Geplaatst In februari kwam er een nieuwe pony bij de manege, een ex-polopony met de naam Dixie. Te oud voor de polosport en nu toe aan een nieuwe carrière als manegepony. Ik zag haar uit de trailer komen, zonder te beseffen dat ze krap 2 maanden later van mij zou zijn. Dixie kreeg een aantal weken de tijd om te wennen. Ik werd gevraagd om haar in de weekenden te rijden. Zo gezegd zo gedaan, maar wat was dat anders dan een "normale" pony! Poetsen kende ze niet, van eten moest ze niks hebben en als je kwam aanlopen bij haar stal ging ze in een hoekje staan. Ook was het een mager scharminkeltje. Langzaamaan ging ze vooruit en leerde ze mensen iets meer vertrouwen. Toen kwam het moment van de waarheid; voor een week ging ze de manegelessen is. Ik heb haar de eerste dag zelf gereden. Daarna ging ze met "vreemde" mensen. Na een week sprak ik de beheerder van de manege. Dixie was braaf geweest, ze had niks verkeerd gedaan, maar de instructie vond haar niet betrouwbaar en stabiel genoeg als manegepony. Na overlegd te hebben met mijn ouders hebben we toen besloten Dixie te kopen.
In april was ze van mij, na verzorgpony's nu eindelijk mijn eigen pony
Toen ze van mij was meteen de zadelmaker en de osteopaat laten komen. Dixie zat heel erg vast in haar lijf. Na de behandeling kreeg ze lekker een week vakantie op het land en toen weer opbouwen. Nadat ik 1x weer er op had gezeten werd ze helaas kreupel door een trap van een ander paard. Dixie heeft toen vakantie gekregen tot de tweede behandeling van de osteopaat. De otseopaat was erg tevreden en dit was Dixie haar laatste behandeling. Pas na een jaar zou ze weer moeten voor een gewone controle. Ik ging Dixie weer opbouwen en het rijden ging erg fijn. Ze was verandert, ze was openen geworden naar mensen toe en ook met rijden was ze braver en het leek alsof ze meer plezier had. Helaas heb ik niet lang kunnen rijden. Dixie kreeg koliek. Drie dagen achter elkaar heb ik de dierenarts op bezoek gekregen, Dixie had een grote verstopping in haar darmen. Gelukkig was het toen over. Dixie was wel flink afgevallen. Om haar aan te laten komen maar slobber gehaald en lijnzaadolie, ook weer een vitminespuit en snel zag ze er weer beter uit. Na 3 weken had ze wéér koliek, maar daarna is het gelukkig een tijd lang goed gegaan. In de zomer vakantie hebben we lekker veel gereden en zijn we vaak naar buiten gegaan. Dixie werd ook rustiger in haar hoofd-halshouding en ze ging haar rug meer gebruiken met rijden. Tijdens de zomervakantie heeft ze nog lekker 2 weekjes vakantie gehad. 24/7 op het land, veel knuffelen, poetsen, wandelen en lekker eten 
Na de zomervakantie ging het helaas steeds iets minder goed met rijden. Het leek of Dixie regens in haar lijf last had. Onmogelijk was dit zeker niet omdat polopony’s niet echt goed behandelt worden. We hebben het aan gekeken en het ging met up’s en down’s. Begin november werd ik gebeld door de manege, Dixie stond met koliek op stal. De dierenarts gebeld en meteen naar stal gegaan. De verstopping viel mee, maar de DA was niet heel positief. Dixie haar algehele conditie was niet goed; na een half jaar met slobber en dik makende muesli had ze er al veel beter uit moeten zien. De DA vond ook dat Dixie wel erg vaak koliek had. 1 keer kan gebeuren, 2 keer kan ook nog, maar 3 keer wordt wel erg veel. De DA zei dat er iets heel erg mis was met Dixie, maar dat, wat het ook was, ze niet meer beter kon worden. Ik heb toen overlegd met mijn ouders en instructrice. We zijn toen tot het moeilijke besluit gekomen dat het beter was om er een einde aan te maken. Dixie zou niet met een pijnvrij pensioen kunnen, de koliek zou terug blijven komen.
Afgelopen dinsdag is Dixie opgehaald door de handelaar. Hij zou haar vandaag naar het slachthuis in Nijkerk brengen. Ik heb bewust gekozen voor slachten, omdat je er zeker van bent dat het in 1 keer klaar is. De beheerder van de manege zou er vandaag heen gaan om er bij te blijven en mij te vertellen hoe het ging. Maar gisteren werd ik plotseling gebeld. Dixie had koliek gekregen en de handelaar vond het niet paardwaardig om haar nog een nacht te laten staan. Hij heeft een ander slachthuis in Nijkerk gebeld voor een noodslachting. Een dag eerder dus dan gepland. Ik ben erg blij dat hij dit heeft gedaan, ik had niet gewild dat Dixie nog een nacht pijn had. Het klinkt misschien gek dat ik daar blij om ben, maar in mij ogen is het de meest paardwaardige beslissing geweest. 9 Maanden heb ik van deze mooie merrie mogen genieten, mijn internationale polo-topper
Ik ga je missen, meisje
Dixie
01/01/1995 – 08/12/2011
Die negen maanden zijn ontzettend mooi geweest met jullie samen, Dix heeft het heel goed bij je gehad en ook al klinkt het stom, dit was gewoon de beste keuze.. Heel erg veel sterkte nog, maar je hebt nog een hoop mooie herinneringen! 
