Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-02-25 23:28

Geplaatst: 01-02-25 23:28

Ach Suikermeisje gecondoleerd met jouw verlies. :(:)

**Geplaatst**: 02-02-25 21:31

Geplaatst: 02-02-25 21:31

Ik heb mijn oude paardje ook laten inslapen afgelopen week.
Bijna 30 is ze geworden en ondanks dat het goed is zo, na een heeeeel lang en mooi leven samen, ben ik compleet gebroken van verdriet.

Mijn laatste post in dit topic was in 2023 meen ik, waarin ik duidelijke grenzen had voor mezelf en haar qua wat ik wel en niet wilde.
Daar ben ik bij gebleven, behalve de specikuipen vol SP. Daar ben ik wel aan gegaan. En met liefde want ze was het waard!

Dit najaar had ik al mijn twijfels over of ze komende zomer zou gaan halen. Alles leek haar zwaarder te vallen. Het was alsof de jaren ineens dubbel telden.
Begon per Oktober met 2x per dag voeren en dat deed haar goed. Was voor mij wel een zwaardere belasting dan gedacht, maar tegelijkertijd ook heel erg fijn om haar extra te zien en in de gaten te kunnen houden.

De laatste maanden kwamen we in een soort loop terecht waar ik al snel een slecht gevoel bij kreeg.
Ben altijd heel nuchter met mijn dieren;
Ik wil niet dat ze lijden voor iets met een slechte prognose.

Ik ben per december haar overdag apart gaan zetten en in de ochtend specikuipen met SP gaan voeren.
Eind van de dag haalde ik haar dan van de wei en kreeg ze nog een kleine volle emmer SP waarna ze weer bij de rest mocht.
(Hooi eten ging erg matig, maakte veel proppen, maar dat was in de winter vaak zo de laatste jaren ik denk door artrose. In de zomer ging dat beter.)

Echter merkte ik dat ze steeds minder snel en graag at.
Geprobeerd het lekkerder te maken met dingen die ze wel graag lustte, maar dat maakte weinig verschil.
Tot we op het punt kwamen dat ze helemaal niet meer haar SP wilde eten.
Subli nog gebeld of er een verandering was (niks meer op gehoord overigens wat ik erg slordig vind) en de dierenarts er bij.
Die dacht een virus.
Ik dacht een losse kies.
Pijnstiller voor een paar dagen om te zien of het verschil maakte, haalde niks uit.
Paard kreeg ondertussen klachten door de lege buik waar ik paniek van kreeg..
Heb het gebit laten doen en de kies kwam er idd uit.
Daarna leek het ietsje beter te gaan en begon ik met luzerne bijvoeren.
Dat leek dè uitkomst! Ze knapte binnen 24-48 uur heel goed op en begon ook haar SP weer te eten.
De opleving duurde enkele dagen en daarna liet ze de SP weer bijna volledig staan.

Ondertussen natuurlijk steeds overleg met de dierenarts gehad over wat het kon zijn en er werd inmiddels gedacht aan maagklachten.
Maar dan moet je wel de oorzaak kunnen wegnemen..
Stress had ze absoluut niet en eten kreeg ze zoveel ze wilde, maar het leek er toch op dat ze dan teveel maagzuur had.
Uiteindelijk zette ik haar overdag met een bak luzerne buiten en in de nacht met een bak luzerne binnen.
Ik bood ook alsnog SP aan en ander lekkers maar dat liet ze elke keer staan en daarmee kwamen de klachten ook terug.
Luzerne ging ze ook slechter eten.
De laatste optie die ik had waren maagzuurremmers á €100 per week.

Maar ga je nog €1000+ pompen in een pony van bijna 30 zonder fatsoenlijke prognose?
Mensen om mij heen vonden dat ik het een kans moest geven.
Maar ik had er een hard hoofd in en wilde geen vicieuze cirkel aangaan (want dat zou het ongetwijfeld worden).
Daarbij ken ik mijn paard het beste natuurlijk en mijn intuïtie gaf al aan dat het foute boel was.

Ik heb uiteindelijk nooit antwoord hoeven geven op die vraag.
Want toen ik afgelopen woensdag op stal kwam zag ik in haar ogen dat ze zelf al had besloten dat het mooi was geweest.
Ik heb de veearts gebeld en ze is al liggend, heel kalm en vredig ingeslapen met de anderen aan haar zijde.
Ik ben heel erg opgelucht dat ze geen klachten meer heeft en vrij is, na zo’n geweldig mooi leven.
We hebben het samen heel goed gedaan denk ik en ze is nu weer bij mijn andere pony die ik nog geen jaar geleden moest laten gaan.

