Geplaatst Het hele verhaal is hier te vinden: [MD] Weer kreupel, ik weet niet meer waar ik goed aan doe.
Er was nog een kleine strohalm, maar dat het niet meer goed zou komen werd wel steeds duidelijker.
Zuur, heel zuur.
Ook Jim was niet in zijn hum. 2 verhuizingen in een paar maanden tijd, 4 dagen afgezonderd in de kliniek en een zeer been deden hem mentaal heel veel. Gelukkig was Noura er en in plaats van dat zij zich aan hem kon optrekken, was het andersom.
Maar man, wat deed het zeer hem zo te zien. Dit was zo niet Jim.
In februari vierden we ons koperen huwelijk. Alweer 12,5 jaar waren we bij elkaar
[ITP] Jim en ik, ons koperen huwelijk
In februari hadden we sneeuw en gelukkig ging Jim zich steeds meer thuis voelen. Zijn blik werd zachter.
Hij kon zelfs weer spelen
Hij bleef wel een zorgenkindje. Er waren momenten dat hij goed liep, maar ook momenten dat hij zichtbaar kreupel was.
Hij vermaakte zich wel in de kudde. Hier samen met zijn seniorenmattie
En geen beweging zorgt wel voor Hollands welvaren
Met voer proberen we het in de hand te houden, maar voor een paard dat dik wordt van lucht is dat heel moeilijk.
We doen aan schadebeperking.
https://boktimg.nl/img/m/xlWHep.jpg
Jimmy kwam steeds beter in zijn vel te zitten
Onze kleine kudde op ons paddock paradise
https://boktimg.nl/img/m/LyABsq.jpg
En hij liet steeds vaker zien dat hij best goed in zijn vel zat
In juni dit jaar mocht ik ons paradijsje overnemen. Mijn eigen paddock paradise, wie had dat ooit gedacht! Heel veel werk, maar hoe dankbaar. En hoe fijn is het als je alles zelf kunt doen en bepalen
En mijn maatje is er thuis. Zo belangrijk
Helaas hebben we wel wat wisselingen in de kudde gehad, maar inmiddels zijn we compleet met 6 pony's. 2 tinkers, 2 haflingers, een kruising haflinger en paint Noura. Een mooi koppel.
Vriendschappen werden gesloten
En natuurlijk blijven vriendschappen ook bestaan.
In augustus mochten we terug naar de kliniek. Helaas was de boodschap niet goed. Er was botafbraak te zien en de boodschap: definitief pensioen, tot de pijn te erg wordt en dan is het klaar. Een klap in mijn gezicht. Hij is pas 16. En dan door een trap in de kudde zo geblesseerd raken en een staleigenaar die niet mee wilde werken in het herstel, waardoor we ook nog eens 2 verhuizingen op ons dak kregen. Het is zuur, heel zuur. Maar we gaan ons er een weg in vinden.
Wel mogen we 1 of 2x per week een stapritje onder het zadel maken. Zoals de arts zegt: "of je nu aan de hand stapt of er op zit, als jullie dat leuk vinden, moet je dat doen". Dus heb ik er na 10 maanden niet te hebben gereden een zadel op gegooid en zijn we naar buiten gegaan. En wat een gouden pony is het toch. Hij vond het zo leuk en liep als of we gisteren nog een rondje hebben gelopen. En het mooie is, hij knapte er zichtbaar mentaal van op. Vrijheidsdressuur, wandelen, hersenwerk, het is gewoon niet hetzelfde.
Ik geniet van elk rondje, omdat hij er zo van geniet. Een cadeautje. En waar het eindigt? Geen idee, ik hoop dat het nog heel lang gaat duren en dat hij zo lang mogelijk goed genoeg blijft.
Mijn grote droom was om Noura als handpaard mee te kunnen nemen. Door de blessure is die droom uit elkaar gespat. Maar met dank aan mijn bijrijdster heb ik toch een keer een rondje samen kunnen rijden. Wat een lieve, brave, stoere paarden heb ik toch
Het mooiste uitzicht
