Geplaatst okee, het begon allemaal zaterdag. ik was die week daarvoor ook op een zaterdag jarig geworden, 17, en we waren toen uit eten gegaan en zouden het een week later vieren, afgelopen zaterdag dus.
nou zaterdag hebben we eerst met z'n allen opgeruimd en daarna gingen mijn vader, mijn broer en ik even boodschappen doen voor onze verjaardag. (onze ja, want ik ben er 1 van een drieling).
nou we gingen dus om half 12 weg ongeveer en om 10 over 1 waren we weer thuis.
ik zie iemands auto staan en ik denk gelijk dat dat mijn tante wel zal zijn, die is wel vaker vroeg.
ik kom de auto uit en zie een meisje van stal aanlopen, met mijn moeder. en ze zegt dat ik niet in paniek moet raken, maar dat het met mijn paard, Brechje, heel erg slecht gaat. het eerste wat ik doe is natuurlijk in paniek raken. het blijkt dat ze acute koliek heeft gehad, s'ochtends of s'nachts.
dus ik ben er met mijn vader gelijk heen gegaan.
de dierenarts was er trouwens al geweest die ochtend en nu was hij er weer.
ze heeft darmverslapper gehad en 2 keer pijnstiller. al 2 keer de dosis volgens mij.
toen ik aankwam kon ze nauwelijks op haar benen staan, ze kreeg toen net de 2e pijnstilling.
ik heb toen een tijdje met haar gewandelt maar ze had zo veel pijn dat ze op een gegeven moment echt geen stap meer wilde zetten en ze liet zich steeds vallen. toen hebben we de dierenarts weer laten halen en die heeft haar weer een pijnstiller gegeven, dus ze had echt heel veel gehad, maar ze bleef maar zo veel pijn hebben.
weer een paar rondjes gelopen, maar ze liet zich steeds vallen en haar hoofd haalde ze hierdoor helemaal open. bij haar ogen zaten overal wondjes.
ze zweette ook heel veel, ook al viel dat nog best mee.
het ging ook steeds slechter met haar. ze lag nu alleen nog maar en ze rolde ook steeds en ze wees steeds naar haar buik, haar lippen helemaal strak getrokken van de pijn.
na nog een uurtje of zo hebben we nog een andere dierenarts gebeld, die hopelijk nog wat meer kon doen.
zij heeft via een enorme slang in haar neus, waar ze nauwelijks op reageerde laxeermiddel in haar maag gedaan. toen is weer weg gegaan en we moesten haar bellen als het los schoot. (de verstopping in haar darmen dus) want dan zou ze waarschijnlijk heel wilde gaan doen en dat mocht maar een kwartiertje duren, dan moesten we weer bellen.
gelukkig kwamen er een heleboel stalgenootjes en de eigenaresse steeds lang voor steun, dan had ik tenminste nog mensen om mee te praten. mijn vader was er wel, maar dan ga ik toch alleen maar denken en dat is op zo'n moment niet fijn.
uiteindelijk hebben we echt uren daar gezeten, midden in de zon en ik voelde dat ik aan het verbrandden was. ook had ik niks gegeten de hele dag en ik voelde me echt niet goed.
uiteindelijk moest ik om 7 uur van mijn vader naar huis anders was ik waarschijnlijk flauw gevallen. hij heeft me toen naar huis gebracht ook al wilde ik dat eigenlijk niet, ik was zo bang dat er iets mis zou gaan als ik weg was.
toen ik thuis was is mijn vader gelijk weer terug gegaan, en hij heeft mijn via zijn mobiel op de hoogte gehouden. hij heeft me no 2 keer gebeld en om 9 uur kwam hij naar huis, omdat het weer beter met haar ging en ze al weer rondliep.
de stal eigenaren zouden haar in de gaten houden en wij zouden om 4 uur s'nachts weer komen.
om half 12 werden we gebeld dat het weer slechter ging en mijn vader is heen gegaan.
ik ben niet mee gegaan omdat ik echt kapot was. uiteindelijk heb ik daar heel veel spijt van, maar dat wist ik op dat moment niet.
om kwart over 12 belde mijn vader dat het echt heel erg slecht ging.
ze rende in blinde paniek over het weiland heen en elke keer viel ze weer om, van alle pijn.
zo gong dat een tijdje en de dierenarts was inmiddels ook gebeld (tegelijk dat mijn vader kwam was zij daar ook) zij keek naar haar tandvlees en dat was inmiddels helemaal paars. ze had dus geen doorbloeding meer.
en ze bleef maar rennen, ze probeerde zich letterlijk dood te rennen.
mijn vader belde mij en zij dat ze haar in gingen laten slapen. ik wilde daar echt bij zijn maar daar was geen tijd en geen benzine genoeg voor. en al hadden we het risico met de benzine wel genomen dan had Brechje nog een een kwartier langer moeten lijden.
mijn vader heeft door de telefoon verteld hoe ze haar eerst onder narcose brachten en toen in lieten slapen.
mijn vader stond daar te huilen, de stal eigenaresse ook. en mijn moeder en ik thuis.
toen kwam mijn vader naar huis.
de volgende morgen ben ik naar haar toe gegaan, afscheid van haar genomen en een plukje van haar staart mee genomen waar ik een armbandje of een ketting van ga laten maken.
ze is gisteravond laat bij de weg gelegd en vanmorgen vroeg opgehaald. geen idee wat ze met haar gaan doen en ik hoef het niet te weten ook.
ik het respect voor iedereen die alles gelezen heeft, en vragen mogen gesteld worden, ik hoop dat ik een antwoord kan geven dan.
als allerlaatste heb ik nog een paar foto's van het allerlieftse, allermooiste paardje ooit:
