Geplaatst Gelukkig waren we en zijn we dat we het meest geweldige paard de onze mochten noemen.
Jessy...
Jessy is 21 jaar geworden.
De dood komt altijd te vroeg, oud of jong. Toch wordt het verdriet gedragen door de prachtige jaren dat we haar in ons midden mochten hebben. Maar oh wat missen we haar...D'r vrolijkheid, allerliefste ogen, prachtige ritten over het strand, de mooie wedstrijdmomenten en een warme neus om troost te zoeken. Overal sleepte ze ons doorheen, door mooie en moeilijke momenten. Zelfs in de moeilijke perioden van haar ziekzijn. Ze heeft haar alles gegeven, totdat het genoeg was en ze de rust mocht krijgen die we haar gunde. Geen pijn meer. Maar hoe zouden we ooit zonder het paard moeten wat ons zoveel heeft doet beleven? Zoveel moois en waar nog steeds geen woorden voor zijn. Dit was voor ons een once in a lifetime paard, voor velen misschien een saaie bruine merrie. Voor ons een wereldbezit.
Zo ook twee dagen voor het inslapen, werden we nog één laatste keer door Jessie en Renée vastgelegd. Wat was ze geweldig en op de terugweg naar stal oh zo fris.
Wetende dat je nog vast wilt blijven houden...het liefst voor altijd
http://img820.imageshack.us/img820/2383/img4902hh.jpg
Jessy is gegaan zoals ze is, mooi en eervol. De eer die ze ons altijd heeft gegeven, zo was de laatste eer voor haar.
Met een uitgebreide poetsbeurt waar alle kroelplekjes allemaal aan bod zijn gekomen en twee zakken wortels weggewerkt gingen we onze laatste middag in. Een laatste middag waar je kan doen of alles nog 'even' gewoon is, alsof er morgen weer zo'n middag zou zijn. Al is dat tegen beter weten in...
Voordat je het weet ben je op de kliniek en is die middag waarin alles nog kon en gedaan is voorbij. Het ging allemaal zo snel en gelukkig rustig dat we het amper bij konden benen. In ene ligt daar het nog steeds mooie paard wat je jaren hebt gekend en lief hebt gehad, alsof ze slaapt.
En dan breek je, een paar laatste woorden toen ze er nog was en het volgende moment liggen er al tranen op d'r neus. Ongelofelijk.
Het weggaan vond ik vreselijk, de deur dichtdoen en dan echt de allerlaatste zoen die voor altijd is. Nog één keer d'r neus ruiken en de geur in je hoofd prenten om het nooit meer te vergeten. En dan toch opstaan, nog een keer omkijken 'Dag Jess' en deur dicht.
Er zijn nooit genoeg kusjes en knuffels gegeven, hoe kan je genoegen nemen met een laatste zoen tegen een zachte neus die voor altijd moet gelden? Ik kan er niet over uit...Misschien zoek ik wel naar antwoorden die niet te krijgen zijn...
Foto's, duizenden mooie foto's hebben we als herinnering. Niet alleen door mijzelf gemaakt maar ook door andere lieve mensen van ons samen. Via deze weg wil ik Vera, Iris, Jessie, Renée en Roos bedanken dat ze door de jaren heen zoveel moois hebben geschoten en waar ik nu met een lach en een traan op terug kan blikken. Hopelijk over een tijdje alleen met een lach. Ze betekenen voor mij de wereld en koester ze enorm. Dank jullie wel!
Jess, onze allerliefste Jess. Je mocht gaan uit liefde, hopende dat je boven de boel mag oplichten zoals je hier voor ons en velen deed. Met je vriendjes die je nu voor eeuwig om je heen hebt, op eeuwig gras.
We missen je enorm en je kan eigenlijk nog steeds niet gemist worden. Dag lieve grote tut!
