Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-05-24 12:37

Geplaatst: 26-05-24 12:37

ellepel schreef:
lastig hoor, kijk het is niet mijn paard en dan is het voor mij vrij makkelijk om te zeggen van ik zou er mee ophouden en een afspraak gaan maken.
maar als het om mijn eigen paard ging dan ging ik waarschijnlijk ook wat tijd er bij rekken hoor.
zo moeilijk.
ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe

Als het een paard van een ander was geweest had ik idd makkelijker de knoop doorgehakt.
Want onder z’n heldere voorkomen zit echt wel een ziek paard wat geen uitzicht heeft op beter worden.
Hoelang moet (mag) je het rekken. En heeft het rekken toegevoegde waarde op zijn leven.
Je bent langer dood dan dat je leeft en daarom proberen wij altijd zo lang mogelijk een dier in leven te houden, mits die het grootste gedeelte van de tijd ok is.
Nu is een beetje het kantelpunt aangebroken denk ik…

**Geplaatst**: 26-05-24 12:49

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 12:49

Makkelijk gezegd als buitenstaander, dat weet ik, maar hier ben je denk ik wel het punt van twijfel voorbij.
Dit is gewoon sneu voor het beestje en in zijn belang is de knoop doorhakken echt het eerlijkste en enige goede wat je kan doen. Voor een dier kan je nooit te vroeg zijn, wel te laat.

**Geplaatst**: 26-05-24 14:35

Geplaatst: 26-05-24 14:35

Als ik het punt van twijfelen voorbij was, had ik niet hoeven twijfelen

Vandaag at hij z’n bak slobber weer goed op, staat nu lekker in de zon te grazen hij z’n vrienden. Ging daarnet rollen en stond moeiteloos op….
Er zit leven zat in, en op dit soort dagen denk ik “we zien wel”

Afbeelding

**Geplaatst**: 26-05-24 14:56

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 14:56

Ja voor mij zou dit dus voorbij het punt van twijfel zijn bedoel ik.

**Geplaatst**: 26-05-24 15:02

Geplaatst: 26-05-24 15:02

En waarom dan? Om het feit hoe hij eruit ziet?
Wat dat betreft zeg ik ook gelijk, het is genoeg.
Gewoon een oprechte vraag hè?

Maar hij oogt nog zo happy, hij is alert, kroelt met z’n vriendjes ed en dat maakt het zo moeilijk.
En ja, ik ken het hele riedeltje van paarden houden zich sterk ed.

**Geplaatst**: 26-05-24 15:04

Geplaatst: 26-05-24 15:04

Galja, ik kom toevallig in dit topic terecht, lees jouw berichten en zie de foto's. En ondanks dat je hier niet op zal zitten wachten, wil ik je toch iets meegeven.

Een paard heeft geen weet van de mogelijkheid om met het leven te stoppen. Dus als je wacht op een teken van hem, kun je lang wachten. Daarentegen kunnen ze wel in stilte ondraaglijk lijden en jij bent de enige die daar een einde aan kan maken. Jouw paard is nu overduidelijk levend aan het verhongeren, is dat wat je voor hem wil?

Je schrijft dat hij lekker staat te grazen en na het rollen weer opstaat , maar welke keuze heeft hij als vluchtdier? Geen andere dan doorgaan tot de dood hem komt halen, toch? Wil je het moment afwachten waarop hij inderdaad ter plekke sterft van de honger of omdat zijn lichaam het begeeft?

Sorry als het snoeihard overkomt, maar jij hebt een stem en jouw paard helaas niet... Echt, bewijs je paard de laatste eer, juist nu hij ook nog "goede" momenten heeft...

