Geplaatst 7 oktober 2010 kwam ik bij een boer om vrijwillig een paard te beleren dat hij voor de verkoop had staan. met twijfel: dat wel, want welke idioot gaat nu voor niets een paard beleren waaraan de eigenaar grof geld gaat verdienen?
die twijfel was snel over toen de boer me jou aanwees: je stond in een kudde merries op het land: 1 bol haar met de ogen en de neusgaten wijdopen. zenuwachtig, onrustig; maar toch de eerste die om een knuffel kwam vragen. later kwam ik erachter dat het jou niet zozeer om de knuffels gaat: snoepjes, daar draait jouw hele leven om.
http://img690.imageshack.us/i/016kb.jpg/
6 jaar en 3 jaar geleden zadelmak gemaakt, vervolgens in de handel belandt en nooit meer echt gereden: je was te heftig, te snel, te zenuwachtig. ik heb nog getwijfeld want wat een vreemd verhaal. zo'n mooie merie, met zo'n pracht papier en dan 3 jaar stilstaan en niet eens een veulen gehad? ik dacht aan een kronkel in je hoofd, ik dacht aan pijn.. maar we klikten zo goed: ik heb ja gezegd.
natuurlijk viel me toen al op dat je je staart scheef hield: maar ik kon nergens een pijn punt vinden, je was niet onregelmatig en ook niet saggerijnig: ik dacht aan rechtrichten en eventueel een fysiotherapeut. met dat laatste moest ik wachten: je was immers niet van mij. binnen een week was je een mak schaap in de omgang. je bleef wakker, je bleef snel en je bleef zenuwachtig: maar wat was ik gek op jou. al snel merkte ik dat de band wederzijds was: je was erg op me gericht en ik kon je eigenlijk altijd wel overhalen om iets 'engs' te doen.
http://img189.imageshack.us/i/011dw.jpg/
we begonnen met longeren, jee wat rende je hard: dat was het enige wat je leek te kunnen maar al snel leerde je wat commando's waren, dat je niet opgejaagd werd en dat werken fijn was. wel reageerde je erg op het zadel: dat vond je maar een naar ding en je begreep maar niet dat dat ding bleef liggen ongeacht wat je uithaalde.
natuurlijk zag ik toen al dat je rechtsom erg moeite had: soms weigerde je rechtsom gelongeerd te worden. maar dat hebben we heel rustig opgebouwd en je werd steeds braver: je hield het ook rechtsom steeds beter vol en je staart werd steeds een beetje rechter. ik had goede hoop.
http://www.youtube.com/watch?v=WMpUJERqfgI
omdat je zo reageerde op het zadel maar verder wel vaak 'aanbood' om op te stappen heb ik dat gewoon een keer gedaan. zonder zadel, vanaf een krukje, zonder dat iemand je vasthield. een beetje spannend vond je het wel, en afstappen zat er voor mij niet in: dan dreigde je omhoog te komen. maar wat gaf je me een safe gevoel, wat zat je lekker en wat wist ik zeker dat wij gouden bergen voor ons hadden. omdat ik zonder zadel opstapte kon ik voelen of je ergens vasthield of reageerde op mijn ruitergewicht: niets van dat alles.
http://www.youtube.com/watch?v=J5xbSP9LnhY
dus trainden we rustig door aan de longe. en ineens: van het ene op het andere moment had je het zadel geaccepteerd. het was goed, je wilde werken.
voorzichtig en met knikkende knieen ben ik opgestapt, dit keer wel met hulp. het ging zo super! ik had al snel door dat je gewoon erg graag wilde werken. niet te lang 'niets doen', niet boos worden en een stuur installeren. gelukkig kende je door al het longeren de stemhulpen erg goed en was je zo terug te rijden.
rechtsom kwam je omhoog en staakte je: hetzelfde als je eerst met longeren deed. ik dacht nog steeds aan rustig doorzetten en rechtrichten: met longeren werd het immers ook na langzaam opbouwen beter!
en het werd ook beter: we konden los door de bak in alle drie de gangen, we konden al een beetje schakelen en we konden figuren rijden, je ging wat nageven en liet je ook rechtsom fijn rondsturen. ik begon met rechtrichten: los van de omheinig, veel achten rijden en kleine stukjes 'wijken' natuurlijk alles op het tempo en het niveau van een groen paard: maar je wilde zo graag, je leek het allemaal zo makkelijk aan te kunnen en je was altijd zo ontzettend tevreden na het rijden!
je staart werd langzaam recht. Ik was opgelucht en blij: we gingen het halen! de boer had zelfs al voorgesteld dat ik je zou gaan starten: je zou nog niet weggaan dus. we maakten plannen voor volgend voorjaar, ik was al champagne kleurig spul aan het verzamelen voor ons debuut in de zonnige toekomst.
http://img821.imageshack.us/i/dsc0606aj.jpg/
en onze band werd hechter. je hinnikte zo vrolijk als ik op stal kwam, je volgde me overal als een hondje en was nergens meer bang voor: samen konden we de wereld aan.
toen kwam de vorst en de bak werd hard. echt rijden deed ik niet: longeren wel. ineens werd je onregelmatig. een leek zou het niet hebben kunnen zien maar ik vertrouwde het niet: je staart was net goed!?
in overleg met de boer hebben we de veearts laten komen. 2 en een half uur zijn we bezig geweest met verdoven, longeren, buigproeven.. de conclusie was: kreupel op beide voorbenen, waarschijnlijk vanuit de rug. ik hoopte nog steeds op fysio.
