Symke schreef:Ik snap de tip, ben het ermee eens. Gelukkig heb ik dat in het begin gedaan toen de praktijkondersteuner ggz zei dat ik gewoon een andere baan moest nemen dan was de stress weg en de paarden verkopen dan kon ik uitrusten. En als ik dat niet deed dan WIL je ook niet beter worden. Word er nog emo van..... Toen heb ik geluisterd naar mezelf en er niet meer naartoe. Al vond de arbo dat ik dan hulp weigerde....
Maar verder , nu dus, weet ik het niet, wat is teveel wat voel ik, hoe moe ben ik, kan ik echt geen eten koken vandaag maar ja dan heeft gezin geen eten als ze vanavond thuiskomen.......
Pfff zo'n mensen maken het alleen maar erger. En al zou je een burn-out hebben gehad, is het nog geen oplossing om je paarden weg te doen. Ander werk zoeken alleen als daar specifiek echt iets aan de hand is. Mensen in zo'n positie moeten ander werk gaan zoeken, ergens waar ze niet met kwetsbare mensen hoeven te werken.
Mag ik vragen waarom jij eten moet koken? Kan je partner dat niet doen? Ik snap dat het wel weer extra verantwoordelijkheid is wat dan op zijn schouders terecht komt, maar wat niet gaat, dat gaat niet. Er zijn genoeg (gezonden en voedzame) dingen snel in elkaar te flansen als hij weinig tijd heeft.
Als jij die ruimte nu krijgt, kan je over een tijdje mee helpen en het daarna weer oppakken. Maar als je nu gaat koken terwijl het eigenlijk niet gaat, dan duurt het alleen maar langer voordat je wel wat meer aan kan.
Ik kon ik het begin niet koken, kon niet schoonmaken, geen was vouwen, vaatwasser uitruimen, boodschappen doen. Te veel geluid, te veel kleine dingen waar je aandacht tegelijk naar toe ging. Ik kon compleet niet meer filteren. Het huis heeft er in het begin een tijd minder netjes en schoon uitgezien, ook al kregen we extra hulp van mijn moeder. Maar dan was dat maar zo.
Uiteindelijk keek ik na een maand terug en was ik blij dat ik het bovenrek van de vaatwasser in 1x leeggeruimd had. Daarna wel even gerust en de onderkant laten staan voor mijn vriend.
Maar ik voel het wel redelijk aan als het te veel wordt. Vermoeidheid is stap 1, maar soms merk ik dat pas als ik even stil zit. Daarnaast een soort druk gevoel in mijn hoofd, dan wist ik dat ik gelijk moest stoppen/rust moest zoeken. Dat heb ik af en toe nog steeds wel. Als ik er echt te ver overheen ging kreeg ik ook pijnklachten in mijn spieren, maag gelukkig heb ik dat al een hele tijd niet meer gehad.
Dus denk eerst aan jezelf en kijk vanuit helemaal niks, in hele kleine stapjes, wat je zou willen kunnen. Werk daar voorzichtig naartoe en neem dan weer rust om erachter te komen wat voor effect het heeft gehad. Blijkt het nog te veel? Dan nog kleinere stapjes. Gaat het goed? Dan kan je er weer iets kleins bij pakken, maar niet direct achter elkaar. Plan je rustmomenten. Dat laatste was een van de beste tips die ik kreeg van mijn ergo. Uiteindelijk valt het allemaal samen.
Verder hielp het mij om kleine stukjes te wandelen (+/- 15min om te beginnen), maar als dat niet gaat is gewoon buiten zijn ook al goed. Even een andere omgeving dan binnen in je huis.