Geplaatst Ik heb 'm nu bijna 20 jaar, 'm laten keuren toen ik 'm kocht (voor zover mogelijk, want hij kon bijna niks). Goedgekeurd, met de vraag als recreatie pony? Ja, dat kan wel.
De laatste jaren langzaamaan naar echt pensioen toe gewerkt. Eerst reden we nog rustig, deden we grondwerk, buitenritjes, later was 't vooral buiten rechtuit, af en toe een zadel met kind (genieten!), alleen kon er steeds minder. Nu is 't eigenlijk vooral wandelingetjes, ene keer korter/langzamer dan de andere keer, heel soms naast de fiets, soms krijgt ie 't even in z'n bol, hoe dan ook, blij is ie zeker nog en hij mag steeds meer bepalen en daar geniet ie van en van alle poetsbeurten en kriebels en grasjes.
Zolang ie blij is mag ie blijven en ik ken 'm goed genoeg om dat in te schatten. Daar vertrouw ik wel op. Het lukt me vaak echt wel om van onze momenten samen te genieten. Alleen soms.... Niet. En daar baal ik dan weer van en ook thuis kan ik soms flink piekeren. Dus ik hoop dat iemand tips heeft hier mee om te gaan. Het idee je maatje uiteindelijk te moeten laten gaan.
Ergens zal het een opluchting zijn als ie er niet meer is, naast het verdriet. Puur om 't feit dat ik 't dan weet en ik ga er niet om liegen, financieel ben ik dan meteen uit de zorgen.
Alleen dat is niet wat ik wil, ik wil gewoon genieten van onze laatste momenten samen (of dit nu een week, maand, jaar of jaren is) en dat lukt niet altijd. Door de zorgen denk ik. Het naderende slechtere weer. Dus tja, denk dat er hier wel mensen zijn in een zelfde soort situatie. Tips iemand?
Voor het idee, om dit meneertje gaat het.
Er staat toch vrij duidelijk dat hij lichamelijk aftakelt, dan heeft het niet zoveel zin om daar vraagtekens bij te zetten of om het er even in te wrijven dat 20 nog helemaal niet zo oud is of wat jijzelf, Jantje, Pietje of Klaasje allemaal nog wel konden met hun paarden van 25.
Het geeft alleen maar aan hoeveel je van hem houdt, dus tegelijkertijd is het ook iets moois. Natuurlijk doet het pijn en maakt het je verdrietig om te denken dat hij er misschien over niet al te lange tijd meer is, maar het is niets om je voor te schamen en soms is het ook goed om die gevoelens even toe te laten. Het enige dat je daar denk ik tegen kunt doen, is afleiding zoeken op de momenten dat het gepieker je teveel wordt en je er even niet mee bezig wilt zijn. 
Het zijn 1 van de moeilijkste dingen die je mee gaat maken. Bij alles dacht ik 'de laatste maandag', of 'de laatste dinsdag', de laatste keer stalgeld pinnen, de laatste keer hoefsmid, etc. Ik ben denk ik 10 kg afgevallen en heb daarna alles er weer aan gegeten. Bij mij werd, toen eenmaal de datum afgesproken was, naar stal gaan ook heel zwaar. Ik zag er echt tegenop om haar onder ogen te komen, wetende dat ik haar dood ging (laten) maken. Daar heb ik het heel lang heel zwaar mee gehad, ondanks dat iedereen het aan haar zag. Ik zag echt dat de wil om te leven bij haar weg was. Het spreekwoordelijke lichtje was uit. Pas als dat uitgaat in de ogen weet je wat dat is.. 