http://img3.imageshack.us/i/dsc0607ic.jpg/
een week later stonden we in de kliniek. je was zo de trailer opgelopen achter me aan terwijl we dat nooit hadden kunnen oefenen. het verhaal bestond dat je niet wilde laden..we gingen voor foto's van de rug maar eenmaal daar liep het anders. de veearts daar wilde toch echt eerst foto's van je voeten. hij vond je achterhand en rugspieren erg sterk ontwikkeld en dacht dat je misschien al heel lang je voorbenen aan het ontlasten was.
je was zo braaf: je deed zo je best. de foto's brachten slecht nieuws. een viertje op beide straalbeentjes voor. het gedeelte dat daar kraakbeen hoort te zijn was helemaal verkalkt: het kon niet anders of je had vreselijke pijn.
ik kon het niet geloven: je was altijd zo vrolijk, zo lief en zo vol energie. je werkte altijd zo fijn mee met rijden: je smeekte me bijna om op te stappen! dit heb je al die tijd kunnen volhouden omdat je al je gewicht droeg met je achterbenen. dit vergt veel kracht en een enorme aanspanning in de rugspier: van de pijn trok je je staart scheef..
niets aan te doen en de afwijking is erfelijk: ook de rest van je leven mama zijn zat er niet in.
terug thuis was ik nog steeds vol ongeloof:jij?! weken heb ik erover gedaan om een oplossing te zoeken: kon ik je kopen en in het land zetten voor af en toe recreatie op speciaal beslag? was er een andere oplossing? en elke keer dat ik naar je keek zag ik een blij, glanzend paard: zachtjes hinnikend om aandacht en actie.
http://img233.imageshack.us/i/dsc0643b.jpg/
een vriendinnetje ging nog een keer met me mee om foto's te maken. je liep absoluut niet onregelmatig dus ik heb besloten om die dag nog 1 keer op te stappen: onze laatste rit. de bak was vreselijk nat door een bevroren dreinage en jij vond de plassen prachtig: in volle galop spetterde je erdoorheen, je trok er zelf op af. wat heb ik genoten van die laatste keer, van die enorme kracht die je had in je lijf, en van de lichtegvoeligheid waarmee je te sturen was.
http://img404.imageshack.us/i/dsc0672m.jpg/
http://img194.imageshack.us/i/dsc0665h.jpg/
http://img403.imageshack.us/i/dsc0682o.jpg/
we gingen zelfs nog even het erf af: een klein stukje, voor de allereerste keer onder het zadel buiten de bak. je vond het erg spannend maar genoot volgens mij net zo hard als ik.
wat vond ik het moeilijk om af te stappen: 10 keer hebben we samen mogen trainen: dit was de laatste keer.
maar nog steeds kon ik niet voor je beslissen: nog steeds twijfelde ik eraan of je al wel klaar was met je leven. ik besloot een reading te laten doen.
http://img717.imageshack.us/i/dsc0693go.jpg/
hieruit kwam dat je erg vrolijk en druk was, dat je nog wel even door wilde leven, maar ook dat je koppie veel sterker was dan je lijf. dat je eigenlijk overal kleine pijntjes had en jezelf constant aan het ontlasten was.
ook kwam hieruit dat onze bijzondere band wederzijds was:
Citaat:Verder vind ik jullie band wel hecht.. heb je haar al van kleins af aan
misschien? Paard is erg op je gesteld, vertrouwd je.
met de informatie uit de reading heb ik besloten je te laten gaan: je was pas 6, hoe kon ik je de rest van je leven laten staan met al die kleine pijntjes en constant zoekend naar een pijnvrije houding? juist ook omdat onze band zo hecht was voelde het belangrijker dan ooit om een eerlijke beslissing te nemen.
http://img209.imageshack.us/i/019wxx.jpg/
nog 2 weken hebben we gekroeld en gespeeld, heel veel gewandeld en heb je heerlijk met je vriendinnetje in de sneeuw in het land gestaan. je pens werd dikker en dikker want wat genoot jij van deze luxe vakantie bomvol aadacht en lekkere hapjes!
helaas zag ik je ook achteruit gaan; alsof je voelde dat je niet meer hoefde. je liet letterlijk je koppie hangen en deed vaak je ogen zomaar even dicht.
http://img156.imageshack.us/i/011vxd.jpg/
http://img717.imageshack.us/i/031xa.jpg/
http://img269.imageshack.us/i/053wmd.jpg/
1 januari hebben we nog een hele bijzondere dag gehad: jij voelde je goed en het was rustig op de weg. samen zijn we een heel eind gewandeld en hebben we enge slootjes, dijkjes en betonblokken overwonnen. Ik voelde me zo sterk samen 1: je volgde me overal zonder weigeren zelfs al zag ik af en toe het wantrouwen voor al die obstakels in je ogen. je genoot zichtbaar van dit ongewone uitstapje.
gister was je erg slecht, je liep zelfs erg voorzichtig. vanmorgen stond ik om half 7 in je box: jij met grote ogen plat tegen de achterwand alsof je wist dat er iets niet in de haak was. wat deed dat pijn en wat vond ik het moeilijk om je te vertellen dat je tóch die trailer op moest..
ik heb gekozen voor de slacht omdat ik bang was dat je tegen de spuiten van de veearts zou gaan vechten: je wil zo graag de controle houden en alles zien en meemaken.
we hebben op de trailer nog lang geknuffeld en elke keer als ik wegliep hinnikte je. eenmaal daar liep je statig de klep af en vol vertrouwen naar binnen. voor we het beseften was je al niet meer. heel rustig zakte je op de grond: je hebt nu geen pijn meer.
lieve,kleine, mooie zelden: maar drie maanden waren we samen, wat was je bijzonder
http://img821.imageshack.us/i/020ha.jpg/
met dank aan imre en mijn vriendje voor de foto's
