Geplaatst Na 27 jaar heb je je rust meer dan verdient!
Het zat eraan te komen. Begin van de zomer werd al verteld dat je ‘kapot’ was. Toch komt het keihard aan. Je bent er niet meer. Met nog een banaan in je mond kreeg je 30 augustus je spuitje.
Ruim 10 jaar geleden werd aan mij gevraagd of ik jou wilde verzorgen. ‘kan ik dat wel’ was mijn eerste vraag. Je was zo stront eigenwijs. Je stond altijd boven aan ons manegelijstje ‘Wie gooit de meeste mensen eraf’.
Al heb ik geen moment getwijfeld, je hebt het mij het in het begin wel moeilijk gemaakt. Als klein meisje kwam ik trouw elke dag om je te verzorgen. Totdat ik ziek werd. Ik moest in het ziekenhuis blijven, een hele tijd. Geen goede diagnose. Maar ik maakte mij alleen druk om jou. Wie ging er dan wandelen? Zou je er nog staan als ik terug kwam? Jij hebt mij overal doorheen gesleept. Toen ik eindelijk thuis kwam stond je in mijn tuin op mij te wachten.
Toen je 9 was ben je op manege Alblasserdam gekomen, waar je totaal 15 jaar hard hebt gewerkt. Een groot aantal jaar heb ik jou daar verzorgd. Echter werden de lessen steeds moeilijker en had je er geen zin meer in. Ik zou een bijbaantje nemen, zodat ik je kon kopen en een oude dag kon geven. Na veel overleg was het dan eindelijk zo ver.
14 augustus 2007. Je mocht met mij mee.
Een gelukkiger mens kon ik niet zijn. Op naar het weiland en naar de boer. Je hebt daar flink de boel op steilte gezet. Je knapte zo op dat we weer zijn gaan rijden. Vooral het buitengebied hebben we onveilig gemaakt. Maar ook wandelen, longeren, fietsen, springen. Niks was te gek genoeg. Je voelde je zo happy dat we zelfs ritjes met de trailer hebben gemaakt en meerdere keren op vakantie zijn geweest. Dit was echt een prachtige tijd. Jij helemaal happy in de wei. Dit was hoe ik je het liefst zag
Laatste jaar kreeg je helaas steeds meer last van je voeten. Bij de smid viel het al op. Dierenarts constateerde ernstige atrose. Ik heb het altijd geweten, maar het kwam zo hard aan. Vanaf nu geen gejak meer, maar rustige stapritjes en lekker de wei op. Toch zag ik je steeds meer achteruit gaan. Zowel de Ostheopaat als dierenarts zeiden dat je helemaal kapot was. Zowel je rug als je benen. Het was bizar dat je nog zo kon lopen zeiden ze, omdat je verschrikkelijke pijn moest hebben. Je liet nooit wat merken. Koppie omhoog en gaan! Omdat jij je hoofd nooit zou neerleggen heb ik voor je besloten dat dit het laatste zomerseizoen zou zijn. De tijd vloog voorbij en toen kwam de laatste week inzicht. Nog een keer mee de trailer in en naar het bos. Hard dat je liep, alleen de dag erna weer je voetjes ontlasten. Je had jezelf weer voorbij gelopen.
Ik wil je niet zien aftakelen en een zielig hoopje zien worden. Je hebt altijd zo hard voor mij gevochten, maar nu heb ik voor jou gekozen. Ik mag je niet houden omdat ik geen afscheid kan nemen. Ik mag niet egoistisch zijn om je te houden. Het is goed zo, je hebt je rust meer dan verdient.
Ik ben er trots op dat ik samen met jou nog 4 jaar van je welverdiende pensioen heb mogen genieten. Wat hebben wij een lol gehad. Gekke oude pony ik vergeet je nooit !!
Ps. Doe je een beetje rustig aan daarboven? Meid gedraag je je?
Mijn clown, mijn Funny Face, die mij altijd aan het lachen maakte.
