Geplaatst Daan is 8 jaar en heeft sinds mei een blessure, het begon allemaal bij een ongelukje met een badkuip in een springparcour, 2 weken rust, niets ergs. Van een verzwikking rolde we door naar een peesblessure, hoefproblemen en voordat we het wisten zaten we in een cirkel van dierenartsen, klinieken, foto's, uitverdoven, rust, pijnstillers & heel veel ellende. Het ging in 7 maanden allemaal helemaal mis, echt alles. 4 weken geleden heeft de dierenarts cortizonen in Daans gewrichten gespoten, dit echt als 'last option' na alles wat we al hebben geprobeert... Hij is inmiddels kreupel aan meer dan 1 been en heeft pijn met alles. Vrijdag kwam de dierenarts weer, kijken hoe het nu zou gaan en eigenlijk het 'doorslag gevende woord' geven. Jammer genoeg word Daan alleen nog maar kreupeler, er zit echt geen vooruitgang in, de dierenarts was heel duidelijk. 'dit paard word niet meer beter, hij heeft pijn en je moet nu voor hem kiezen, je kan nog 1 ding doen wat eerlijk is voor je paard en dat is hem laten gaan'. Duidelijk als een dierenarts dat zegt. Dan weet je wel waar je aan toe bent, maar wat een schok! 8 jaar, veel pijn, werkwillig, leergierig, slim, goed getraind, lief & in zijn kop nog helemaal gezond. We moeten nu voor hem kiezen en hoe moeilijk het ook is, we moeten hem af laten maken. Wat een ellende, we zijn hem na al het knokken en doorzetten over een paar weken gewoon kwijt, geen Daan meer. Ik wist echt niet hoe ik moest reageren op wat de dierenarts zei, ik was misselijk, echt misselijk van verdriet. Daan betekend zo ontzettend veel voor me, ik kan hem niet kwijt, echt echt echt niet. Maar we moeten eerlijk zijn, jammer genoeg hoort dit deel er ook bij, na 400% inzet & hoop te hebben gegeven moeten ook wij nu opgeven, ik had zo graag gewild dat we weer een team zouden worden, dat je weer gelukkig zou zijn, al is het maar in de weide. Maar het lukt niet meer, het kan niet meer. Sorry lieverd. Sorry. We gaan nog een week, of misschien 2 weken heerlijk genieten. Van de wei, de wortels, de appels en van elkaar. En dan moet ik je alleen laten, het is niet anders. Ik weet echt niet hoe ik zonder je kan, ik heb gisteren alleen maar geroepen: Ik wil niet meer, ik kan niet meer, ik ben er helemaal klaar mee. Maar we moeten, doorgaan tot het eind. Al is dat verschrikkelijk moeilijk en gewoon ongelooflijk f*ck. Het moet, sorry lieverd.
Maandag moeten we een afspraak maken, we gaan met je mee naar de slager, we laten je niet alleen hoor, nooit. We blijven bij je tot het einde. We zijn er altijd voor je lieve Daan en ik zal je onwijs missen, je bent echt het alle belangrijkste voor me schat!
Jou ogen staan altijd vrolijk,
Jij verliest nooit de moed.
Jou mooie bruine oogjes,
bekijken de wereld zo goed.
Bedankt & tot ziens lieverd.
Liefs, jou meisje
