselde muren gaven rust.
Dat Bregh een zorgenkindje was kwam ik gaande weg achter. Ze moest geopereerd worden aan koliek. Ze at zand, en niet weinig ook. Nooit op kunnen betrappen, want hooi dat in t zand lag at ze niet, vastgetrapt zand ook niet maar molshopen waren voor haar een delicatesse. Er zijn met de operatie 8 emmers zand uitgehaald, wat ik niet geloofde maar ze zijn voor me bewaard. Ze kwam met vlag en wimpel uit de operatie waar ze met maar 50% kans inging, bleef goed eten ondanks dat ze dat eerste jaar behoorlijk wat grote en kleine kolieken heeft moeten behappen. De stalrust van drie maanden was een hel voor haar, ik heb haar erdoorheen kunnen slepen maar heb toen ook ter plekke besloten dat ik haar dat néver éver ooit nog aan zou doen. Toen ze eenmaal weer buiten op de wei mocht bleken haar buikpeesplaten opengeklapt te zijn waardoor ze een hernia had over de hele lengte van het litteken. Dus wéér stalrust gelukkig maar 4 weken, verplicht oefeningen om bruggen te maken zodat haar ingewanden niet in de hernia zouden zakken, afklemmen en alsnog afsterven wat dus opnieuw heel erg spannend was. Gelukkig liep dat goed af en kreeg ik het litteken voldoende gebrugt.
[MD] Breghje één jaar na de koliekoperatie.
Met rijden ging het lekker, ik had haar aangeschaft als boshobbelcrossknol dus dat was ook wat we voornamelijk deden. Af en toe eens wat “dressuurmatig” in de bak hobbelen, maar veel stelde dat niet voor want het had wel mijn interesse, maar niet genoeg om me er echt in te verdiepen. Rustig aan opbouwen, haar karakter kwam ook weer terug: als ze ook maar dácht dat je bang voor haar was (ze haalde amper de 1.60 maar als ze zich opblies en haar nek erop zette incl ego dan haalde ze met gemak de 2 meter plus ze kon je echt doodkijken) dan walste ze over je heen, dan had ze totaal geen respect voor je. Menig oud stalgenoot heeft haar staatsgevaarlijk genoemd, terwijl er kinderen van toen 12 haar met alleen een touwtje rond haar nek uit de wei konden halen. Tsja, als ze je niet mocht.... dan kwam ze wel alleen naar stal.
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/breghjeweeronderhetzadel04042009030gew_zps1000704a.jpg
Voor de eerste keer er weer op na de ok. Ik genooooot!!
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/breghjeweeronderhetzadel04042009066gew_zpsf26388ce.jpg
Blaaglief mocht er ook even op uiteraard, alleen dacht Bregh dat ze als een zwaar overbeladen ezelin door het leven zou moeten...
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/sleetjerijdenmetbregh012bew_zps416e11ee.jpgHeerlijk toch zo'n paard dat overal voor in is!!
Van een lief dinnetje van me kreeg ze in die tijd de geuzennaam HangBuikFries, en die heeft ze gehouden. Hare Zwaaiestaart was er ook eentje, als muts iets niet zinde tijdens het werken dan zwiepte die dikke staart je richting uit. Of als een weidegenootje iets deed wat ze niet leuk vondt dan kon ie flossen. Ik kon haar rustig 2 weken stil zetten en dan erop kruipen en het bos in gaan, gebeurde niks. Tenzij ze los mocht in galop, dan was het zorgen dat je een anker bij je had want dat vondt ze echt helemaal geweldig. Dat dinnetje heeft ook mijn avatar ontworpen, helemaal superblij was én ben ik daarmee.
Ze kreeg last van vage kreupelheden omdat ze uiteraard niet goed getraind werdt, haar toch al slappe achterhand werdt slapper en haar knieën moesten ingespoten worden. Op een gegeven moment was het dusdanig dat er twee opties waren vanuit de da: een maand lang elke dag serieus dressuurmatig laag diep en rond gaan trainen om haar haar buik te laten intrekken en de rug en achterhand sterker te moeten maken, is de kreupelheid dan weg dan is t een kwestie van trainen en trainen, is het dan nog dan gaan we foto’s maken. Uiteraard goede instructie gezocht en aan de slag. Die maand heb ik de roze foliantjes steppend voorbij zien komen, van lekker aanklooien naar ldr was toch wel ..... een overgang. Zowel voor mij als zeer zeker voor haar, want wat heeft ze het zwaar gehad. Elke dag fysio, af en toe over haar grenzen heen, elke dag dus pijn in feite. Ik heb toen echt wel regelmatig gedacht ik stop ermee, dit is echt niet leuk. Tot ze na die maand dus niet meer kreupel was.... Sterker werdt, beter in haar vel ging zitten en na verloop van nog wat maanden echt lol in t werk begon te krijgen. Zo veel lol dat ze ging stijgeren, gewoon omdat t kon. Heeft ze 3x gedaan 1x keer dacht ik oggosh kijk t nou, 2e keer was het irritant en de 3e was meteen de laatste keer, en was een flinke dreun tegen haar appel genoeg om het af te leren.
