Vandaag is mijn aller grootste vriendje King een quarter ruin op een leeftijd van bijna 8 jaar rustig ingeslapen na veel tijd en energie en tranen , King had spat en bleef kreupel , wat we ook deden het mocht niet baten . Ik ging zelf er geestelijk helemaal kapot aan om dag in dag uit een paard met pijn te zien ,maar ook om toch hem elke dag te laten revalideren door stappen stappen en nog eens stappen, ik heb heel wat km in de benen . ik kon niet meer en King knapte niet op en de DA had ook geen hoop meer. het is een leeg gevoel , opeens is er een groot zwart gat , ik stopte al mn vrije tijd in King en we groeiden hierdoor enorm naar elkaar toe en dat maakt het nog moeilijker.