Geplaatst 
Tot mijn grootste verdriet heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerbeste vriend 
L, 07-09-2009 We hebben samen 2 onvergetelijke jaren gehad.... het was veel te kort
4 september 2007... het was de dag waarop jij mijn leven kwam verrijken.
Je had 9 jaar in de manege gelopen, en nooit één kik gegeven. Ik kende je van de ponykampen, waarin ik altijd onvoorwaardelijk voor jou koos.
Het laatste jaar dat ik er kwam was je veranderd, je werd minder bereden en ik was een van de weinigen die je nog accepteerde.
Je hoorde gewoon bij mij, we waren een team, en vanaf 4 september 2007 werden we onafscheidelijk.
We hebben zoveel meegemaakt....
Onze springlessen...
En eerste springwedstrijd....
wat niet hélemaal goed ging...
maar jouw koppie zei alles
De vrijheidsdressuur waarbij je álles voor een snoepje deed
Een halster was eigenlijk niet nodig, je volgde me waar ik heen ging...
En met dressuurmomenten was jij mijn enige echte Salinero...
Maar ook de lange lijnen voor de afwisseling waren ons niet vreemd...
Het jaar 2009 groeiden we nog veel meer naar elkaar toe...
Strandritten van intens genieten volgde...
En ook de waterpret ontdekten we samen...
Juli 2009, lieten we jouw droom nog een keer in vervulling gaan.
Je hield zo van zwemmen, dus hebben we er alles aan gedaan om je nog met trailer naar het strand te vervoeren om nog één keer het water in te kunnen... en je koppie zei alles, we hoefden niet te twijfelen of je het leuk vond
Vanaf mei liep je kreupel en stopten we met rijden.
Uren aan uren hebben we gestapt, volgden vele dierenartsenbezoeken en probeerden we alles wat er mogelijk was.
Maar ook toen het rijden niet meer ging hebben we elke dag samen opgetrokken. Als ik me niet goed voelde was je er altijd voor me zodat ik alles kon vergeten, en samen was het compleet.
Dag in dag uit, elke dag stond je voor me klaar, beleefden we samen mooie momenten, vochten we voor alles wat er was, en hielden we hoop...
Totdat op 26 augustus 2009 het verschrikkelijke bericht viel... de laatste mogelijkheid die we hadden geprobeerd, de behandeling van inspuiten was niet aangeslagen... er waren geen opties meer.
Want zelfs in de volle groene grasweides kon je niet zonder pijn gelukkig leven. Ik wilde je mijn hele leven bij me houden, al was het als grasmonster, zodat ik in ieder geval maar elke dag bij je kon zijn...
Maar je had pijn, en je kon niet meer. Het was niet eerlijk om je bij me te houden voor mezelf. Ik wilde je niet kwijt, maar met jouw eerlijkheid en vertrouwen dat je mij die 2 jaren hebt gegeven, kon ik niet voor mezelf kiezen.
Het was de moeilijkste beslissing uit mijn leven om jou te moeten laten gaan.
Maar je hebt het verdient maatje, je verdient je rust en geluk zonder pijn....en dat is nu op de eeuwige groene weide...
Het was niet jij en ik,
maar wij sámen.
Je was Speciaal, Je was Uniek, Een echte Doorzetter.
L 
Rust nu maar uit kanjer, bedankt voor alles wat je me gegeven hebt... 
. Ik weet zeker dat hij je heel dankbaar is voor alle mooie jaren die hij bij je heeft mogen hebben. Je hebt hem hele goede jaren en een hoop plezier gegeven. Dat maakt het verdriet er natuurlijk niet minder om maar je hebt de beste keuze voor je maatje gemaakt. 