**Geplaatst**: 26-05-24 15:10

Geplaatst: 26-05-24 15:10

Ik begrijp jouw reactie echt helemaal en hij komt niet hard, maar zeer realistisch over.
Met dat opstaan bedoel ik dat hij daar NOG geen moeite mee heeft, en dat hij dus idd nog kan genieten van de momenten met z’n vrienden.
Ik weet ook wel dat hij niet weet hoelang hij nog heeft. Ik weet hoe het allemaal werkt, het is helaas niet de eerste die we moeten laten inslapen in de ruim 30 jaar dat we paarden hebben.
En juist dit geval maakt het moeilijk omdat ik zeker niet te laat wil zijn ( zie m’n eerste post)
Te laat ben je als hij idd niet meer op kan staan, een heftige slokdarmverstopping krijgt of, nog erger… als we hem ergens op de wei vinden.
En nee, ik wil niet op dat moment wachten nee. Maar omdat hij ook nog een hoop goede momenten heeft vind ik het voor nu nog zo moeilijk…

**Geplaatst**: 26-05-24 15:13

Geplaatst: 26-05-24 15:13

Wijslander schreef:
Galja, ik kom toevallig in dit topic terecht, lees jouw berichten en zie de foto's. En ondanks dat je hier niet op zal zitten wachten, wil ik je toch iets meegeven.

Een paard heeft geen weet van de mogelijkheid om met het leven te stoppen. Dus als je wacht op een teken van hem, kun je lang wachten. Daarentegen kunnen ze wel in stilte ondraaglijk lijden en jij bent de enige die daar een einde aan kan maken. Jouw paard is nu overduidelijk levend aan het verhongeren, is dat wat je voor hem wil?

Je schrijft dat hij lekker staat te grazen en na het rollen weer opstaat , maar welke keuze heeft hij als vluchtdier? Geen andere dan doorgaan tot de dood hem komt halen, toch? Wil je het moment afwachten waarop hij inderdaad ter plekke sterft van de honger of omdat zijn lichaam het begeeft?

Sorry als het snoeihard overkomt, maar jij hebt een stem en jouw paard helaas niet... Echt, bewijs je paard de laatste eer, juist nu hij ook nog "goede" momenten heeft...

Hoe pijnlijk ook, ben ik het inderdaad eens met bovenstaande... Paarden/dieren zullen alles doen om in leven te blijven, simpelweg omdat ze niet kunnen weten dat een (pijnloos) einde ook mogelijk is... Op de foto's zie ik een enorm mager paard dat niet meer beter gaat worden. Vanaf dit punt kun je alleen nog maar wachten tot hij helemaal niet meer eet of opstaat, en dan ben je 'te laat'... Ik zou deze heerlijke lieve pony een fijn en liefdevol einde gunnen.

**Geplaatst**: 26-05-24 15:37

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 15:37

Ik heb voor mezelf een simpel criterium bij een chronisch ziek of oud paard:
Kom ik 's morgens met angst en beven m'n bed uit, bang voor wat ik ga zien?
Of kijk ik 's morgens met plezier uit het raam naar de paarden en denk: lekker, ze zien er goed uit, ze doen het fijn.

Als ik bang ben voor wat ik evt ga vinden, is voor mij de grens bereikt. Dat betekent dat ik níet ga wachten tot ik een paard een keer overeind moet sleuren en níet ga wachten op koliek wegens te weinig darmvulling. Ik wil dat voor zijn.
Als ik 's morgens niet meer zeker weet dat ik een paard nog op 4 benen aantref, is het genoeg. En dat hoef ik maar 1 keer te denken/voelen om die knoop door te hakken. Ik ga mezelf niet voor de gek houden door te denken: oh, maar morgen voel ik me niet zo bij het opstaan. Want als die mogelijkheid eenmaal reeël aanwezig is, voel ik me iedere ochtend zo.

TS, je schrijft dat je met je verstand weet dat het genoeg is. Voe je met je gevoel ook dat je 's morgens met spanning uit je bed komt, met een 'what if'? Dan is het zover, wat mij betreft. Ook al valt het 'what if' nog mee.

**Geplaatst**: 26-05-24 18:43

Geplaatst: 26-05-24 18:43

Dank voor jullie reacties!
Ibbel, dat “what if” gevoel is super herkenbaar “helaas”
En vanmiddag in de zon had ik zo’n fijn positief gevoel ( in hoeverre het fijn kan zijn… ik hoor jullie denken )
Maar toen we naar huis reden in een stortbui, had ik medelijden met hem ( terwijl hij in de stal stond toen we weggingen )
Pfff….

