Geplaatst Een jaar geleden is zij mij ons gekomen, we wisten dat er iets mis was; maar wat? We hoopte dat het flinke stress was van 23,5 uur op stal en altijd maar mensen om je hoofd. Toen we haar op hadden gehaald hebben wij haar gelijk naar het weiland gebracht waar ze in een kudde dag en nacht buiten liep. Hier kon ze even ont-stressen en paard worden, erbij lopen zoals het hoort! Maar waarom paniekt zij zo onder het rijden? Wat doet haar pijn met aanraken?
Kliniek in, kliniek uit.. Nergens kregen we een goed antwoord. Foto's zagen er goed uit. We werden zelfs naar huis gestuurd met, volgens hun, een gezond paard. Maar wij hebben geen gezond paard? Bij aanraking op bepaalde plekken liet ze weten dat ze pijn had, ze zei gewoon AU en maanden lang is er niet naar haar geluisterd. Laarakker heeft ons wat meer antwoorden kunnen geven en een aantal opties.
Veel rust en medicijnen hebben haar niet mogen helpen. Na ruim een half jaar rust op het land tussen haar vriendjes was het de eerste keer weer aan de longeerlijn weer mis. Ze deed zoals ze altijd deed, rennen vluchten panieken en niet willen lopen. We wisten het zeker, dit gaat niet meer goed komen. Na contact met de DA overlegd en besloten dat het goed zo is.
We hebben zo gehoopt dat zij oud heeft kunnen worden, dat zij een fijn leven zonder pijn zou hebben. Maar vooral dat zij mensen als iets fijn zag, als rijden als iets leuk zou gaan zien.
Vanochtend is zij gegaan, zij is gelijk onderzocht en bleek dat er een wervel was gebroken en een wervel ernstig beschadigd
. Vandaar alle pijn, al haar signalen en haar gedrag. Wat moet ze een pijn hebben gehad.. Het klinkt misschien raar maar dat dit eruit is gekomen is een soort van opluchting, dat er echt iets mis was en dit nooit goed zou komen. Ik heb er nu meer vrede mee dat het zo is gelopen. Lieve merrie, ik hoop dat je nog met een lach terug kunt kijken naar je laatste jaartje bij ons. Je laatste jaar zonder tralies voor je neus, zonder vervelende dingen, geen mensen meer op je rug en dat wij het beste met je voor hadden. Met jouw vriendjes om je heen in een kudde, zoals een paard hoort te leven. Ik hoop dat het afgelopen jaar de pijn van alle jaren daarvoor een beetje kan verzachten.
Het is goed zo, rust maar lekker uit.
Tot ooit lieve merrie, we zullen je missen
Heel veel sterkte gewenst. 
zo blijkt wel weer dat je als eigenaar je paard toch echt het beste kent.
Zo jong en nog meer meegemaakt dan onze oude ponys in hun hele leven...
