Geplaatst 
Versace hebben wij als 3 jarige hengst bij de fokker gekocht, een plaatje van een paard met een gouden karakter!! We hebben hem zadelmak gemaakt en vanaf dat moment is hij overal met mij mee naar toe gegaan. Naar België, naar Brabant en weer naar huis. Voor mij was hij ontspanning, gewoon genieten van het rijden, hobby en geen werk. Met Versace kon ik lezen en schrijven. Mijn grote knuffelbeer..
We haalden de Pavo Cup halve finale in Ermelo en hoewel hij enorm gestresst kon raken op wedstrijd (tijdens het invlechten raakte hij
al aan de diarree) haalden we toch regelmatig een prijsje weg.
In December 2006 brak hij zijn griffelbeen terwijl ik zelf met een burnout zat. Samen hebben we er dus een poos uitgelegen. Na de verplichte stalrust door die breuk is hij in de stal nooit meer de oude geworden, hij bleef zuur terwijl hij vantevoren zo vriendelijk was in stal. Op de wei en aan het werk leefde hij gelukkig elke dag weer op maar eenmaal weer in de stal vond hij niks. Door zijn zomereczeem kon hij helaas niet 24/7 buiten blijven.
Uiteindelijk weer lekker aan het werk samen en weer net een paar keer op concours geweest raakte ik in December 2008 zwanger van ons zoontje. Helaas kreeg ik in de tiende week van de zwangerschap al last van bekkeninstabiliteit waardoor ik weer moest stoppen met rijden.
We hebben eventjes gezocht voor een ruiter voor Versace maar uiteindelijk besloten hem ook met 'zwangerschapsverlof' te laten gaan, gewoon elke dag lekker op de wei, af en toe longeren en wat knuffelen. We hebben hem toen wel laten castreren omdat hij steeds meer last van zijn hormonen kreeg met andere paarden.
Toen ik weer kon gaan rijden in Oktober 2009 kregen we een ontzettend strenge winter waardoor we weer stil kwamen te liggen..
Uiteindelijk weer conditie opgebouwd, fanatiek aan het lessen geslagen gingen we weer op concours afgelopen zomer. Mijn moeder vond ondertussen, na een val waarbij ze haar rug brak, haar vertrouwen in paardrijden terug op hem.
Maar.. Hoe beter hij ging lopen rijtechnisch, hoe korter zijn passen werden. Vooral op grasbodem leek hij net een pony. Als hengst ging hij echter
ook kort lopen bij spanning dus we dachten dat het met regelmaat en training wel beter zou worden.
Helaas.. Elke wedstrijd op grasbodem was een teleurstelling, hij 'durfde' niet te lopen, liep op eieren en dat zagen we in de punten terug. Terwijl hij op zandbodem veel beter liep, ook niet met de beweging die we als jong paard van hem gewend waren maar we dachten dat hij opnieuw kracht moest krijgen en ik vast en zeker zelf iets stoms zat te doen bovenop hem waardoor hij minder ruim liep.
We hadden 4 wedstrijden gereden, 3x op gras en 1x op zand. Op gras was het steeds een teleurstelling voor ons en op zand hadden we direct prijs. Toch mochten we naar de Limburgse Kampioenschappen en hij liep weer heel fijn door zijn lijf, super los, fijn aan de hulpen en geconcentreerd maar toch liep hij weer niet, net een kleine pony.
Op de terugweg heb ik tranen met tuiten gehuild want langzaam kwam het besef dat dit niet iets rijtechnisch of door spanning was, dit was niet de schuld van mijn rijden, dit was medisch.. Dat kon haast niet anders!
Eenmaal thuis hebben we hem op het harde rechtuit en op de kleine volte gepakt. Rechtuit hoorde je de onregelmatigheid maar zag hem amper of niet. Op de volte ging hij zowel links- als rechtsom STOKKREUPEL!
De rest van de dag was een domper, die maandag zou de dierenarts komen maar dat duurde gevoelsmatig al te lang..
Zelf dachten we aan Hoefkatrolontsteking en hadden besloten dat hij dan met vervroegd pensioen ging, eventueel een wigje onder en een ontspannen buitenritje af en toe. Dat leek ons het ergste scenario...
Die maandag is de dierenarts gekomen, eerst uitverdoofd van onder tot boven in zijn voorbeen maar hij bleef stokkreupel, ondanks de verdoving (en bij verdoven en bij verdoven en bij verdoven..). Waarop we gestopt zijn om dingen niet erger te maken dan het al was en hebben foto's gemaakt.
De dierenarts heeft geen digitaal apparaat en dus kregen we dinsdagmorgen de uitslag.
Na mezelf moed in te hebben gepraat heb ik 's morgens om half 8 gelijk gebeld. Wat voor ons het ergste scenario leek (HKO en pensioen) bleek nu een wens, was het dat maar geweest..
