Vannochtend om half 8 werd ik door de eigenaaresse opgebeld, ik verstond er helemaal niks van want ze was zo hard aan het huilen. Ik wist wel dat ik zo snel mogelijk daarheen moest gaan. Toen ik daar aan kwam was Jazz al overleden. Ze was waarschijnlijk al een uurtje ofzo dood.. Ik geloof het gewoon nog steeds niet. Ik heb zo veel paarden gekend, maar geen enkel paard was zoal zij. Ze was dan wel mijn verzogpaard, maar het voelde zo als me eigen paardje. Wij hadden een band, een hele sterkte band! Ze was niet zomaar een paard, ze was me maatje, ze betekende zo veel voor mij. Ik heb zoveel mooie herinneringen met haar. Ik ben ook erg blij dat ik nog heel veel foto's heb.

Maar wat ik nog steeds niet begrijp is dat ik vorige week heb gedroomd dat ze was overleden. Terwijl ze toen nog kerngezond was! Ik was toen zo vanslag van die droom dat ik erover ging nadenken wat ik zou doen als ze echt zou overlijden. Van die gedachten werd ik helemaal gek ik ben toen ook gelijk naar der toegegaan, gelukkig was ze toen nog helemaal gezond. Maar dat is toch raar?
Ook erg toevallig is dat ik maandag ineens heel nodig foto's van haar moest hebben, zomaar ineens. Ik had zo'n gevoel dat ik foto's nodig had. Eigenlijk best wel raar dat ik het aanvoelde komen ofzo...

Deze foto heb ik maandag gemaakt

Rust zacht me meisje, ik zal je nooit vergeten