Geplaatst Al huilend maak ik dit topic aan.
Ik wil het toch graag doen, zodat iedereen weet wat voor geweldig paard Dylano is!
Maar ik heb nog nooit zoiets zwaars meegemaakt, ik moet elke dag huilen.
Ik snap niet waarom het gebeurt is, Dylano had dit echt niet verdient.
Woensdag 13 januari 2010.
Dylano mijn 1,5 jarige topper!
ik ging zoals elke woensdag naar hem toe. Ik had de zondag ervoor voor het eerst met hem een wandeling gemaakt. Dat ging heel goed, soms was hij wat bang en steigerde wat, maar ging goed verder. Woensdag ging ik weer met hem wandelen. Ik haalde hem uit de wei, zette hem op de wasplaats en ging het poetsen. Ik deed hem een dekje met dekensingel om, wat hij al heel goed kende. ik nam hem mee aan een longeerlijn. Nog even voor de stal gekletst met een mede pensionklant. We liepen de plaats af, de weg over. Jij was erg braaf, je hinnikte nog naar je vriendjes, omdat ze niet meegingen, maar je zou ze straks weer terug zien. Het ging allemaal heel goed, je was wel heel kijkerig en vond het erg spannend, maar je liep wel goed mee. Toen kwamen we bij dat kippenhok met een weitje met ganzen erin. Je steigerde, ik stelde je gerust, je liep nog een klein stukje mee en toen draaide je je ineens om. Je schrok zo erg je raakte ik paniek. Ik viel en hing onbewust aan het touw. Jij was in paniek en trok je los, je rende door 2 prikkeldraden heen, zonder mijn geschreeuw te horen. Ik snap het goed hoor, je was jong, je snapte niet wat er gebeurde, nog nooit had je die enge ganzen gezien. Je rende richting bomen, waar houthakkers aan het zagen waren. Je sprong over takken heen, je zag niet dat het een bevroren vijver was die daarachter lag. Je rechterachterbeen kwam op de kant terecht, de rest in de vijver. je viel helemaal erin, je hoofd stak alleen nog uit. Ik was nog steeds op de plek waar het gebeurde, het ging zo snel. Ik schreeuwde dat je terug moest komen, ik schreeuwe naar de houthakkers dat ze je moesten vangen, ik was in paniek. Ik sprong snel over het draad heen en rende zo hard ik kon naar je toe. Ik hoorde je hinniken, ik wist nog niet dat je in het water lag. Ik zag je hoofd uitsteken, en toen ik dichterbij kwam zag ik je in het water liggen. Ik was zo bang, ik schreeuwde naar je, daar heb ik echt spijt van, sorry jongen. De houthakkers hadden touwen bij zich, ik kon een touw om je nek doen. Je deed zo goed je best, je kon je omdraaien. Ondertussen zei een van de houthakkers dat ik 112 moest bellen. De brandweer kwam eraan. Maar wij zaten in het bos, dus het duurde allemaal veel te lang. Ondertussen was jij nog verder gekomen, je lag bijna op de kant, je hoofd lag al op de kant. Maar het was zo koud, je spieren werkten niet goed mee, je was uitgeput. Toen ging je op je zij liggen. Ik keek naar je achterbeen, ik zag dat je been in een hele rare houding lag. Ik wist dat het gebroken was, ik wist dat ik je moest laten gaan. Maar toch moest je er eerst uit. Ik belde ondertussen mam en die belde de stalhouder. Ik was echt in paniek, ik had wel 3 keer gebeld dat de DA snel moest komen. De houthakkers bleven bij je, ik ging de brandweer ophalen. Toen die er was, kwamen ook mijn ouders, de stalhouder en de DA. Ze vonden het allemaal verschrikkelijk voor jou, zo onwerkelijk. Ik liet het nu aan hun over. Ik had het ijskoud, mijn jas had ik aan jou gegeven. Maar die was al nat geworden. Dylano, ik vond het zo erg je daar zo te zien, hartverscheurend! Toch probeerde je nog steeds eruit te komen. Je hinnikte nog. Je kwam eruit! Je lag op je zij, en je ging ook nog staan. Maar je achterbeen werkte niet mee, ik zag aan je dat je het eng vond dat je ineens niet meer op je been kon staan. Je was onderkoeld, met een gebroken been. Net boven de sprong gebroken, helemaal doormidden. De da kwam naar me toe. Hij vertelde dat er geen optie meer was behalve inslapen. Ik wist het al, het kwam toch hard aan. Alsof ik in een droom zat, zo onwerkelijk. Je kreeg een verdoving, je kreeg dekens over je heen. Ik kwam afscheid van je nemen. Achteraf gezien wou ik nog zoveel aan je vertellen, hoe geweldig je was hoe mooi, hoe lief. Het enigste wat er nog uitkwam was : het spijt me zo Dylano. Ik hoop echt dat je me het vergeeft. Ik heb een pluk manen van je geknipt, ik heb je geaaid. Toen was het zover, ik koos ervoor er niet bij te zijn. Ik liep weg met mn ouders, ik was helemaal verdooft, leek wel alsof ik het niet meer bewust meemaakte. Toen ik achterom keek lag je al. We gingen naar stal, de da en stalhouder kwamen ook. We gingen in de kantine zitten, na praten en jouw lichaam moest daar weg. Dat moest geregeld worden. Ik kon het niet aanhoren. Jouw lichaam is van jezelf jongen, maar nu kan je niks meer. Dat vind ik zo erg.
Mijn leven is zo leeg, ik mis je vreselijk. Ik zou je die zondag precies 1 jaar hebben.
Ik heb je gekocht op 17 januari 2009 als klein bang veulentje.
Je was verandert in een prachtig mooi dier, vol in de groei met een geweldig karakter.
Jouw tijd was nog niet gekomen, je was jong, je hebt het niet verdient.
Ik voel me zo ontzettend schuldig. Ik hoop dat je niet boos op mij bent, ik hoop het echt.
Wij waren een team, je liet alles toe, ik kon alles op je rug leggen wat ik wou.
Dylano als ik ooit een nieuw paard koop, ben alsjeblieft niet boos, ik blijf altijd van je houden, ik zal je nooit vergeten, en je blijft voor altijd mijn topper!!!!!!!!!!!!!!!
Ik heb een ketting om met jouw haar, dus je bent altijd bij me!
R.I.P Dylano B 24-05-2008 / 13-01-2010
Het is een heel verhaal, bedankt als je de moeite hebt genomen om het te lezen
