Geplaatst Maggy heb ik 4 jaar geleden in eerste instantie geleend als gezeschapspaard. Ze was oen niet aan te raken, steigerde bij stress en was bang voor alles...Het halster omdoen, aaien, borstelen, geluiden diehard waren, beweging die onveracht kwam...
Met heel veel liefde en tijd heb ik haar leren wennen aan borstelen, aan onverwachte beweging, aanrakingen, ik heb zelfs haar geleerd om een zadel en singel te accepteren en één keer heb ik erop gehangen.
Voor mij heb ik besloten dat ze nooit een rijpaard hoefde te worden, ze wilde het niet en was te bang. Ze bleef keer op keer terug vallen in haar oude angsten. Je kon met haar werken en dan nog...liet je haar los in de paddock en was ze niet te vangen....Gewoon niet.
Ik had haar laten trainen, dat was het plan. Maar wat dan? Stel dat het lukt kwam ze toch in de handel terecht...en wat moet een gemiddeld paardenmeisje met een paard dat zó bang was voor zoveel? Ik zou het vreselijk vinden haar op bokt of op MP te zien op een manier die ze niet verdiend. En eerlijk gezegd denk ik dat ze niet te redden was. Ze was 12jaar en had zoveel bagage...
Ik heb dus besloten om haar in te laten slapen gisteren. het is een hels gevecht geweest van 2 uur. Waarom niet de slacht? Ze laat niks toe op haar hoofd....een schietmasker was gewoon simpelweg niet gelukt...Overleg met de slager (meerdere) deed me besloten om haar te euthanaseren.
Ik heb haar zelf moeten spuiten, ze is minstens 8 keer opnieuw bijgespoten met verdovend middel, door mij.
Uiteindelijk hebben we een infuus erin gekregen met dat roze spul en is ze gevallen...mijn lieve, dappere meiske, zo gevochten, zo bang tot op het laatst...Maar nu is het goed, ze heeft rust. Niemand kan haar meer pijn doen maar mijn God, wát hebben ze je ooit aangedaan...
! 
sterkte komende tijd om voor jezelf ook de rust te vinden dat het zo echt goed is. 
.. Maar vind het ergens heel sterk van je wat je hebt gedaan. 
