Geplaatst 
mijn meisje, mijn lieve Floortje. Ze is er niet meer. Het is allemaal zo onwerkelijkGoede vrijdag was voor ons een zwarte vrijdag. Ik trof je 's ochtends aan in de paddock, je stond daar met je oortjes naar voren "vrouwtje, help me alsjeblieft!", maar je wou niet bewegen. Je achterbenen leken aan de grond genageld. De DA dacht dat het je knie of heup was. Op de pijnmedicatie toonde je geen verbetering, dus we hebben je met flink wat extra hulp op de trailer gezet en zijn naar de kliniek gegaan. Ik ben continu bij je gebleven. de reis er heen was een hel. Je shakte over je hele lichaam en er vormde zich een plas van zweet onder je. Daar aangekomen stond je rechterachterbeen volledig op slot. Ze hebben je aan je knie geopereerd. je zou nu weer goed moeten kunnen lopen, maar je werd alleen maar slechter. je kon nauwlijks nog op je benen staan. Hier konden ze verder niets voor je betekenen. Het was ondertussen al laat en hebben je weer mee naar huis genomen zodat je wat uit kon rusten. Ik heb het zweet nog van je af geborsteld, want rollen kon je niet. Je at en dronk nog goed en stond nog steeds attent met je oortjes naar voren. Als je mij zag, hinnekte je zacht.
Die nacht had ik beide zusjes Femke en Floortje onder de camera staan. terwijl de ene elk moment nieuw leven verwacht, vecht de ander voor haar eigen leven...
Helaas was ze gedurende de nacht niet verbeterd, maar de rust en extra pijnmedicatie hadden haar wel even goed gedaan. met wat extra hulp 'liep' je opnieuw dapper de trailer op, voor een lange reis naar de lingehoeve. Ik ben weer bij je gebleven. Na wat onderzoeken werd het al snel duidelijk dat het goed mis was. Je heup lag uit de kom en je banden waren afgescheurd. Slechts 5% kans dat ze je been weer op zn plek zouden krijgen. De kans dat hij op zn plek zou blijven zitten was nog kleiner, omdat al je banden kapot waren. Als het wel lukte, zou je wéken op de kliniek moeten blijven staan en veel pijn hebben. Eigenlijk was er dus geen keuze. We hebben op stal afscheid van je genomen. je lichaam was op, maar in je hoofd was je er nog niet aan toe. Je liet duidelijk weten dat dit niet jouw stal was en je er uit wou. Ook tegen de narcose bleef je vechten. Ik smeekte je "ga maar liggen meisje, het is goed" Uiteindelijk ben je rond 13:00 vredig in mijn armen gestoven
jou daar achterlaten in die stal was vreselijk. De gedachte zonder mijn meisje verder te moeten ondragelijk....
nog steeds voel ik jouw bezwete halsje en je flassige maantjes in mijn gezicht, ik ruik jouw geur en voel je zachte neusje tegen mijn lippen. je lijkt zo dichtbij, maar ook zo ver weg...
Ik heb zoveel bewondering voor je meis. Hoe je van begin tot eind attent met je oortjes naar voren stond, Hoe je alle onderzoeken zonder enig protest hebt doorstaan, hoe je bleef vechten en vooral hoe je op mij vertrouwde. Samen waren wij één.
Jij en ik hoorden bij elkaar, dat wisten wij en ook iedereen die ons samen zag. Jij ging voor mij door het vuur.
Prachtige avonturen hebben wij beleeft, totdat dat alles zomaar ineens, in één moment weggerukt werd...
Je stond in de bloei van je leven en we hadden nog zoveel plannen samen. Volgend jaar zou je mama worden. We zouden nog veel ritjes samen maken en ik had altijd een wens dat als ik ooit kinderen zou hebben, ze op jouw zouden leren rijden. Je zou hier van je oude dag gaan genieten. maar nu, nu is er alleen nog maar een verleden en geen toekomst...
'Maar' 12 jaar heb ik van je mogen genieten. 12 jaar van diepe dalen en hoge pieken, 12 jaar waarin 'jij' en 'ik' 'wij' waren, 12 jaar om lief te hebben, 12 prachtige jaren, 12 jaar om je nooit te vergeten....
dag lief meisje van me, ik mis je zo!
Floortje 16/05/1999 - 23/04/2011
