Een jaar hebben we geprobeerd of je weer beter zou gaan lopen, we hebben je lekker op de zomerweide gezet met vriendjes omdat de veearts gezegd had dat dit een optimale leefomstandigheid voor je kwaal zou zijn, maar het heeft niet mogen baten, je ging telkens ietsje slechter lopen.
Wanneer ik bij je kwam zag ik de levenslust en bewegingsdrang in je ogen en wist ik eigenlijk al dat jouw leven niet echt paardwaardig meer was voor jou maar oh wat hoopte ik dat je toch nog zou opknappen!
Na een zomerlang gras eten en lekker niks doen is dat helaas niet gebeurd en ik wilde jou die lange, pijnvolle winter zeker niet aandoen, vorige winter was al zo zwaar.
Lieve Sil, ik mis je nu al zo vreselijk, het is nog zo vers. Maar toen ik jou gisteren weg ging brengen wist ik dat ik het juiste deed voor jou. Je hebt niets geweten en bent heel erg snel vertrokken naar de eeuwige groene weides, waar je weer fijn zult kunnen rennen, dat verdien je gewoon.
Lieve vriend, ik zal je nooit vergeten en er blijft voor altijd een leegte in mijn hart die niet meer gevuld kan worden.
Je was echt het allerliefste paard wat ik ooit heb gekend en je verdient het echt om nu vrij van pijn te zijn ook al is dat zo zwaar voor mij.
Ooit op een dag ontmoeten wij elkaar weer en sluit ik jouw lieve gevlekte koppie weer in mijn armen om je lekker te kroelen, achter je oren waar je het meest van houd...
Tot die tijd zal ik heel vaak met veel liefde aan je denken.
Dag lieverd..... rust zacht.....
