Geplaatst: 12-08-24 17:03 En ik wil het niet zeggen… maar ik hoop dat zij tot het zelfde besluit komt als ik en dat het inslapen wordt morgen :’( ik wil het echt absoluut niet, maar ik kan niets anders meer… ik kan der niet tot in den treuren op pijnstillers zetten, want doe ik dat voor haar of voor mij? En dat is ook niet best voor der maag. En der artrose en CPL wordt er niet minder van. Maximale dosis duivelsklauw doet zelfs geen graadje verschil.
Ik denk dat de artrose en CPL heeft gewonnen en dat in combinatie met een verstapping/val in mei. Haar lichaam komt er niet meer boven op. Ze kan nu niet eens meer draven
ze kan het gewoon simpelweg niet meer want dan zakt ze door der been heen. Ze lijkt soms nog zo vrolijk, maar het is een masker, want soms laat ze een gezichtsuitdrukking zien die pijn uitstraalt.
Ik ben al te ver met haar. Ik heb altijd van de daken geschreeuwd “ik wil het lijden voor zijn” en waar zijn we nu potverdikkie… ik schaam me, maar ben tegelijkertijd ook trots dat ik haar nog een mooie 2,5 jaar heb kunnen geven met al mijn liefde en goede bedoelingen en ze uit der schulp is gekropen en heeft genoten van de aandacht.
Ik ga mentaal echt stuk. Vandaag te horen gekregen dat we het koophuis krijgen. Maar wetende dat morgen misschien haar laatste dag wordt breekt mij op. Twee uitersten. Als ik blij ben voel ik mij schuldig, als ik verdrietig ben voel ik mij schuldig.
Foto van een jaar geleden, niet van nu. Maar om haar een gezicht te geven ipv alleen maar tekst.