Maar na zo’n 28 jaar samen, waarin zij alles was, voel ik me zonder haar compleet ontheemd en afschuwelijk alleen

Vorige week ook al mijn oude hondje moeten laten gaan dus ik ben echt een wrak

**Geplaatst**: 02-02-25 21:36

Geplaatst: 02-02-25 21:36

Ach Barbalala ik voel het verdriet in je post. Begrijp het heel goed.. als het moment dan daar is, is het gewoon verschrikkelijk.. heel erg veel sterkte :knuffel:

**Geplaatst**: 02-02-25 23:29

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 02-02-25 23:29

Heel veel sterkte, zowel suikermeisje als barbalala.

**Geplaatst**: 03-02-25 08:03

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 03-02-25 08:03

Wat een verdrietige berichten. Heel veel sterkte met het onwijze gemis van jullie paarden. Ze zullen een vreselijke leegte achter laten.

**Geplaatst**: 03-02-25 09:39

Geplaatst: 03-02-25 09:39

Barbalala en suikermeisje, heel veel sterkte met dit grote verlies :(:)

**Geplaatst**: 03-02-25 09:41

Geplaatst: 03-02-25 09:41

Brrr wat een verdrietige berichten. Maar ik lees er ook doorheen dat jullie met liefde alles gedaan hebben wat redelijkerwijs ging en daarna de laatste barmhartige actie ondernomen hebben.

**Geplaatst**: 03-02-25 11:11

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 03-02-25 11:11

Dank voor jullie steun, heel fijn.
En suikermeisje jij natuurlijk(!!) ook sterkte, dat vergat ik stom genoeg helemaal.

Ik hoop inderdaad dat ook doorklinkt dat als jij je paard goed kent, je vanzelf merkt wanneer het zover is.

**Geplaatst**: 03-02-25 11:25

Geplaatst: 03-02-25 11:25

Heel veel sterkte met het verlies beiden.

Barbalala drie in een jaar tijd jeetje wat heftig. Hier eind juli afscheid van mijn oude pony moeten laten gaan en half oktober de hond. Pony 31 jaar waarvan 24 jaar bij ons en hond nog maar net 7 jaar. En twee kort op elkaar vind ik al pittig.

Waar ik bij de ene de rust heb qua ouderdom en toch soms nog het gevoel hadden we toch niet pijnstillers moeten geven en darmverslapper om te kijken wat het zou doen heb ik mijn gevoel bij hem gevolgd. Ik had zo sterk het gevoel dat het dit keer anders was dan de andere keren. Ook de blik in zijn ogen. De manier van koliek was ook anders, wilde perse naar binnen, had hij eerder ook niet. Maar daar ging hij dan ook rollen. Mijn gevoel was echt we kunnen nu wel dingen proberen, opvoelen ging niet omdat hij niet wilde staan. Maar dan zitten we straks weer midden in de nacht en ga dan maar eens alles regelen en doen. Nu kon het wellicht in het weekend maar dan niet in het donker en de nacht. Daarbij was het ook fijn achteraf dat hij de hele dag gewoon zijn ding heeft gedaan, fit was en dan eigenlijk nog geen uur later klaar. Geen ellendige nacht of dag nog erbij.

Bij de hond veel verder gegaan en nog veel onderzoeken gedaan om erachter te komen wat het was.
Ik mis vooral de stabiliteit en rust wat ik bij oudje had. Het kunnen lezen en schrijven met elkaar. Bij de hond voel ik vooral oneerlijkheid, waarom zo jong.

Soms denk ik wel gelukkig heeft hij deze winter niet meer moeten doorstaan. Hij kon slecht tegen de wisselingen.

**Geplaatst**: 03-02-25 11:38

Geplaatst: 03-02-25 11:38

Sterkte met jullie verlies Y;(

**Geplaatst**: 03-02-25 11:39

Geplaatst: 03-02-25 11:39

Ik heb dit topic vanaf de zijlijn een tijd mee gelezen. Omdat ik met ''ook mijn oudje wordt ouder'' wel vond dat ik moest nadenken over mijn grens. En deze verschillende invalshoeken waren een fijne aanvulling in mijn gedachtenproces.

Sterkte aan de anderen die hem al bereikt hebben..

Op zondag 26 januari bereikten wij onze grens.

De opbouw naar daar;
Mijn Fjordenruin, geboren in 1998. Sinds 2006 van mijn leven, sinds 2007 van mij.
In 2023 kwam onze eerste echte ''kwakkel'' in de vorm van 2 gebroken kiezen die verwijderd zijn in de kliniek. Herstel top, maar gedurende de winter bleek dat extra voeding noodzakelijk was.
Dat resulteerde in 1x dag een emmer slobber/ruwvoermix. En zoveel als mogelijk extra ''grasuurtjes'' (dan liep hij alleen in de weide/tuin).
De voerbehoefte hebben we opgebouwd in de winter van 2023/2024 naar 2x dag een emmer.
Vanaf juni/juli 2024 kwam het 'nostalgische gevoel opzetten'. ''zullen we nog een keer naar het bos waar we vroeger altijd reden''.