**Geplaatst**: 26-05-24 18:59

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 18:59

Ik denk altijd voor wie houd je hem in leven? Voor jezelf omdat je geen afscheid kunt/wilt nemen of voor hem? Hoeveel toegevoegde waarde heeft het voor jou om het nog een paar dagen/paar weken te laten leven.
Mijn ervaring is dat het vreselijk is om de keuze te maken, maar eenmaal ingeslapen valt er een grote last van je schouders.
Sterkte met de beslissing.

**Geplaatst**: 26-05-24 19:06

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 19:06

Galja, heb je ook een foto van in betere tijden? Misschien dat dat verschil het beter in perspectief zet? Ipv de kleine stapjes die jij zelf ziet?

**Geplaatst**: 26-05-24 19:07

Geplaatst: 26-05-24 19:07

Als ik eerlijk ben schrik ik erg van je foto's. Ik zou het niet zo ver laten komen met mijn dier en ik weet het, dat is makkelijk praten als buitenstaander.

**Geplaatst**: 26-05-24 19:16

Geplaatst: 26-05-24 19:16

Berith schreef:
Ik denk altijd voor wie houd je hem in leven? Voor jezelf omdat je geen afscheid kunt/wilt nemen of voor hem? Hoeveel toegevoegde waarde heeft het voor jou om het nog een paar dagen/paar weken te laten leven.
Mijn ervaring is dat het vreselijk is om de keuze te maken, maar eenmaal ingeslapen valt er een grote last van je schouders.
Sterkte met de beslissing.

Ja, en over die opluchting van geen zorgen meer voel je je ook weer schuldig. Is normaal onderdeel rouwproces.
Dier heeft geen reserves meer en van die vacht wordt ik ook niet vrolijk.

**Geplaatst**: 26-05-24 19:23

Geplaatst: 26-05-24 19:23

De grens schuif ook snel door hoor als je dicht bij je dier staat én dagelijks ziet. De confrontatie is groter als je in één klap met een aftakeling met je neus op de feiten wordt gedrukt, dan wanneer het geleidelijk gaat en je hard werkt voor ieder stapje naar voren.

Vorig jaar heb ik vrij onverwacht de keuze gemaakt mijn 28jarige merrie in te slapen en eenmaal de knoop doorgehakt viel er echt een last van mijn schouders. Hier was het ‘makkelijk’ ze leek van de ene op de andere dag moeite te hebben met opstaan als ze een deken op kreeg, maar kon ook eigenlijk niet de winter in zonder en ik ging met lood in de schoenen ‘s ochtends vroeg kijken of ze niet de hele nacht ‘klem’ had gelegen op de track omdat ze toch niet de kracht had op te staan. Toen ik eens kwam en haar hakken open lagen vanwege het draaien om op te kunnen staan was de beslissing genomen, en dat gaf me echt rust. Ik heb me overigens nooit schuldig gevoeld, maar ook als je het wel doet is dat ook oké, iedereen doet z’n best en dit proces van rouw is voor een ieder anders.

Galja, je tobt zo te zien al tijden met hem en hebt hard gewerkt zodat ie er nog steeds is. Maar een slokdarmverstopping en zo weinig om bij te kunnen zetten, ik denk dat je gevoel je al de juiste kant op wijst, maar het lastig is eraan toe te geven. Ikzelf vond het ergens prettig haar in te kunnen slapen op het moment en tijdstip dat ikzelf gekozen had, en ik niet eens in paniek de dierenarts moest bellen omdat het écht te laat was. Hier nog twee weken pijnstillers gegeven en toen afscheid genomen van een tevreden paard :knuffel:

Sterkte de komende tijd :knuffel:

**Geplaatst**: 26-05-24 19:23

Geplaatst: 26-05-24 19:23

Als ik de foto zie dan zou dit ook ver voorbij mijn twijfel zijn en zou ik de knoop doorhakken. Ik vind ze echt naar om te zien. Ik begrijp de woorden van wijsldnder ook. Dat hij levend aan het verhongeren is.

