Twee jaar geleden heb ik je moeder moeten laten gaan, onze lieve Lucks Fanci Gun. Zij was op. Ik had er vrede mee. Ik had immers Macxje nog, haar mooie hengstveulen, mijn toekomstig wedstrijdpaard, en bovenal, een maatje voor het leven. Nu niet meer.
Heb hem geboren zien worden, en heb hem met veel liefde en geduld leren voetjes geven, borstelen, meelopen aan een touwtje. Met een half jaar de opfok ingegaan, nadat hij was afgespeend. Hij deed het daar super. Bijna elke week ben ik wezen kijken. Nooit iets raars gezien, hij groeide goed en deed 't prima. Nu twee weken geleden hebben we hem opgehaald. Het werd tijd om hem zachtjes aan weer in de hand te nemen en weer wat opvoeding. Dan kon hij van de zomer lekker de wei op.
Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Direct na het ophalen bleek al dat hij niet goed liep. We dachten eerst dat hij misschien wat kort bekapt was, en misschien wat spierpijn. Na twee weken was er wel wat verbetering, maar niet erg veel, dus een afspraak met de kliniek (de bosdreef in moerbeke) gemaakt, voor een kreupelheidsonderzoek. Zijn moeder had ook veel beenproblemen, dus misschien had hij er iets van meegekregen.
Na het op en neer lopen van het laantje hoorde ik de arts zeggen dat hij niet kreupel was, maar atactisch. De grond zakte onder mijn voeten weg.... Na alle mogelijk onderzoeken (looptesten, electro magnetische pulsen door het ruggemerg, röntgen foto's) bleek dat er een van de laatste wervels voor de schouder te weinig ruimte was voor merg, zenuwbanen en wat er dan ook verder nog in hoort te zitten. Het pastte niet, daardoor zat de zenuw klem. Hij werd beoordeeld met een gradatie 4 wobbler....
Weg droom over sportpaard, weg droom over rijpaard..... Heel misschien kon hij een wandelpaard worden.....Met een traject dat heel veel tijd en moeite ging kosten, met een 25% slagingskans dat hij ooit veilig genoeg zou zijn om te wandelen.
Een paard van twee. De rest van zijn leven zou hij nooit kunnen spelen, rennen en vliegen. Hij moest alles nog leren. Voetje optillen kon hij niet meer want dan viel hij om.
We hebben hem laten gaan. Daar. Ter plekke. Terug met een lege trailer en ogen vol tranen. Nog steeds.
Onze keine man. Zo dapper is hij geweest daar. Ik ben zo trots op hem, nog steeds. HIj blijft onze kleine man, in onze harten zal hij nooit vervagen. Ik hoop dat hij mijn groetjes aan zijn moeder heeft doorggeven.....
He bah!! wat verschrikkelijk naar zeg! Ik wens je veel sterkte
tinkert_tje
Berichten: 6604
Geregistreerd: 14-03-04
Woonplaats: texel
Geplaatst: 16-03-11 11:12
wat vreselijk heel veel sterkte
noviceh
Berichten: 5213
Geregistreerd: 15-05-06
Woonplaats: Alkmaar
Geplaatst: 16-03-11 11:14
Wat een vreselijk mooi paard heb je moeten laten gaan! Heel veel sterkte, Macx mag blij met zn baasje zijn.
truus12
Berichten: 20
Geregistreerd: 26-09-05
Geplaatst: 16-03-11 11:14
heel veel sterkte
_merel_
Berichten: 1887
Geregistreerd: 26-05-06
Woonplaats: Vosmer
Geplaatst: 16-03-11 11:17
wat vreselijk! sterkte!
Jinthe1
Berichten: 1918
Geregistreerd: 31-03-06
Geplaatst: 16-03-11 11:18
Wat verschrikkelijk! En nog zoo jong! Maar ik denk wel dat je de beste beslissing hebt gemaakt.... En een knap paard was hij zeker! Wat erg ook dat je dit meteen hebt moeten beslissen...zo onverwachts een einde. Sterkte!
filakia47
Berichten: 6
Geregistreerd: 05-01-10
Geplaatst: 16-03-11 11:22
Jeetje meid wat een verhaal zeg,zit hier gewoon met tranen in mijn ogen, en wat een mooi diertje,ik wens je heeeeel veel sterkte met dit verlies Groetjes ellen
S_Evelyne
Berichten: 1028
Geregistreerd: 16-02-10
Geplaatst: 16-03-11 11:23
Wat verschrikkelijk, zo'n jong beestje nog.. veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Bedankt allemaal! Jullie helpen me wel om het iets beter te accepteren, ik twijfel soms erg over of het de juiste keuze was. Het was inderdaad heel erg onverwacht, we dachten dat hij misschien iets verrokken of misschien gebroken had, maar in ieder geval dat het te repareren was. Dit viel nogal rauw op ons dak. En dan zo'n beslissing moeten maken: of nog twee uur weer die trailer in en dan? Thuis laten gaan? Of meteen daar ter plekke, terwijl hij zich redelijk het mannetje voelt. En het doet zo'n godvergeten pijn...