
"Hallo, ik ben een paardje,
met een heel mooi staartje.
Ik ben heel erg mooi,
en mijn naampje dat is Joy"
Op de middelbare school was ik het paardenmeisje, en bleef ik dan ook zitten, omdat jij altijd mijn nr. 1 was. Eerst de paarden, dan de rest. En zelfs nu Joy, ben je nog steeds mijn Nr.1. Elke woensdag was voor jouw pleegmama Marjon, en je mocht ook met haar mee als ponykampbegeleid-paard. We werden voor een week gescheiden, de trailer reed weg, en ik bleef in tranen achter. Ik was je een week kwijt. En nu? Nu ben ik je voorgoed kwijt, en liefje, dat doet me zo een pijn. Je beentjes werden zwakker en je ging met pensioen, eerst nog af en toe een buitenritje, maar ook dat ging na de zomer niet meer. Het opstaan deed je veel pijn, en eigenlijk ging het liggen niet meer. Pijnstillers, liefde en heel veel wortels en knuffels hielpen je niet meer. Je was op, maar in je koppie nog zooo sterk. Ik heb afscheid van je moeten nemen, en hoewel ik nooit geloofde, wil ik nu zo graag dat er een dierenhemel. Ik zou nog zo graag bij je willen zijn. Je willen kroelen, knuffelen, vertellen hoeveel ik van je hou. Ik hoop zo dat jij er klaar voor was. Ik kan niet zonder je, Joy, maar ik kon je ook niet laten lijden.
Ik ga je zo missen.. Mijn beste vriendin, mijn topper, mijn billie, mijn Joyce Poyce.