2,5 week is mijn grote trots en beste maatje Gabos overleden. Gabos leerde ik kennen toe die bijna 1 jaar was. Het klikte gelijk tussen ons. De mensen in mijn omgeving stonden raar te kijken. Gabos is een irish cob, wil je daar iets mee gaan bereiken, vroegen ze zich af. Hier kon ik zo boos over worden. Zien ze dan niet hoe bijzonder mijn paardje is.....? Samen worden we oud dat is wat ik jaren heb gehoopt. Ieder avond voor ik ging slapen droomde ik over onze toekomst samen. Wij gaan samen veel bereiken, dat is 1 ding wat ik zeeker weet. Gabos en ik hebben door de jaren heen veel meegemaakt. Hierdoor werd onze band steeds sterker en sterker. Door dingen die er in mijn verleden zijn gebeurd, kan ik moeilijk iemand toe laten in mijn leven, kan erg moeilijk van iemand houden. Omdat ik dan bang ben, om die persoon kwijt te raken. Gabos is het toch gelukt, dat durf ik tegen iedereen te zeggen. Ik hou van mijn ventje! Toen Gabos 3 werd ging ik op hem rijden. Dit was geweldig! Gabos is zo slim, en zet zich voor 100% in. Echt een toppaardje! Mede dankzij Jolanda Adelaar leerde we al snel erg veel. Zij Geloofde in ons, dit voelde geweldig. Ik heb nog nooit iemand mee gemaakt die met zoveel liefde naar paarden kijkt. Zij was dan ook de enige van wie ik les wilde. Jolanda, Guus, Gabos en ik hebben een prachtige fotoshoot in het bos achter de rug. Ook werd Gabos genoemd in haar nieuwsbrief. Gabos en ik waren haar leerlingen voor haar opleiding in Deurne. Ze volgde ons dan ook op de voet. Toen werd Gabos ziek... 3 dagen heeft hij gevochten voor zijn leven. Dag en nacht hebben we samen doorgebracht. 3 dierenartsen hebben hem onderzocht. Niemand kon hem meer helpen. Mijn ander paardje heeft hem uit zijn lijde moeten verlossen. De pijn en verdriet is erg groot.... In mijn handen blaasde hij zijn laatse adem uit. Mijn leven storte in, ik raakte in paniek. Mijn leven zou in een klap veranderen. Jolanda is gelijk gekomen. Vol van verdriet heeft zij afscheid genomen van mijn super paardje Gabos. 's avonds heeft zij het direct in de nieuwsbrief gezet. Honderde reacties heb ik gekregen, dit gaf mij toch een beetje steun. Ik wil nooit meer paardrijden, heb ik gelijk geroepen. Mijn omgeving kon dit niet begrijpen. De meeste tijd besteed ik aan mijn paarden. Maar heel mijn leven draaide om Gabos, nu Gabos er niet meer is wil ik niet meer in contact komen met paarden. 2 weken later ging ik naar Jolanda en guus om hier een bedank kaartje te geven. Ze had Guus al helemaal klaar gezet, zodat ik op hem kon rijden. Dit is erg bijzonder, omdat Jolanda nooit iemand anders op Guus laat rijden. In eerste instantie wilde ik het niet. Jolanda ging eerst even een rondje op hem. Uiteindelijk lukte het haar om mij op guus te krijgen. Ik mocht alles met hem doen. Ik reed met een spijkerbroek en sportschoenen. Zonder sporen of zweet, zelfs daar deed Guus een uitstekende piaffe en passage voor. Hier worden zulke gemenen dingen over Jolanda gezegt, terwijl het een fantastisch mens is. Guus toont niks geen verzet, of irritaties. Hij voert zijn oefeningen perfect uit! Dankzij Jolanda wordt de pijn en verdriet die ik heb iets dragelijker. Ik mag het niet opgeven, heeft zij mij banadrukt. Probeer het dan ook weer stapje voor stapje op te pakken. Jolanda en Guus bedankt! Jullie zijn toppers!
Gabos jij woond in mijn hard...........................altijd........................................