Ik vind dit eerlijk gezegd al lijden voor je paard.

Die hele kleine geluksmomentjes die jij af en toe ziet zouden eigenlijk niet belangrijker moeten zijn.

Het "what if” gevoel heb je dus al. Maar wat verwacht je er dan nog van?
Waar wacht je nu nog op?
Het gaat niet meer beter worden. Alleen nog slechter. En je wilt toch voorkomen dat het te slecht wordt en je dus eigenlijk te laat bent.

Heb je geen mensen in je omgeving die tegen je zeggen dat het tijd is. Je bent te emotioneel nu om de knoop echt door te hakken. Dat gaat helaas ten koste van je paard.

In iedergeval veel sterkte met het nemen van je besluit :(:)

**Geplaatst**: 26-05-24 19:26

Geplaatst: 26-05-24 19:26

Galja schreef:
Als het een paard van een ander was geweest had ik idd makkelijker de knoop doorgehakt.
Want onder z’n heldere voorkomen zit echt wel een ziek paard wat geen uitzicht heeft op beter worden.
Hoelang moet (mag) je het rekken. En heeft het rekken toegevoegde waarde op zijn leven. …

Je vroeg waarom.... Op basis van onder meer dit bericht.
Ik zou mezelf de vraag voorhouden of het dan echt nodig is dat hij nog verder aftakelt/nog slechter moet worden of dat je hem dat wil besparen en voor wil zijn.
Dat is altijd wat ik mezelf voor hou.... Dat ik moet voorkomen dat ze moet lijden om mij te overtuigen. En ja dat is niet makkelijk!
Ik heb een 33 jarige lopen, dus ik heb vaak genoeg dit soort gedachten. Dus ik weet echt dat het niet zo makkelijk is als gezegd. Sterkte!!

**Geplaatst**: 26-05-24 19:50

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 19:50

Vergeet niet dat paarden vaak ook opleven als ze de eigenaar zien. Wij hebben een pony op stal gehad die echt enorm veel pijn had en was echt verdrietig om te zien. Maar als z'n vrouwtje kwam pakte hij z'n krachten bij een en was hij blij en vrolijk. De rest van de tijd kwijnde hij weg.

Het feit dat hij zo enorm is afgevallen, moeite heeft met eten, zou mij zeker de twijfel wegnemen. Ik ben t eens met bovenstaande berichten. Voor mij zou dit echt een grens zijn, of wellicht er voorbij....

Sterkte en kracht.gewenst om de juiste keuze voor je paard te maken :(:)

**Geplaatst**: 26-05-24 19:55

Geplaatst: 26-05-24 19:55

Hier onlangs een 20-jarige moeten laten inslapen owv nierfalen. En alhoewel we een afspraak hadden opstaan om hem in te slapen, waren we nog te laat.... De ene dag stond hij nog opgewekt uit te kijken naar zijn eten, de andere dag vond ik hem creperend op de wei en hebben we hem in allerijl moeten laten inslapen. De originele afspraak stond 1 dag later gepland. Het kan ineens heel snel gaan, en dan sla je jezelf voor het hoofd dat je te lang gewacht hebt..

Maar het is verdomme niet makkelijk, je gaat ook nooit weten hoelang hij nog goed zou geweest zijn als je er wel op tijd bij bent.

**Geplaatst**: 26-05-24 21:01

Geplaatst: 26-05-24 21:01

Oei ik schrik er ook van hoe de stakker op de foto staat....die is echt wel heel mager en met een hele slechte vacht.... dat moet inderdaad een erg ziek paard zijn als dit ook al zo lang duurt en je nog geen oorzaak hebt gevonden.... ik kan me echter wel voorstellen dat je het je dier ook "gunt" om het leven uit te dienen zo lang die zelf nog wil.

