Geplaatst 
Mijn aller liefste verzorgpony Floris is 5 oktober 2011 ingeslapen.
Het is dus al weer bijna 4 maandjes geleden, en ik mis hem nog zo ontzettend.
We hadden zo een goede band, niet normaal, en alles ging zo goed.
Toen hij mijn verzorgpony werd, zat ik nog maar in halfgevorderd, ook nog niet zo lang.
Ik ging naar de manege om te kijken naar een nieuw paard van een vriendin. Mijn moeder was mee en die raakte aan de praat met Amber.
Ze zocht nog een verzorger voor dinsdag, en daar was ik. Ik weet nog dat ik thuis kwam die dag, en papa belde dat ik eindelijk een verzorgpony had gevonden, ik huppelde door de kamer. Dat was tussen de 3 en 4 jaar geleden.
Eerst was het alleen poetsen en alles behalve rijden, want zijn voorbeen was zwaar overbelast.
Uiteindelijk kon hij weer rijden en hij liep gewoon goed! Mijn eerste les op hem was geweldig
Ik ben heel vaak van dag omgewisseld omdat het dan weer zo beter uitkwam en dan weer zo. Eerst altijd dinsdag, daarna maandag, en op een gegeven moment op zondag. Ik ging op maandag rijden omdat ik naar gevorderd ging, maar na een tijdje ging ik toch maar naar de zondag ochtend. Ik heb weinig rijfoto's wat ik heel jammer vind. Maar het ging heel goed met rijden en onze band werd steeds beter. Verder deden we natuurlijk ook andere dingen.
Tussen het begin en het midden van 2011 ben ik bitloos met Floris gaan rijden en dat ging fantastisch! Daar heb ik helaas helemaal geen foto's van. Wel hebben we 3 echte fotoshoots gedaan met mijn beste vriendin Donna als fotograaf.
Hier zijn een paar foto's:
Deze zijn van 22/02/11
Deze zijn van 24/04/11
De laatste zijn rijfoto's maar sommige zijn onscherp en deze zijn gemaakt ergens in de winter vorig jaar:
Ook in de zomers naar het land racen! Ik weet nog die keer dat ik op jou ging en Donna op Zaar en we gingen crossen naar het land, het leek wel alsof we vlogen zo fantastisch was dat! Ook hadden we veel onhandige momenten zoals die ene keer dat er heel veel plassen waren waar we niet omheen konden. Ik zat op hem omdat ik daar niet doorheen wilde lopen, maar jij met je watervrees durfde er niet doorheen en ging erlangs... Tegen het schrikdraad, jij schoot opzij en ik hing aan de zijkant, nog net niet in de plas gevallen. Wat hadden we toen gelachen.
Het ging zo goed, tot deze zomer.
Floris werd kreupel, na een lange tijd werd toch de veearts erbij gehaald. Het was artrose of een ontsteking aan zijn peesschede. Maar hij had het alle bij. Dat werd boxrust en 2 weken 3x per dag 5 minuten stappen. Daarna 2 weken 3x per dag 10 minuten stappen, en daarna 2 weken 3x per dag 15 minuten stappen. We hadden ook nog veel lol daarbij.
Je at steeds minder en telkens kwam de veearts. Ik was zovaak bij je als ik kon en nu draaide alles even om jou. Iedereen dacht dat het een keelontsteking was. 1 van de laatste keren dat ik met je liep was met mijn vader die even mee liep. Je zag er zo zielig uit. Mijn vader zei dat hij in 1 van deze dagen zou overlijden, ik wilde hem niet geloven, maar diep in mij wist ik dat het waar was. Ik was half aan het huilen.
Toen kwam die ene dag.
Ik vind het zo moeilijk om hier over te schrijven en al helemaal niet praten.
Maar ik kreeg woensdag 5 oktober rond half 1 een smsje van Amber dat het niet goed ging met Florusje. Op school. Ik was ongerust, maar hij kon niet dood gaan want dat kon toch niet aan een keelontsteking?
Toen was het 7e uur. Frans. Daarvoor kreeg ik weer een smsje dat het helemaal niet goed ging. Ik had al een heel naar gevoel in mn buik.
Na Frans kreeg ik het laatste smsje waar in stond dat hij was ingeslapen. Toen hield ik het niet meer uit. Ik moest ineens huilen en niemand wist waarom. Ik ben met een vriendin naar de wc's gegaan, maar ik kon niet stoppen. Hoe kon dit nou gebeuren? Waarom nou met Floris? Na een heel gedoe met ziekmelden ben ik naar huis gegaan. Mijn zus was thuis, maar ik kon het gewoon niet zeggen. Ik heb heel lang op mijn kamer gezeten en gehuild, totdat mijn moeder om 6 uur thuis kwam en mij zag. Ik moest het wel vertellen. Fijn ik zit nu weer te huilen.
Papa kwam nog, weer heel hard gehuild, daarna nog heel hard gehuild. De dag daarna ben ik thuis gebleven. Weer alleen maar gehuild. Die lieve dikke drukke pony was gewoon weg.
Ik kreeg later een smsje dat Floris botulisme had. Verlamming. Het was moeilijk te herkennen en het lijkt heel erg op een keelontsteking. Maar we zouden er toch niet meer aan kunnen doen.
Nu zit ik hier. De 1e dag van het jaar, en ik weet het gewoon even niet meer. Ik kan het niet verwerken. Ik heb nu al een nieuwe verzorgpony Bambam, maar nu weet ik niet of ik hem nog wel wil doen. Wil ik nog wel iets met paarden doen? Ik vind het soms gewoon niet leuk. Het is zo anders.
Ik zag hem die maandag daarvoor voor het laatst. Ik gaf hem een hele dikke knuffel en ik zei: Dag schatje, tot donderdag. Maar ik heb hem daarna nooit meer gezien.
Ik mis je lieve Floris.
) 
echt super veel sterke ik kreeg tranen in mijn ogen van het verhaal zelf zou ik ook niet zonder mijn pony 
Sterkte 