Mayflower_
Berichten: 13720
Geregistreerd: 11-05-05
Woonplaats: Het noorden
Geplaatst: 24-11-09 13:30
Wat een mooi verhaal, met een vreselijk einde! Het is niet niks om je beste vriend zo te verliezen. Ontzettend veel sterkte en koester de herinneringen die je met hem hebt meegemaakt.
'De mooiste bloemen worden altijd als eerste geplukt..'
Dank je, veel mensen begrijpen niet dat je om een dier net zoveel kan geven als om een mens. Het leven kan zo oneerlijk zijn. De links uit mijn verhaal werken niet helemaal ben ik achter gekomen. Je kan via de links wel naar mijn foto's daar kun je ze ook terug zien....
Heel veel sterkte!! Het is altijd erg moelijk om zonder je maatje door te moeten gaan. Ik hoop dat je het een plekje kan geven, en wie weet ooit wel weer zin hebt om te rijden.
Het is echt vreselijk om je beste maatje te moeten verliezen. Geniet van alle momenten die je met dierbare doorbrengt. Voor je het weet kan alles anders zijn. Hoop dat deze links het wel doen.... http://bleekje3.hyves.nl/album/42537193 ... 44/0/JOoc/
Het moeilijkste voor ons paardenliefhebbers is om onze grootste vriend of vriendin kwijt te raken. Ieder paard/pony heeft zijn eigen karakter en gebruiksaanwijzing en dat maakt hem of haar juist zo bijzonder. Dit kun je niet oplossen door zomaar een ander paard????!!!!!!!!!!!
Wanneer begrijpen mensen toch eens dat paarden gevoelens hebben, gevoelens in ons aanwakkeren en dat ze vrienden voor het leven zijn?!
heel veel sterkte. ik heb altijd al respect gehad voor jolanda en guusje!
owens-mama
Berichten: 1051
Geregistreerd: 13-01-09
Geplaatst: 25-11-09 20:10
Heel veel sterkte met het veries van jouw vriend Gabor.
Denk aan de mooie momenten en aan de goede dingen. En wat een ander over jolanda zegt,moet je naast je neer leggen. Jij weet dat jolanda anders is en dat je er veel steun aan hebt.
Bedankt allemaal voor de lieve reacties! Het gemis wordt met de dag groter... Het doet zo'n pijn als ik besef dat ik hem nooit meer kan zien, nooit meer kan voelen. Snap niet waaraan we dit hebben verdiend. Waarom Gabos zoveel pijn heeft moeten hebben. Het leven kan zo oneerlijk zijn....
Zo op de foto's te zien was Gabos een prachtig paard. En soms tref je gewoon een paard waarmee je kan lezen en schrijven. Dat was denk ik Gabos voor je. Heel veel sterkte met het verlies van hem.
Vond die foto van Gabos met de shetlander op het bevroren gras wel schattig en die waar hij met zijn snuit in Guus zijn haren zit.
Ja dat is inderdaad een leuke foto. De shetlander was zijn kleine vriendje. Ik kon met Gabos inderdaad lezen en schrijven. Helaas heb ik maar een half jaartje op hem mogen rijden. De jaren die hij bij mij was, zijn voor mij prachtige jaren geweest. Hij kon mij gelukkig, vrolijk en trots maken. Gabos mocht maar 3,5 jaar worden maar mijn liefde voor hem blijft voor het leven...
Ik las het in de nieuwsbrief en kan me voorstellen hoe verdrietig je bent om zjn verlies. Fijn dat jolanda en guus zo voor jou klaar staan. Ik las het inderdaad in hun nieuwsbrief..
Ja Jolanda en Guus zijn echt geweldig. Super hoe ze klaar voor mij staan, en hoe Jolanda mij steund. Tuurlijk zijn er wel meer mensen in mijn omgeving waar ik veel steun aan heb. Maar Jolanda deeld als een van de weinig het verdriet mee. En dat voelt op zulke momenten erg fijn....
Wat een lieve reacties! Het overlijden van Gabos lijkt nog zo onwerkelijk. Als je op dit forum kijkt lees je zoveel berichten van jonge paarden die overlijden. Zoveel mensen die net als mij veel verdriet hebben. Gabos is overleden aan buikvlies ontsteking. Kan het nog steeds niet geloven. Ik gaf hem alleen maar hooi, gras, wortels en brokken. Hoe kan dit dan gebeuren....