Als je hem nu met een doffe blik zou zien staan, lusteloos, niet meer willen eten, niet meer goed op kunnen staan, niet met de rest mee doen...dan is het al weer iets anders hè want dier geeft dan zelf aan dat het wel genoeg is geweest :(:)

Maar deze ziet er lichamelijk echt wel heel, heel ziek uit.....

Ik denk dan eigenlijk ook van "waar wacht je nog op, dit gaat alleen maar steeds slechter worden".
Ik zou zelf denk ik nog wel een keer overleg willen met de DA of je nog van binnen kan kijken met een echo of iets, nog 1 keer een laatste poging om de oorzaak te vinden. Als het niet te invasief is voor het beestje :(:)

En anders toch beseffen dat het wel heel sneu is zo en je het niet nog verder af wilt laten takelen...?
Of "hoop" je hem op een dag toch aan te treffen met die blik van "ach het is wel mooi geweest zo"?

Ik zou zelf heel bang zijn dat het ineens pijn, paniek, bloedspoed wordt :(:)

**Geplaatst**: 26-05-24 21:17

Geplaatst: 26-05-24 21:17

galja, ik had nog in jouw andere topic gekeken, maar zo vanaf februari teert hij wel enorm in hoor.
zou nog een keer met de veearts gaan overleggen en wat die je adviseert?

**Geplaatst**: 26-05-24 21:37

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 21:37

En, misschien zie je het zelf niet zo en is dit overbodig, maar voor de zekerheid, het is ook geen falen als je uiteindelijk de beslissing neemt hem te laten gaan. Jullie worstelen zo te lezen al een tijd met zijn gezondheid en de stijgende lijn lijkt niet terug ingezet te worden, ondanks het harde werken eraan. Kan me voorstellen dat dat voelt als falen en je hem eerst weer iets beter wilt hebben, maar soms is het een aflopende zaak, hoe hard te er ook aan trekt :knuffel:

**Geplaatst**: 26-05-24 21:46

Geplaatst: 26-05-24 21:46

Wederom bedankt voor de reacties!
En ik ben het ook echt met iedereen eens, denk dat pmarema het nog het allerbeste verwoord…. En ja, misschien hoop ik hem op een dag aan te treffen met “die blik” maar ik weet ook dat ik dan eigenlijk te laat ben en dat ik hem ook anders kan aantreffen.

Ik ga morgen nog contact zoeken met de dierenarts die hem door de jaren heen helemaal onderzocht en behandeld heeft.
Dit is overigens een andere dan die er dinsdagavond was toen hij de slokdarmverstopping had. Dat was een plaatselijke Da en zij gaf aan te schrikken en hem zeker niet de winter in te laten gaan.
Gewoon als een soort overleg/ bevestiging. Want heel veel verder onderzoeken heeft geen zin omdat alles eigenlijk al gedaan is en het enige wat het nog zou kunnen zijn, is niks aan te doen

**Geplaatst**: 26-05-24 21:51

Geplaatst: 26-05-24 21:51

Toen ik 3 jaar terug de beslissing had gemaakt voor mijn 23jarige ruin, (met pijn), snapten mijn man en mijn paardenbuurvrouw het ook niet. Paard leek en keek nog vrolijk.

Ik heb gezegd om eens van om de hoek te kijken als het paard hen niet zag. Dat gaf voor hen de info die ik al had.

Ga dus eens kijken als hij je niet ziet.

**Geplaatst**: 26-05-24 22:04

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 26-05-24 22:04

Ik snap je punt Rocamor. En ik die info heb ik.
Wij zijn regelmatig hele middagen bezig aan de andere kant van het perceel waar ze nu staan. Oftewel, dan kan ik hem van een afstandje in de gaten houden.
En dan laat hij gewoon paardengedrag zien.
Hoe ziek hij er ook uit ziet, en hoe ziek hij ook is. Ik heb hem nog geen 1x afgezonderd of afgestompt van de rest gezien.
Z’n blik is altijd helder, alert op z’n omgeving. Tis gewoon een super sterk paard en dat maakt het ook zo lastig…