Geplaatst Mijn lieve Sissi, officieel niet eens van mij maar toch 6 á 7 mooie maar intensieve jaren de mijne geweest.
Een laatste eerbetoon; al is het nog niet eens 100% zeker dat je al in de groene weides huppelt.
Lieve Sissi,
Op de dag dat je bij ons op stal aankwam schrok ik van de manier waarop je voor ons stond. Zo'n enorm prachtig paard, maar zo boos.
Mij werd geadviseerd om je alleen eens in de zoveel tijd te longeren, zodat je langzaam je conditie kon afbouwen. Daarna zou je veulens krijgen: Het voor jou bepaalde lot. Niet dat je het erg vond, nee dat zeker niet: want rijden, dat vond jij niks meer. Ik longeerde je, merkte je frustratie voor zo'n beetje alles. Ik kende veel paarden, veel verschillende vormen van gedrag, maar jij sloeg alles. Wat was jij boos.
Je ging de wei op en werd al rustiger, met andere paarden kon je heel goed. Je kreeg veulens, twee maar liefst. Al mocht er niemand bij jou of je veulen komen, jou band met je veulens was onbeschrijfelijk. Wat was jij een geweldige moeder!
Later; dankzij de crisis, die ook in jou leven een rol speelde, was veulens krijgen niet meer jou rol in deze wereld.
Om je een eerlijke kans te geven ben ik je weer gaan rijden, misschien dat je dan toch nog als rijpaard het leven door kon.
Een super lief paard, nee dat ben je nooit geweest. Je kon nog altijd nukkig zijn, je wist dondersgoed aan te geven wat je wel of niet wilde hebben. Ik weet nog goed dat ik in het eerste jaar geroepen heb: nee, dat wordt een van de weinige paarden waar ik geen band mee ga krijgen. Ja, als ik daar nu al terug denk dan weet ik dat ik me heel erg vergist heb.
Langzaam kon ik op je rijden, je gedrag veranderde. Rijden ging zelfs goed! Ik ging in me eentje op buitenrit met jou, degene die jou van vroeger kende verklaarde mij voor gek. Maar ik vond er niks geks aan, samen genoten wij van de buitenritjes en je was de braafheid zelve. Longeren, dressuur, springen, naar buiten; we deden het allemaal. We hebben er jaren over gedaan om dat te bereiken, maar we hebben dat maar wel mooi bereikt! Al weet ik nu, dat ook dat gevecht niet heeft mogen baten.
Ik heb zelfs nog op het punt gestaan je zelf over te kopen, maar de realiteit liet mij inzien dat ik dat niet kon betalen, en tijdsgewijs niet kon veroorloven.
Daar kwam die crisis weer om de hoek: Je moest nu toch echt verkocht. Een gebrek aan geld, ruimte en tijd maakte duidelijk dat er een knoop moest worden doorgehakt. Kopers kwamen kijken, kwamen rijden, maar geen van hen klikte met jou karakter. Niet heel gek; je was immers de makkelijkste ook niet. Eindelijk iemand waarmee jij een klik had gevonden, blijkt je hoefje niet goed te zijn. Verkalking in je hoef, met de kans aanwezig daar ooit last van te krijgen. Neem dat plus jou karakter en het werd onmogelijk een goed huisje voor je te vinden.
Vorige week is de knoop door jou officiële eigenaar doorgehakt. Je zou naar de slacht. Een keus die voor hem, maar ook voor mij niet makkelijk was. Ik had je liever in laten slapen, al vond ik zelfs dat vreselijk. Maar de realiteit is hard, ik had je zelf niet over kunnen kopen.
Sissi, weet dat ik al het mogelijke heb gedaan om je te verkopen naar een goed huisje, weet dat ik dit het ergste vind wat ik gewoon moet toelaten. Ik zit vanaf de zijlijn te kijken hoe je bij me wordt weggehaald naar een vreselijk einde. Sissi, ik voel me zo schuldig, weet dat dit aan me knaagt en me nooit meer los zal laten. Sissi, weet dat ik s'nachts niet kan slapen om jou.
Je bent zondagavond weggebracht, en vanavond hoor ik pas jou echte eindbestemming. Er is nog een hele kleine kans aanwezig dat je naar Italie gaat om daar als recreatiepaard te functioneren. Maar ik ken jou, en vraag me af of dat een beter lot is dat datgene wat ik niet over mijn lippen kan krijgen.
Ik weet niet meer wat goed of fout is,
Ik weet alleen dat ik je mis.
