Geplaatst Mijn liefste maatje, beste vriendin en steun en toeverlaat is die dag van me 'afgenomen'
Een geplande buitenrit liep dramatisch af, ik wou eigenlijk dressuur gaan trainen. Maar om Renske een plezier te doen toch op het laatste moment ervoor gekozen om een buitenrit te maken.
Renske had nogal een karaktertje, en als er een grassprietje verkeerd stond dan kon madam daar een groot drama van maken.
Ik stak de weg over naar het weiland aan de overkant, om aan de andere kant van het weiland een maaipad op te rijden.
Echter dacht Renske daar anders over, er was iets waardoor ze niet het maaipad op wou, met herhaaldelijk steigeren en bokken als gevolg.
Na een gevecht besloot Renske zich om te draaien en in volle vaart het weiland weer op te rennen, dit vond ik niet zo'n goed idee en ik zette haar op de volte.
Maar toen begon mijn zadel te schuiven, en op een gegeven moment hing het zadel naast haar buik en kon ik niet meer blijven zitten.
Ik heb nog geprobeerd voor haar te springen maar ze galoppeerde dwars door me heen.
Het zadel gleed nog verder weg en belandde onder haar buik, al bokkend en in blinde paniek is Renske vervolgens de weg over gerend richting huis.
Daar werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid, Renske rende tegen de achterkant van een vrachtwagen aan, maakte voor mijn ogen nog 2 salto's over de weg en belande aan de andere kant in de berm. Ze was op slag dood.
Mijn grootste liefde, mijn trouwste vriendin en mijn grootste steun en toeverlaat was niet meer.
Ik had tijdens de val mijn knie verdraaid maar ben door de adrenaline in een drafje naar de weg gestrompeld. Bij Renske aangekomen kwam het besef wat er gebeurd was, ze was niet gestruikeld maar had een aanrijding gehad. Haar schedel was totaal verbrijzeld en haar hoofd lag al in een grote plas bloed toen ik bij haar aan kwam.
Mijn leven stond op zn kop, Renske was voor mij een paardje uit duizenden, misschien zelfs wel miljoenen. Zo'n paard kom ik niet weer tegen, de band die we samen hadden was uniek, ze voelde me feilloos aan en hoe verdrietig ik ook was ze kreeg me altijd weer aan het lachen. Ze had me tot dusver overal doorheen gesleept, en wie moest me door dit verdriet heen gaan slepen?
Nu een jaar verder komt alles terug, de machteloosheid, het schuldgevoel, en het immense verdriet dat ik al die tijd gevoeld heb.
05-10-2010, de dag waarom voor mij de wereld stil stond!
Als ik jou naam hoor wil ik praten.
Vertellen hoe speciaal jij was, maar er zijn geen woorden.
Als ik jou naam hoor wil ik lachen.
Laten zien hoe leuk jij was, maar het is te moeilijk.
Als ik jou naam hoor wil ik huilen.
Laten zien hoe dierbaar jij was, maar er zijn geen tranen.
Als ik jou naam hoor wil ik alleen zijn.
Denken aan hoe het samen was, net zoals eerst.
Jij was degene die me liet lachen, en mijn tranen droogde als het even niet meer ging.
Jij was degene die voor me klaar stond zodra ik niet meer kon, klaar om me te op te vangen zodra ik viel.
Jij bent voor mij als de zon voor de aarde is. Onmisbaar, onvervangbaar.
't Liefste dat ik heb bezeten.
't Toekomstbeeld van mijn bestaan.
Vraag me niet dat te vergeten.
En gewoon weer door te gaan
. 
