Geplaatst Wat was het moeilijk, maar ik heb voor jou gekozen, en zo is het goed…
Daar sta je dan..! 11 Maart 2009: je bent net een paar weekjes thuis en elke keer als ik je uit de verte zie, denk ik “wauw, wat een paard”… En direct daarna: “Hee wacht ‘s, die is van mij!” Het rijden gaat niet direct heel goed, maar ja, ik ben dan ook een pony van 1.46 gewend en jij bent een echt paard met de beroemde Gribaldi gangen…Heel wat anders dus. Het is gewoon even wennen, het gaat vanzelf beter!
Het gaat absoluut beter. We hebben samen elke week les en al gauw merk ik dat je veel plezier hebt in je werk. Elke keer als je goed je best doet en ik je even kriebel of zachtjes zeg: “goed zo jochie, brááf!” gaan je oortjes naar voren en zet je er nog een tandje bij. Wat is het heerlijk werken met je… Wel blijf je soms wat gespannen in je rug, maar ach, na een bezoekje van de fysiotherapeut of de osteopaat gaat het altijd weer beter. Het is helaas nooit afdoende. Altijd speelt dat plekje in je rug weer op. Er zijn al veel mensen bij je geweest om te kijken, maar nooit vinden ze iets ergs. Een spiertje dat losgemaakt moet worden, een wervel die wat minder mobiel is…Ok, kan gebeuren, je bent een behoorlijke clown in het land. Toch besluit ik in januari 2011 met je naar Albert van Es te gaan en daar krijg ik iets te horen dat geen enkele paardeneigenaar ooit wil horen: je hebt ataxie. En werken zul je nooit meer kunnen zonder pijn. De veearts bevestigt deze diagnose. Conclusie: paard zou nog wel als weidepaard kunnen dienen, maar hij mag nooit meer onder zadel.
Maar jij bent geen weidepaard. Je bent een werker. En nu je dat niet meer mag, gaat je humeur hard achteruit. Ook fysiek lijk je eigenlijk niet meer op dat trotse sportpaard dat ik had gekocht. Maar de grootste verandering is je karakter: van een lief, trots paard ben je in een narrige lomperik veranderd. Het interesseert je niet meer wie of wat er om je heen staat of wat er gebeurt. Mijn besluit is genomen.
Om half zes ’s ochtends maken we je wakker. Je kijkt ons slaperig aan, misschien vraag je je af wat we in vredesnaam op dit tijdstip gaan doen. We zetten je voor de laatste keer op de trailer. We gaan…
Daar sta je dan..! 11 Maart 2011: je bent net aangekomen in Nijkerk. Ik sta je nog even te bewonderen, je bent toch nog steeds mijn mooie lieverd! Ik geef je een laatste aai. We lopen samen naar binnen. Het is klaar, het is goed zo…
Dag lieverd…
Echt diep respect voor je moedige beslissing. Heel veel sterkte met het verwerken. 
Nogmaals bedankt idereen... 