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/Breghje17042010025bew_zpsc51fa550.jpg
Begin van het opbouwen, we zijn er nog lang niet en het is wennen voor beiden.
Er zat ook wel een nadeel aan... Geestelijk vondt ze uitdaging ontzettend leuk, dus als ik wat halfslachtig aan het hobbelen was dan ging zij wel wat leuke dingen opzoeken en gingen we dus links ipv rechts... Oké, ik moest er dus echt aan gaan rijden, en zorgen dat ik bij de les bleef. We gingen elke week maar lessen, want Bregh ging sneller vooruit in de dressuur dan ik kon bijhouden maar wat hebben we genoten. Ze kon best lekker lopen, haar litteken ging meer en meer op haar buik liggen doordat ze haar spieren steeds beter kon gebruiken, ze genoot echt van het werken, hoe ingewikkelder ik en instructrice het maakte hoe leuker ze het vondt. En uiteraard de bosritjes nog af en toe waarin ze los mocht. Dan gingen die oortjes erop, ging ze zo hard ze kon en dat was genieten voor ons beiden.
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/Breghenpardon09062012042gew_zpsaed5e306.jpg
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/Breghenpardon09062012024gew_zps05e43bac.jpg
Al veel verbetering, maar nog steeds ook heel veel om lekker mee te knutselen en aan de slag te gaan.
De kolieken bleven steeds vaker weg, alleen in de winter als het water heel erg koud was om te drinken dan had ze nog wel eens last. Dus de zorgen bleven, in de zomer reageerde ze heel erg op het eiwit in t gras en in de winter met vorst. Ach, mijn mensenkind is gezond dus mijn paardenkind mocht best een zorgenpoppetje zijn. We waren ondertussen zo aan elkaar gehecht dat we met elkaar konden lezen en schrijven en elk klein signaaltje opvingen. Genieten van elkaar dus. Geen van beiden een penny met tutten en poetsen enzo, maar beiden lekker genieten van het werken. Ze kwam steeds mooier in de spieren te zitten, had een prachtige hals en kont, rug was recht maar was heel erg moeilijk in de spieren te rijden door haar buik. Het heeft me een vol jaar gekost, maar het resultaat was er naar.
Haar laatste jaar was een ruig jaar. Vorig jaar begin december was de ruin van mijn phster ontsnapt en heeft haar van kop tot kont vol met bijt en trap wonden gezet. Lang leve de Dominck dekens, want buiten oppervlakkig letsel had ze niks. Wel op één schouder een flinke kneuzing dus 6-8 weken stappen. In die weken zag je haar spieren slinken, echt heel erg snel. Toen we weer konden rijden kreeg ze de Mount Everest in haar hoef, die zat echt gemeen diep en daardoor kreeg ze irritaties aan beide peesaanhechtingen van de tussenpees in de voorbenen. Afijn, weeeer 6-8 weken stappen. Ook weer opgelost, ondertussen was het voorjaar en konden we weer rustig aan beginnen. Spieren zaten er niet veel meer op, waardoor ik dus ook weer rekening moest gaan houden met de kreupelheidjes vanuit haar achterhand.
Eenmaal weer lekker aan de slag, werdt ze wat struikelig in juni... En het eerste wat me te binnen schoot was neeeeee weer een peesblessure... Ik stak mijn kop in het zand gezien er niks dik was, niks warm oid dat op een peesblessure leek, plus als ze in balans en over de rug en benen liep was het weg. Dus het was haar achterhand besloot ik. Alleen... Ik vertrouwde het niet echt uiteraard en dat onderbuikgevoel bleef knagen en zeuren dus liet toch de da maar komen. En jawel. Opnieuw een tussenpeesblessure alleen nu op het andere voorbeen. Dat kan genezen, maar dan moest ze dus wel opnieuw het land op. Tsja, en dat was nu juist geen optie voor haar gezien haar reactie op eiwit (schuren en modder- baggervet worden) én als voornaamste, van de da die haar geopereerd heeft mocht ze niet meer 24/7 buiten staan, nooit meer, omdat zand nog steeds volop gegeten werdt. Dus we besloten het aan te kijken, hoe het zou gaan als ze in de nacht op stal bleef en met stappen.
