Geplaatst Ik voel de behoefte om mijn verhaal neer te zetten, voor mezelf en voor mijn rouwproces, met mensen die begrijpen hoe het voelt om een paard te hebben of hebben gehad.
Hoe moet je verder zonder je maatje?
31 januari 2009
Onze wegen kwamen bij elkaar. Ik was 14 jaar en jij bijna 4. Allebei jong en onervaren..
26 februari 2025
Na 16 jaar maatjes te zijn geweest, ben je er plots niet meer.
Je hebt me groot zien groeien, van onzekere puber tot sterke zelfstandige vrouw. Je bent met me meegegroeid en ik met jou, heb zoveel van je geleerd.
Vorig jaar ging ik op mezelf wonen, en verhuisde ik jou naar een stal dicht bij mijn nieuwe huis, die passend was voor jou.
Beiden moesten we wennen, en zaten we in dezelfde situatie. Jij kon echter je plek niet helemaal vinden en had veel stress.
Alsof je met me mee verhuisde, hoor je hier bij me in mijn nieuwe huis.
In december viel je om onverklaarbare reden af. Normaal werd je dik van lucht, ik maakte me zorgen. Ik ging je bijvoeren en kocht een deken voor je, om het je beter te maken. Het hielp allemaal niet.
Ik was al zo bezorgd, en toen kwam ik die avond aan op stal. Om even snel te mesten en te voeren.
Je was niet goed, koliek. Volledig bezweet en flink aan het hijgen, was ik bang dat je dood zou gaan, je had veel pijn.
De dierenarts kwam, maar je reageerde niet op pijnstilling.
‘s Avonds laat, op naar de kliniek, daar werd je onderzocht. Röntgenfoto's, echo’s, bloedafname en een buikpunctie, maar er kon geen oorzaak gevonden worden. Je bleef kolieken.
Een nacht ter observatie maakte dat uiteindelijk gevonden werd dat het mis was met je dunne darm, die zat knel of verdraaid. Gewoon botte pech,. Het slechtste scenario die we hadden besproken was werkelijkheid geworden.
Ik werd gebeld ‘s morgens vroeg met dit nieuws.
Een operatie was de enige optie, maar de slagingskans was zo laag. Vanuit mijn bed heb ik ervoor gekozen om je te laten gaan.
Dat doet pijn, ook al sta ik achter de keuze.
Je kon de 20 jaar al aankijken, en had ook al EOTRH. Naast dat je al zo afviel wat niet klopte, was dit de enige juiste keuze. Uit het lijden.
Te vroeg. Oneerlijk.
Het is een gek gevoel dat ik kies om het leven te nemen van een ander wezen hier op aarde. Maar het zou egoïstisch zijn geweest als ik je bij me had willen houden en je zoveel pijn en stress zou geven om te herstellen van een operatie.
Het ging allemaal zo snel, ik kan het nog steeds niet bevatten.
Mijn lieve Spirit, mijn beste vriend voor het leven. Beiden van kind tot volwassene, wij hoorden bij elkaar. Vaak heb ik gedacht…. hoe zal het leven zonder paard zijn? Ik weet niet anders meer.
En nu is de keuze voor me gemaakt, en ga ik een leven zonder paard tegemoet.
Hoe doe je dat? Niet meer naar stal hoeven? Niet meer naar buiten moeten? Niet meer mesten, niet meer voeren. Niet meer zorgen voor iemand die je lief is.
Ik kan je geur niet meer opsnuiven, je rook zo lekker naar jezelf.
Ik kan je vacht niet meer voelen. Nooit meer ritjes op jouw rug. Nooit meer voer voor je klaarmaken, waar je ongeduldig op zat te wachten. Nooit meer jou ophalen uit de wei, en je moeten vangen omdat je niet mee wilde. Nooit meer een fotoshoot, die ik zo graag met je wilde maar te lang heb gewacht. Nooit meer jou lieve ogen die me aankeken als ik bezig was op stal. Nooit meer dat je al het hooi uit de hooibak veegde met je hoofd, omdat je per se het onderste plukje moest, en ik de boel weer mocht opruimen.
Ik hoop dat de herinneringen die ik met je heb, me altijd bij zullen blijven alsof je nog elke dag bij me bent.
Spirit
16-03-2005 | 26-02-2025
Ooit zullen wij elkaar weer ontmoeten ❤️
