Geplaatst 
Allerliefste Nick,
Wat we moesten doen, deden we uit liefde voor jou.
Het is ontzettend oneerlijk en voelt helemaal niet alsof we iets “goeds” doen.
Dagen, nachten heb ik gejankt, gekrijst, gebruld, gekeken naar andere mogelijkheden,
mijn hoofd in het zand gestopt, geroepen dat jij wel vrolijk wordt van de rest van je leven slijten op een klein weitje van 3x3 met een mank voetje…
Ik mag niet egoïstisch zijn, jij was dat ook nooit.
Je liep het vuur uit je kogels voor me, het ene blauwe lintje na het andere blauwe lintje haalde je binnen.
Nooit heb je me in de steek gelaten.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je deze beslissing begrijpt.
Ik wens jou geen leven zonder weidemaatjes, met een vergroeid voetje op een stukje van 3x3.
Dat is niet paardwaardig.
Hoe makkelijk is het dan om toch te zeggen dat ik je dat gun.
Dat zou ik alleen doen omdat ik geen afscheid wil nemen.
Afscheid wat me vreselijk zwaar valt.
In mijn hoofd weet ik dat ik op deze manier de eerlijkste keus voor jou maak.
Liefhebben is ook loslaten.
Toch voelt het nog niet als liefde.
Lieve, lieve Nick, dankjewel voor de geweldige jaren die ik met je heb gehad,
voor je trouw, je liefde, je toewijding, jou.
Rust zacht, je mag gaan, je hebt bewezen wat een topper je bent en altijd voor mij zal blijven.
In alle oprechtheid, begrijp me, ik hou van je en daarom moet ik je loslaten…
Voor altijd de jouwe,
Esther
