Geplaatst Dat was de dag dat ik mijn paard heb laten inslapen.
Ik heb hem nog nèt geen jaar gehad...
Hij was al een tijdje niet goed, eerst een draadwond waarvan hij, gelukkig, heel goed herstelde. Je zag uiteindelijk alleen maar een tweetal streepjes op de plek waar de wond had gezeten. Toen zijn we voorzichtig weer de draad op gaan pakken (we waren net 1x L1 gestart met winst). Even ging het goed maar plots was hij kreupel. Eerst dacht ik dat het nog door die wond kwam, het was nl ook aan dat been waar hij niet rad op ging, maar daags later was het ineens linksvoor en toen opeens rechtsvoor. Een meisje bij ons op stal, zij is DA, heeft nog naar hem gekeken en buigproeven gedaan om te zien waar het nou in zat. Daar kwamen hele tegenstrijdige uitslagen uit. Eerst wel vallen op links, daarna ineens op rechts enz...Het leek wel of er iets van been naar been sprong zodat hij aan dat been kreupel was...Afijn, ik kwam met alleen nog maar meer vraagtekens te zitten. Gelijk daarna Jan Pen gebeld of hij kon komen om foto's te maken...Dat was dus gisteren...
De foto's gaven direct duidelijkheid...Artrose...En flink ook...Hij had haken en gaten op de randen van het Kootbeen. Ook zaten er van die "wolkjes" omheen, dat geeft aan dat het daar heel actief is, dwz, dat de Artrose flink aan het huishouden is...Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg..."En nu?" vroeg ik. Jan Pen gaf aan dat zijn prognose voor de toekomst bijzonder slecht was, hij kon zijn gewrichten gaan inspuiten en Glucosamine toedienen maar dan nog was het maar zeer de vraag of hij dan wel zonder pijn zou kunnen blijven lopen...Dan zou hij ook nog op pijnstillers moeten lopen..
Ik vond, en vind, dat geen paardwaardig bestaan en heb zodoende besloten om hem uit zijn lijden te verlossen.
Het was ook geen paard om zijn dagen op de wei te slijten, hij werkte graag. Als ik met het hoofdstel aan kwam lopen begon hij al te happen naar het bit, zo graag wilde hij mee. Hij heeft mij ook veel fijne momenten gegeven, altijd zijn best voor me gedaan, ondanks de pijn die hij had, altijd door blijven lopen. Wat een bikkel. We hebben bijna alleen maar 1e prijzen gewonnen op de wedstrijdjes die we gereden hebben...
Dat doet me zo'n zeer
Dit heeft er al langer, veel langer, gezeten en hij heeft nooit iets van pijn laten merken totdat het niet meer te verbergen was omdat het hem zo'n zeer deed...Hij is heel rustig heen gegaan...
Op het moment dat de Domosan begon te werken en hij langzaamaan versuft raakte, zag je de pijn van hem af glijden..Daarna kwam die grote blauwe spuit...Het onomkeerbare moment...Toen de DA die had toe gediend kon ik het even niet meer aan en heeft hij Ravell van me overgenomen. Langzaam zakte hij verder en verder weg...Een paar diepe zuchten, toen ging hij liggen...Hij heeft ook helemaal niet tegengestribbeld om op de been te blijven, hij ging gewoon, zoals altijd en achteraf ook te verklaren, met een plof liggen. Daarna heeft hij nog een halve spuit met dat blauwe spul gekregen en toen is hij vertrokken...Naar een wereld zonder pijn...
Daar lag hij dan, mijn grote reus, beer, knuppel...Levenloos...
Ik heb, geloof ik, nog zeker een uur bij hem gezeten en hem gestreeld, nog even voor de laatste keer zijn luchtje ingeademd, aan zijn oor gefrutseld..
Later ben ik nog even een keer terug gelopen om definitief afscheid te nemen.
Nog even één keer over zijn zachte neus aaien, laatste keer aan zijn zachte oortje frutselen en toen écht afscheid nemen...
Lieve Ravell, is mis je...