Versace had in zijn hoefgewricht een heel stuk van zijn kroonuitsteeksel in het hoefbeen los zitten, een jaren oude breuk dat niet alleen op zo'n beetje de meest ongunstige plaats zat (tegen de strekpees aan) maar ook dusdanig groot is dat opereren eigenlijk te complex en te risicovol was.
Ook had hij op de plek waar hij ooit zijn griffelbeen gebroken had weer een 'nieuw' scheurtje met behoorlijk wat reactieweefsel al. Daar was de vorige keer het kapsel van de pees al beschadigd en nu vormt zich daar opnieuw reactieweefsel wat de pees niet ten goede kwam.
Het is een wonder dat hij al die jaren überhaubt zonder kreupel te lopen voor me heeft gewerkt.
Achteraf vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Waarom hij steeds korter ging bewegen ondanks dat hij in zijn spieren veel losser en sterker werd. Waarom hij al die jaren zijn gewicht íets meer op links droeg dan op rechts, ik ben blijven roepen 'Hij zet rechtsachter niet recht neer' 'Hij loopt niet rechtop' maar of mensen zagen het niet, of konden me niet hét advies geven om dat te corrigeren.
De laatste tijd lukte dat wel, hij ging eindelijk meer en meer rechtop lopen. Daardoor ging hij zijn rechterbeen meer belasten en in plaats van ruimer en spectaculairder te gaan lopen, zoals een paard normaal doet wanneer hij losser, leniger en sterker wordt, ging Versace steeds meer op eieren lopen.
De arme kloot heeft het me achteraf gezien, zo vaak verteld.. Met buitenritten waar de ondergrond harder was, op de wei, op concoursen buiten, op de kleine voltes rechtsom, alle oefeningen waarbij hij meer op zijn rechterkant terecht kwam. Alle stukjes vielen op zijn plek..
Al die tijd heeft hij met een groot los stuk hoefbeen én een opnieuw gebroken griffelbeen KEIHARD voor mij gewerkt!! Terwijl ik bewust buitenritten (op achteraf gezien vreselijk pijnlijke ondergrond voor hem) ben gaan maken om hem met die 'spanning' om te leren gaan die volgens ons de korte passen veroorzaakten. Al die tijd dat ik hem met zijn gewicht op rechts ben blijven duwen om hem rechtop te laten lopen. Al die tijd heeft hij door de pijn heen gelopen.
Ons doorzettingsvermogen heeft het dit keer te ver laten komen.. Hoe trouw kan een dier zijn!!!!!
Hij zou altijd pijn blijven houden met lopen, hij mocht niet meer gereden worden, jaren geleden eigenlijk al niet meer. Hij zou ook op de wei of in een paddock pijn hebben.
Als we hadden besloten om te gaan opereren moest hij twee risicovolle operaties ondergaan. Daarna zou hij een half jaar boxrust moeten houden en dan boxrust met stap etc. om op te bouwen. Pas tijdens het opbouwen, na die boxrust zouden we erachter komen of de operaties geslaagd waren waarop de kans procentueel gezien heel klein was. Dan zou hij alsnog ingeslapen moeten worden.
Dat heeft voor ons de doorslag gegeven, hij heeft jarenlang met pijn gelopen en we wilden hem niet ook nog gevangenisstraf geven, hij was nooit meer de oude geworden na de griffelbeenbreuk en ik kón het hem niet nog eens aan doen hem op te sluiten, te gaan sederen om rustig te blijven en zijn vrijheid af te nemen. Zeker niet omdat er een grote kans was dat hij daarna alsnog met pensioen moest en/of ingeslapen moest worden.
Het meest pijnlijke vond ik dat het net was alsof we een gezond die moeten inslapen, omdat hij goed in zijn vel zat, mooi in de bespiering en dus niet 'ziek' uitzag.
We konden het gewoon echt helemaal niet bevatten.. De diagnose was duidelijk, maar beseffen deden we het niet. Ik had echt gedacht dat hij een oud mannetje bij ons ging worden, dat als Kenji (mijn zoontje) paardrijden leuk zou vinden dat hij lekker kon rondhobbelen op hem en riep altijd dat zelfs al zou er iets met hem gebeuren dat hij nooit meer weg hoefde, dan maar lekker grasjes eten tot hij ooit om zou kiepen van ouderdom maar die oude dag is hem niet gegund..
100 Van die kleine 'Versace-trekjes' waar ik altijd liefkozend om moe(s)t grinnikken...
Versace was gewoon een paard van goud, dat hij zó door de pijn heeft heen gewerkt, dat zowel Bart als Kenji er zijn eerste ritje op hebben gemaakt en hij dan zó voorzichtig liep. Ik zei altijd, Versace heeft een grote mond maar een piepklein hartje... En ik mis hem vreselijk!
M'n lieve Zatsefrats..