Op 20 december 2024 kreeg hij een slokdarmverstopping en kwam op de kliniek terecht. Na een aantal dagen opname, antibiotica ivm ontwikkelende longontsteking, beschadigde slokdarm, rustig eten terug opbouwen kwam hij op 24 december thuis.

Ik heb een maand gestreden om er weer eten in te krijgen. Er lukte weinig van..
Het lampje ging eigenlijk uit, maar ik zag het zelf vooral als mijn falen om er voeding in te krijgen.

Op 26 januari kreeg hij opnieuw een slokdarmverstopping en wist ik opeens kraakhelder ''hier ligt de grens''.

Behandelen had gekund, maar wat was dan het gevolg geweest voor hem.
Maar het ''langzame aftakelen'' dat vond ik lastiger te herkennen en detecteren. Ik denk dat hij dat wist, en mijn keuze makkelijker maakte :+:

De dierenarts van de spoeddienst was het met me eens, en we hebben hem rustig en liefdevol kunnen laten gaan.

**Geplaatst**: 03-02-25 11:50

Geplaatst: 03-02-25 11:50

Ook hier was vorige week ook de grens bereikt voor ons paardje wat ik eerder hier had besproken ( en wat een eigen topic had : [PW] Wat zien we over het hoofd? Oud paard blijft afvallen… )
De da had hem in november nog “ goedgekeurd” als in, hij was stabiel, geen noemenswaardige achteruitgang.
In de gaten houden was zijn advies.
En het ging z’n gangetje. Had af en toe een mindere dag maar was over het algemeen vrolijk en alert.
Totdat hij niet meer in de benen kon komen op de wei

Hij was gaan liggen en ook al hing er wel een gevuld buikje onder, z’n spiermassa was aardig ingeteerd.
We hadden besloten dat het genoeg was en hij is vlot en rustig ingeslapen….

**Geplaatst**: 03-02-25 12:38

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 03-02-25 12:38

Het topic grotendeels doorgelezen.

Wat een verdrietige laatste berichten van jullie.
Barbalala, Suikermeisje, Akshay en Galja,
héél veel sterkte met jullie verlies Y;(

Ik weet uit ervaring dat het verdriet intens is.

**Geplaatst**: 03-02-25 12:45

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 03-02-25 12:45

Bij mijn merrie in 2018 was de keuze voor het in laten slapen duidelijk.
Heel acuut, binnen 6 uur en 2 dierenartsbezoeken later had ik geen keuze.

Hoever zou ik gaan voor mijn paard?
Het ligt ook aan de ziekte en de prognose. Het moet zeer zeker wel dierwaardig blijven.
Financieel zou ik geen droog brood gaan eten of mijn huis verkopen.
Ik zou wel extra gaan werken.

**Geplaatst**: 06-02-25 19:52

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 06-02-25 19:52

Sterkte allemaal, zo verdrietig

**Geplaatst**: 08-02-25 17:18

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 08-02-25 17:18

Galja ook heel veel sterkte voor jou!

**Geplaatst**: 08-02-25 17:54

Geplaatst: 08-02-25 17:54

Ik moet zeggen, nu na 1,5 week merk ik wel echt al duidelijk hoeveel zorg er in haar ging zitten.
En daarmee ook bezorgdheid.
Het is heel dubbel want enerzijds scheelt het nu heel veel tijd + moeite (en geld) dat ze er niet meer is, anderzijds mis ik het ook om dat stukje extra te kunnen bieden.

**Geplaatst**: 08-02-25 23:06

Geplaatst: 08-02-25 23:06

BarbaLala schreef:
Ik moet zeggen, nu na 1,5 week merk ik wel echt al duidelijk hoeveel zorg er in haar ging zitten.
En daarmee ook bezorgdheid.
Het is heel dubbel want enerzijds scheelt het nu heel veel tijd + moeite (en geld) dat ze er niet meer is, anderzijds mis ik het ook om dat stukje extra te kunnen bieden.

Oh dit klopt zo! Ik mis die “kwijlebal” ( zoals we hem ook weleens liefkozend noemde :')

) verschrikkelijk.
Maar het scheelt heel veel zorgen. En dan heb ik het over “zorgen voor…” maar ook de “zorgen over…”
Zolang met spanning en “ waar doen we goed aan” en nu val je toch in een soort gat al heb ik er nog 5 staan om voor te zorgen.

**Geplaatst**: 11-02-25 21:53

Geplaatst: 11-02-25 21:53

BarbaLala schreef:
Ik moet zeggen, nu na 1,5 week merk ik wel echt al duidelijk hoeveel zorg er in haar ging zitten.
En daarmee ook bezorgdheid.
Het is heel dubbel want enerzijds scheelt het nu heel veel tijd + moeite (en geld) dat ze er niet meer is, anderzijds mis ik het ook om dat stukje extra te kunnen bieden.

