Geplaatst 15 mei 1993 – 10 oktober 2009
Sifra in september 2007, de tweede keer dat ik haar zag.
Het is inmiddels twee jaar geleden dat ik Sifra leerde kennen. Ik was toentertijd op zoek naar mijn eerste eigen pony. Sifra leek vanaf de advertentie af niet zo geschikt, te temperamentvol, met een veulen aan de voet en een vierganger met moeilijke tölt terwijl ik eigenlijk een vijfganger met makkelijke tölt wilde. Ik besloot toch te gaan kijken, omdat ik toch ergens moest gaan kijken en alleen kijken kan nu eenmaal nooit kwaad. Sifra, toen veel te dik en al een flinke tijd niet bereden, kwam aandraven met een zacht bromhinnekje. Ik, als penny van het eerste uur, was al verkocht voordat ik uberhaupt op haar had gezeten. Alle goedbedoelde adviezen –koop toch een andere, Sifra gallopeert zo hard door het kreupelhout, dat is veel te gevaarlijk- sloeg ik in de wind en ik besloot dat dit toch hét paard was.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-JPFJJ8F6.jpg
Sifra september 2007
Na drie lange maanden van wachten (tot het veulen groot genoeg was) kon ik Sifra dan ophalen uit Friesland. Hier aangekomen sloot ze binnen drie minuten een bijna onafscheidelijke vriendschap met de KWPN-ruin die erbij in de wei stond. Zo zou ik Sifra ook later leren kennen, als een echte merrie-merrie die elke ruin versierd, of de ruin het nou wil of niet! Ook met de shetlandertjes kon ze het wel aardig vinden, al vond ze hen soms wel eens wat te brutaal en dat liet ze dan ook weten.
Sifra en ik begonnen onze eerste ritjes in het bos te maken. In het begin was dat niet zo succesvol; op onze tweede buitenrit kregen we te maken met een stel woedende wandelaars dat er niet zo van hield omvergegallopeerd te worden. Overigens lag dit meer aan mijn eigen angst dan aan Sifra, en we konden dan ook al snel aardig veilig door het bos crossen. Wel is Sifra altijd een beetje een ‘hittepetit’ gebleven, zij het steeds controleerbaarder. Het was gewoon een chronische een beetje te dikke pony met een duidelijke mening over wat er wel en niet moest gebeuren. Af en toe kon ze behoorlijk opgefokt raken van kinderen met regenlaarsjes, witgeverfde keien of paraplu’s.
Regelmatig kreeg ik te maken met de reputatie die Sifra binnen de ijslanderwereld verkregen had. Men vond het een beetje een gevaarlijk paard. ‘Wat, is dit dé Sifra? Maar dat is toch zo’n race-eend!’ of ‘Heb jij Sifra gekocht? Jeetje, leef je nog?’ Ik heb echter Sifra nooit ervaren als een paard waar veel kwaad in zat, eerder als een pony die ontzettend genoot van iedere rit. Ze gaf altijd het liefst vol gas ondertussen met wakkere oogjes om zich heen kijkend, gewoon voor de lol, maar als je de rem echt nodig had, dan was hij er ook.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-6FBHAKLK.jpg
Sifra in oktober 2008
Later begonnen ik wat serieuzer te rijden, en ik plande onze eerste wedstrijd in april van dit jaar. Drie weken voor de wedstrijd begon Sifra echter te hoesten. De dierenarts kwam langs en stelde een in mijn ogen vreselijke diagnose, hij verklaarde Sifra dampig. Hij zag de toekomst voor Sifra somber in en betwijfelde of ik ooit nog echt kon rijden op dat oude paardje (toen 15). Sifra is ook een paar maanden flink ziek geweest. Ze kon geen pas draven zonder in hoesten uit te barsten en zat onder de medicijnen. Na maanden van stappen, wat totaal niet bij Sifra’s voorwaartse karakter past, gebeurde het wonder waar ik niet meer op had durven hopen. Sifra begon tegen het begin van de zomervakantie op te knappen en al snel konden we weer net zo hard over de lange laan galopperen als voorheen. Ik denk dat een combinatie van medicijnen, rust, en Sifra’s volhoudende vrolijke mentaliteit haar erdoorheen gesleept heeft.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-GL8OWLNX.jpg
Sifra voorjaar 2009
Afgelopen drie maand hebben we erg veel gereden, we maakten zelf weer buitenritten van 3 uur. Ook sprongen we veel, iets waar Sifra altijd erg blij van werd. Diep van binnen was het eigenlijk een springpaard denk ik.
Ze is deze drie maand weer echt honderd procent Sifra geweest: oren naar voren, het liefst in rengalop, en de hele wereld met open, vrolijke ogen bekijken. 
Ook afgelopen week bleek dat het een ‘harde’ pony was, in de zin van dat ze niet snel opgeeft of pijn laat blijken. Donderdag was er niks aan de hand, ik heb een heerlijke buitenrit zonder zadel gemaakt. We hebben zelfs nog zonder zadel over de lange laan gegaloppeerd. Vrijdagavond was Sifra een klein beetje sloompjes, maar toch sprong ze nog met veel enthousiasme moeiteloos over de 50 cm, oortjes naar voren en genieten. Achterafgezien is ze misschien toen al ziek geweest.
Afgelopen zaterdagochtend vond ik Sifra dood in de wei. De dierenarts zei later dat Sifra vermoedelijk vroeg in de nacht overleden is. De doodsoorzaak kon hij niet vaststellen, wel vond hij dat ze er bij lag alsof ze door de bliksem getroffen is en gewoon omgevallen is. Het heeft hier echter zaternacht totaal niet geonweerd. Gelukkig heeft ze hoogstwaarschijnlijk niet veel pijn geleden. Morgenochtend wordt Sifra opgehaald voor sectie.
Sifra in het voorjaar van 2009
Ik ben ontzettend blij dat ik de afgelopen twee jaar van Sifra heb mogen genieten en heel veel van haar heb mogen leren. Deze kleine pony, altijd open, vrolijk en sociaal, en vol ijslands vuur had in mijn ogen een veel langer leven moeten krijgen.
Ook wil ik bij deze Hanneke & familie, Hannah, Elisa, meneer&mevrouw De Vries, Marieke, de familie Wijnbergen en alle mensen die ik nog vergeten ben ontzettend bedanken. Voor het hals-over-kop terugkeren uit Hengelo, alle gepleegde telefoontjes en verstuurde mailtjes, de warme chocolademelk, het –al dan niet verplichte- uitlenen van vesten, telefoons, oude gordijnen, en bovenal alle mentale steun dit regenachtige weekend.
Bedankt voor twee fantastische jaren Sifra, dapperste vrolijke race-eend.
en ik hoop dat deze vrolijke kilometervreter ergens anders lekker verder crosst.. 