Bregh vondt er geen klap aan. Bregh wilde werken. Van een vrolijk blij paard dat minimaal in draf de wei in sjeesde, verwerdt ze tot een omaatje dat stapvoets de wei inging. Ze wilde van alles, maar bij elk bokje dat ze deed, elke keer dat het stappen goed ging want ondertussen kon ze de piaffe en de passage buiten ook weer, kwam de kreupelheid terug. Dus maar in de bak stappen maar dat was saaaai. Draf ging goed een paar passen maar opbouwen ging niet. Als ik met zadel aankwam ging ze werken, want dat was leuk en dan was ik alleen maar bezig met afremmen. Dus maar aan de hand stappen. Beestje werdt er niet blijer van, en ik ook niet. Ze ging geestelijk zowel als lichamelijk achteruit, dusdanig dat ik de da weer liet komen, in de volle overtuiging dat ze volledig afgekeurd zou worden en ik afscheid zou moeten nemen. Ik had me er een soort van bij neergelegd uiteindelijk, want dit wilde ik ook niet voor mijn meisje, het was niet meer het paard dat ik op de wei kon gooien en haar na een paar weken weer eens meenemen, dit paard moest geestelijke uitdaging hebben, alleen in de wei staan was niet genoeg meer dat liet ze zeer duidelijk blijken.
Dus nog een controle van de da. De pees was licht verbeterd. Licht, niet genoeg dus voor de tijd die al verstreken was vanaf juli tot november. Van de da moest ze toch echt 24/7 een half jaar of een jaar het land op. Dus daar stond ik. Ik kon kiezen óf haar pees zou niet/niet genoeg genezen voor het werk dat ze voor haar spieren/buik/rug zou moeten doen, of ik zou haar veroordelen tot een zeer waarschijnlijke zandverstoppingskoliek met veel pijn waarna ze ingeslapen zou moeten worden, want opereren was geen optie meer. Dus als ze dat jaar op het land al zou overleven, dan zou ik haar opnieuw op moeten gaan pakken met rijden, en opnieuw met 7 dagen per week een maand lang beginnen. Er staat nog goed in mijn geheugen gegrift hoe dat ging, ze vondt het een hel de eerste tijd, en pas na verloop van tijd ging ze het leuk vinden. Ging ik dat wagen? Wat was wijsheid?????
Ik wist het niet meer. Her en der advies gevraagd en het beste advies kwam van Bregh zelf. Ik had haar op de bute gezet, zonder het op stal te zeggen. Als ze geen pijn zou hebben dan zou ik de gok wagen en kijken wat ik kon doen. Maar na een paar dagen kwam mijn phster vragen of ik haar op pijnstillers had, want het was ineens weer het vrolijke dier wat ze altijd was geweest..... Dus ze had wel degelijk echt pijn... Moest ik haar dan met pijn op het land zetten waar ze toch al geen klap aan vond en de kans zo groot was dat ze met pijn zou overlijden aan koliek? Nee dus. Ik ging haar dat niet aandoen, ik besloot om haar een rustige pijnloze overgang naar de eeuwige groene weiden te geven.
Dus dat heb ik gedaan. Ik heb een afspraak gemaakt bij de kliniek die haar operatie hebben gedaan 4 jaar geleden, waar ze zich haar nog steeds herinnerden. Fantastisch vondt ik dat, dat men nog wist dat we toen ze zo ziek was naar de kliniek gestapt zijn, dat ze zodra ze bijkwam al aan het eten was, haar karakter want zolang ze me zag konden ze alles met haar doen, maar als ze me even niet zag was het paniek in tent... Mijn meisje had niet alleen op mij en mijn (oud) stalgenootjes indruk gemaakt (al dan niet positief) maar ook op de mensen die haar niet goed kenden.
Wel had ik me voorgenomen als ze ook maar één seconde zou gaan vechten, ik alles af zou kappen en haar dus idd ergens op de wei zou zetten, hoe en wat dat zou ik dan wel zien.
Maar ze heeft niet gevochten, ze was er zelf ook helemaal klaar mee. Ze is heel erg rustig, heel erg vredig ingeslapen met haar hoofd op mijn schoot. Ineens was ze er niet meer, mijn mooie, gekke, ondeugende, vol met streken en arrogantie, voor 100% betrouwbare, MIJN meisje. Mijn hart werdt eruitgerukt het moment dat ze overging en ik mis haar nog steeds zo gruwelijk dat het letterlijk zeer doet.
Ik heb haar 6 jaar in mijn leven mogen hebben, 6 jaar waarin ik heb genoten van haar, gelachen om haar, gehuild om haar, maar vooral gedeeld heb mét haar. Ze heeft geen 13 mogen worden helaas, maar die 6 jaar staan voor altijd in mijn hart gegrift.
Dag Breghje, dag Originele HangBuikFries, dag Hare Zwarte Zwaaiestaart.... Je bent in goed gezelschap daar op de eeuwige groene weiden.
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/BreghjedoorDiaanMonnikenburg_zpsf1eba983.jpg
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/BreghjefotoshootDanielle3_zps6b3934df.jpg
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/Breghjefotoshootutopia_zpsee3c1556.jpg
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/Breghjefotoshootutopia2_zps2b21d842.jpg
http://i108.photobucket.com/albums/n1/EponaDragon/MonnikenburgfotoBreghgalop_zps9ca3817d.jpg
Wat een paard! Jammer dat ze er niet meer is. Heel veel sterkte. 
maar echt een heerlijk dier. 
