Vandaag 10 jaar geleden, liet ik mijn eigen Penny droom uitkomen. Ik kocht Gibbie, en Gibbie kocht ik van centjes die mijn overleden moeder apart had gezet. Eigenlijk voor het inrichten van een huis, maar ik kocht er dus een paard van. In eerste instantie tot groot ongenoegen van mijn vader, maar na een aantal jaar zei hij; hier heb je al jaren elke dag plezier van. Dus jaren na haar overlijden, een soort laatste cadeautje van mijn moeder/mijn ouders samen.
Het begon in 2013, ik kocht een 2,5-jarige paardgefokte E-pony van 1,54, hopend dat ze de 1.60 zou gaan halen. Dat is gelukt, ze is zo'n 1,66 geworden.
2013
Het grote avontuur begon en aan de hand zijn we bezig gegaan. Van meewandelen over de straat, tot stemhulpen, tot op de trailer. In rust, en met ongelofelijk veel vertrouwen in mij. In 2014 gingen we haar beleren. Ik was zo ongelofelijk trots.
Zo leek het toch al een heel paard
In 2015 mocht ze mee naar een Bokt meeting:
In 2016 gingen we fanatieker springen en kwalificeerden we ons voor de Gelderse Kampioenschappen, waar ze als ukkie van 1,60 een mooie 8e plek bij elkaar sprong.
Hierna kreeg ze een ongelofelijke groeispurt in de zomer en klapte ze er nog even 6 cm bij. Mijn kleintje was zo klein niet meer.
In 2017 deed ze dat nog een keertje over, relatief kort na een hele nare val die ze had gemaakt. Nooit verwacht dat we haar weer helemaal op conditie zouden hebben, überhaupt de vraag of ze weer volledig zou herstellen, maar ze knapte absurd hard op en ze kregen we net voor de selecties groen licht om weer te gaan springen.
Door een domme rijfout van mij niet geplaatst in de prijzen, maar wel heel lekker gereden.
Volgens mij geen hele benoemenswaardige dingen in 2018, behalve ongelofelijk veel lol samen, wat wedstrijden, en ik die na een nare relatiebreuk weer vanaf 0 moest opbouwen. En Gibbie? Zij was er door dik en dun.
In 2019 mocht ze onder andere mee naar de Almelose Ruiterdagen en wat lokale wedstrijden
Maar eigenlijk genieten we hier het allermeeste van:
Samen over de hei heen crossen.
Maar in 2020 sloeg het noodlot toe. Koliek, en hele heftige ook nog. Een operatie, complicaties en een draak van een paard met aan de hand stappen. Slapeloze nachten, ontelbaar vaak gehuild, alles met jullie gedeeld in een topic hier. Ik kan nog huilen als ik eraan denk hoe ze erbij stond, hoe ziek ze was. Mijn meisje, waar ik altijd zo zuinig en zorgzaam voor ben, die door mijn vingers aan het glippen was. Nooit verwacht dat ze een volledig herstel zou doormaken, maar het is gelukt. En nu, bijna 4 jaar later, heeft ze nooit meer symptomen gehad en bij de laatste röntgen van haar darmen waren die ook volledig schoon.
Na 8 maanden revalideren ging ze mee voor een eerste wedstrijdje, prachtig foutloos rondje, 2e prijs en dikke tranen van geluk. Toch een soort extra bevestiging dat ze echt weer helemaal oké is.
Foto voor de instructeur
In december een top rondje tijdens het kerst concours, volledig in sferen. Mooie 7e plaats, maar helaas geen mooie foto’s van.
En toen kwam Corona en kwam alles stil te liggen.
Ontelbaar veel buitenritten, veel op vakantie met haar waar we uren door andere bossen struinden en wat meetmomenten in de dressuur. Doorgereden naar L2+5, nog wat gesprongen toen Corona voorbij was.
Maar, de motivatie om wedstrijden te rijden verdween volledig. En is niet meer teruggekomen.
De springlessen heb ik gestopt, maar thuis spelen we nog regelmatig met wat sprongetjes. We maken regelmatig de hei onveilig, maar laten ons ook afschrikken door militairen.
https://youtu.be/D4vlbCIgb_U
Ik moet maar niet vertellen dat mijn vriend militair is; want daar is ze idolaat van.
Voorjaar van dit jaar had ze vocht in het been. Voor de zekerheid een scan, en helaas vocht in de peesschede. Pees zelf nog heel, dus op rust, wel naar buiten met haar vriendinnen en onder de man stappen ipv aan de hand, want dan gedraagt ze zich niet echt. Na 4 weken weer een echo, alles weg en rijden weer opbouwen. En nooit meer last van gehad.
Echt, dat herstellend vermogen van haar…
Dressuur lessen blijven we trouw rijden, we trainen door. En inmiddels beginnen de wedstrijden weer wat te kriebelen, dus ik gok dat we in het nieuwe jaar weer eens gaan starten.
10 Jaar liefde
10 Jaar plezier
10 Jaar genieten
10 jaar dolle boel met elkaar
10 Jaar alles bij mijn grootste vriendin kwijt kunnen
Maar ook allebei 10 jaar ouder.
De tijd is voorbij gevlogen, en hopelijk is ons nog minimaal een extra decennium gegund. Ze is een hand vol aan karakter, maar nooit gemeen, ik houd ervan. Van bleu jong paard, naar een merrie vol zelfvertrouwen en stabiele leider van de groep. Altijd in voor een grapje, altijd zin in een plakje roggebrood, en altijd in voor kusjes waar geen commando voor wordt gegeven in de hoop een extra snoepje of stophoestje te krijgen.
Mijn hartenpaard, wat houd ik ongelofelijk veel van haar.