Jij ook heel veel sterkte.

Ik herken dit gevoel heel sterk, bij mij is heel veel stress weggevallen sinds het inslapen.
Vond jouw zin: ik wil niet dat ze lijden met een slechte prognose wel heel treffend met hoe ik ernaar keek. Is fijn om eens te lezen in andere woorden.

Ik mis mn knapperd verschrikkelijk, was echt mijn once in a lifetime dat paard.
Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-02-25 21:56

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst door de TopicStarter : 11-02-25 21:56

Dat gevoel van opluchting ken ik, en tegelijkertijd haast een soort schaamte omdat je vindt dat je dat niet zou mógen voelen kwam er bij mij ook bij.

Heb ik wel ergens in het topic over geschreven denk ik.

Maar verdriet om verlies en opluchting om het kwijt zijn van mentale zorgen en praktische zorgen kunnen echt gewoon naast elkaar bestaan heb ik gemerkt.

Maar daar heb ik het wel lastig mee gehad.

**Geplaatst**: 12-02-25 16:14

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 12-02-25 16:14

Heel veel sterkte gewenst voor iedereen die recentelijk zijn paard verloren is :(:)

En ik herken dat dubbele gevoel ook heel erg. Enerzijds geniet ik van de rust die ik nu heb en ben ik blij dat ik wat meer kan sparen, maar tegelijkertijd voel ik me ook heel schuldig dat ik dat voel.. Maar realiseer me ook heel goed dat die gevoelens naast elkaar kunnen en mogen bestaan.

**Geplaatst**: 01-03-25 19:00

Geplaatst: 01-03-25 19:00

Sorry dat ik niet meer gereageerd heb. Was druk en vergeten bokt nog eens te checken.

Ik heb de DA laten komen. Op zijn advies sijmais gaan geven( ze eet het bijna niet). Eigenlijk beetje als laatste redmiddel omdat ik haar, wat ik ook voer, niet dikker krijg.
We zien het nog even aan... denk dat ik haar deze zomer nog laat lopen ( als ze niet nog meer terug valt). Dierenarts gaf aan dat oudere paarden vaak de voedingsstoffen/voer niet meer kunnen opnemen. Als een paard nog maar 20% opneemt moet je die 80% ergens anders vandaan halen. Met voer gaat dat bijna niet want dat krijgt ze nooit verwerkt ( 80% meer eten). Dus het is zoeken naar iets wat heel veel van alles bevat... en dat schijnt snijmais te zijn.

**Geplaatst**: 01-03-25 19:09

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 01-03-25 19:09

Dat dubbele gevoel is inderdaad ook lastig omdat er idd stukje schuldgevoel dan bij komt.
Vind het wel lastig om mooie herinneringen te zien en dat ik denk: oh deze activiteit is leuk om mee te doen en dan ohja... ik heb geen paard ervoor om mee te doen. Mn andere paardje wordt nu pas 3, dus duurt ff voordat ik daar veel mee kan doen.

**Geplaatst**: 04-03-25 20:59

Geplaatst: 04-03-25 20:59

Wat bijzonder om te lezen dat er voor jullie ook zoveel herkenning is in wat ik schreef.

Inmiddels is het ruim een maand geleden dat ik mijn oudje liet inslapen en heb ik gelukkig nog 2 paardjes staan, maar ik moet mezelf echt naar stal schoppen op sommige dagen. Ik mis haar echt ontzettend.
Qua geld merk ik het verschil nu ook echt heel duidelijk want ik had anders alweer tig keer bij de Welkoop gestaan voor SP en ander voer.
Ik had nog een ruime voorraad staan toen ze ging en die voer ik niet op aan de andere 2 dus die heb ik aan mijn buurvrouw gegeven, voelde een beetje als “cake en koffie” na een uitvaart, haha.

@TuttiFrutti_ kijk wel uit met mais. Je hebt ook van Gedizo MPB-mix, heb ik op enig punt ook overwogen, maar gezien mais eigenlijk niet goed voor paarden is, nooit aan begonnen. (Al zijn er ook zat die het wel bijvoeren.)

**Geplaatst**: 04-03-25 23:12

Geplaatst: 04-03-25 23:12

BarbaLala schreef:
Qua geld merk ik het verschil nu ook echt heel duidelijk want ik had anders alweer tig keer bij de Welkoop gestaan voor SP en ander voer.

Dit.
Al had ik het met liefde nog jaaaaren gedaan. Ik reed zelfs geregeld naar de Belgische Boerenbond ( Aveve) als hij weer eens uitgekeken was op de gebruikelijke mix.